براساس گزارش NBC، سربازان آمریکایی حاضر در عراق در این شرایط ترجیح داده‌اند که با روبات‌ها ارتباط دوستانه برقرار کنند، برای آنها اسم انتخاب می‌کنند و آنها را عضوی از خانواده خود می‌دانند. و زمانی که یکی از آنها دچار حادثه می‌شود، سربازان با آنها مانند فردی برخورد می‌کنند که جان خود را برای نجات آنها به خطر انداخته‌است.
با افزایش گرایش استفاده از ماشین‌ها در فعالیت‌های پرخطر نظامی به جای سربازان مرد و زن ارتش آمریکا، محققان دریافته‌اند که سربازان با دیدن اینکه روبات‌ها به جای آنها به خطر می‌افتند،با این دستگاه‌ها ارتباط عاطفی حقیقی برقرار می‌کنند. تلی از فلز نمی‌تواند سربازان را دوست داشته باشد،اما این یک طرفه بودن رابطه مانع از آن نشده که سربازان برای روبات‌های همکارشان اسم انتخاب کرده و با آنها مانند یکی از اعضای خانواده برخورد کنند.
.JPG "روبات جنگی")
محققان دانشگاه واشنگتن که درحال مطالعه برروی تعاملات میان انسان‌ها و روبات‌ها هستند،دریافتند سربازی به نام بردلی درحین توصیف روباتش که "الی" نام دارد، او را مانند یک موجود زنده توصیف کرده است. اکثر سربازان مرد و مجردی که مسئولیت یک روبات را به عهده داشته‌اند نام یک زن را برای روبات خود انتخاب کرده‌اند و سربازان مرد متاهل نیز نام مردانه‌ای را برای روباتشان برمی‌گزینند.
سرباز دیگری به محققان گفته‌است که نام روباتش را ویدو گذاشته زیرا احساس می‌کند که این روبات یک سگ است. محققان دانشگاه واشنگتن طی مصاحبه با 23 نفر از اعضای جوخه ردیابی مواد منفجره نظامی که معمولا به دلیل خطرناک بودن مسئولیتشان با روبات‌ها همکاری می‌کنند، دریافتند که اکثر سربازان ترجیح می‌دهند یک روبات از دست برود تا جان یک انسان،اما در میان آنها افراد احساساتی نیز وجود دارند.
به گفته جولی کارپنتر محقق دانشگاه واشنگتن سربازان معمولا در زمانی که روبات‌هایشان از کار می‌افتد یا حین عملیات منفجر می‌شوند، خشم، اندوه و فقدان شدید را احساس می‌کنند. عمق این احساسات گاه به اندازه‌ای است که یکی از فرماندهان نظامی به کارپنتر گزارش داده یکی از سربازانش برای روبات از دست رفته‌اش مراسم تدفین برگزار کرده و در این مراسم برای ادای احترام به این روبات 21 بار تیر هوایی شلیک کرده و سربازان سلام نظامی داده‌اند.
مطالعه دیگری که توسط مایکل کولب،سرهنگ ارتش آمریکا برروی تعامل میان سربازان و روبات‌ها انجام گرفته نیز به نتایج مشابهی دست یافته‌است. وی در این تحقیق برروی 746 سرباز مرد و زن در ارتش آمریکا مطالعه کرده و از آنها پرسیده که ترجیح می‌دهند در یک عملیات روبات خود را از دست بدهند یا یکی از اعضای محبوب گروهشان را و تمامی سرباز‌ها روبات را برای از دست دادن انتخاب کرده‌اند. با این همه هشتاد درصد این سربازان اعلام کرده‌اند که از کار کردن با روبات‌ها لذت می‌برند.
وی همچنین دریافت سربازان روبات‌های زمینی را بیشتر از روبات‌های هوایی دوست دارند، زیرا روبات‌های زمینی قابل لمس‌تر هستندو سربازان ارتباط قوی‌تری با آنها برقرار می‌کنند. همچنین کولب دریافت که میزان استرس و فشار عصبی ناشی از عملیات نیز بر استحکام روابط سربازان با روبات‌ها تاثیر زیادی دارد و در این شرایط،احتمال انتخاب نام برای روبات از سوی سرباز دو برابر می شود. همچنین مشاهده شده که سربازان به روبات‌های خود جایزه می‌دهند و نشانه‌های دست‌سازی را روی بدنه آنها می‌چسبانند.
محققان دریافته‌اند که رابطه میان روبات‌ها و سربازان بسیار پیچیده‌است،اما به طور کلی سربازان با روبات‌ها مانند یک انسان واقعی رفتار می‌کنند، با وجود اینکه اکثر این روبات‌ها جعبه‌ای چهار چرخ و فلزی هستند و هیچ شباهتی به انسان ندارند. محققان بر این باورند با بیشتر شدن شباهت میان انسان‌ها و روبات‌ها و افزایش توانایی‌های انسانی روبات‌های جنگی انتظار می‌رود این رابطه قوی‌تر شده و از پیچیدگی بیشتری برخوردار شود.
