در گزارش قبل پیرامون توان موشکی جمهوری اسلامی ایران به روند توسعه سوخت موشک‌ها در جهان و علت پدید آمدن انواع سوخت موشک‌ها پرداختیم.
اما در این بخش مطالبی را مطرح خواهیم کرد که به بررسی تخصصی یکی از موشک‌های توانمند ایرانی با سوخت جامد اختصاص دارد.
- موشک خلیج فارس / موشک‌های میانبرد و دوربرد بالستیک / موشک‌های ضد زره / موشک‌های دور ایستا / موشک‌های پدافندی کوتاه برد / چند موشک ضدبالگرد /
جالب اینجاست که این مطلب حاصل تحقیقاتی است که توسط متخصصان هوافضا و شیمی دانشگاه ام.آی.تی (MIT) آمریکا یعنی ممتازترین دانشگاه فنی جهان انجام گرفته است.
تئودور پوستل استاد علوم و فناوری دانشگاه ام.آی.تی در مقاله‌ای به صورت تخصصی موشک بالستیک سوخت جامد "سجیل" را تحلیل کرده و از آن به عنوان موشک بسیار پیشرفته خط شکن نام برده است.
وی در این مقاله با اشاره به اینکه سجیل یک موشک با سامانه پیشران سوخت جامد و دو مرحله‌ای است می‌نویسد: وزن تقریبی سجیل با کلاهک جنگی 1 تنی تقریبا 21 تن است ضمن اینکه در این موشک، مرحله دوم کوتاه‌تر از مرحله نخست است.
البته پوستل، برد سجیل را با کلاهک‌های سبک‌تر حتی بیش از این میزان نیز می‌داند و قابلیت برد سجیل را با کلاهک ضعیف‌تر بالاتر می‌خواند.
استاد علوم دانشگاه ام.آی.تی پیش‌بینی کرده که ایران تعداد فراوانی از این موشک را تولید کرده و حتی در زمینه سامانه پیشران سوخت مایع آن نیز تولیداتی داشته است.
پوستل در کنار تمجید فنی موشک سجیل اما در بخشی از مقاله خود که مشخص است تحت تفکرات صهیونیستی نگاشته و به چاپ رسیده است، ایران را کشوری می‌داند که به دنبال سلاح هسته‌ای است.
این استاد دانشگاه که قادر به اثبات حرف تبلیغاتی ضد ایرانی خود پیرامون تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته‌ای نیست اما به لحاظ فنی فناوری تولید سوخت موشکی ایران را ستوده و پیشرفت‌های ایران در این سال‌ها را "خیره کننده" می‌خواند.
نکته جالب در مقاله این محقق علوم فنی و امنیتی، موضوعی است که وی در میانه مقاله خود بدان اشاره کرده و آن توانایی ایران در رقابت با آمریکا و روسیه در صنعت موشکی است.
جالب‌تر اینکه وی توانایی موشکی ایران در طراحی موشک‌های فوق‌سنگین و سه مرحله‌ای را بسیار زیاد می‌داند و بر این باور است که ایران در خط برد دو هزار کیلومتر قادر است موشک‌هایی با وزن 45 و حتی 65 تن تولید کند که این کار نیازمند طراحی بومی موتورهایی است که دارای توان رانشی بسیار بالایی باشند.
وی آزمایش موفق موشک سجیل 1 و 2 را نشانگر تصمیم استراتژیک ایران در بکارگیری موشک‌هایی با سوخت جامد می‌داند اما به این موضوع نیز اشاره می‌کند که ایران توسعه موشک‌های سوخت مایع خود را نیز به صورت موازی دنبال می‌کند.
پوستل ماهواره‌برهای سفیر و سیمرغ را که با سوخت مایع نیروی پیشران خود را تامین می‌کنند، موشک‌هایی با اهداف صلح‌آمیز فضایی می‌داند اما مجددا ادعاهای پوچی را در راستای تامین منافع صهیونیست‌ها تکرار می‌کند.
البته خطر کمتر نگهداری سوخت‌های جامد نسبت به نوع مایع و بارگذاری سریع‌تر آنها در موشک برای تهاجم سریع دو دلیلی است که این متخصص فناوری نظامی در علت جهت‌گیری روند تحقیقات صنعت دفاعی ایران به آنها اشاره می‌کند.
وی با استفاده از تصاویری که از لحظه پرتاب دو موشک سجیل و شهاب بدست آورده، تحلیلی ارائه داد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
همانطور که در تصویر شماره 1 دیده می‌شود دود خروجی از موشک پس از پرتاب و ثانیه‌هایی پس از آن با نوع گاز خروجی از موشک در تصویر شماره 2 تفاوت دارد.
در تصویر شماره دو و سه شاهد خروج گاز به صورتی تند و نیمه خاکستری از موشک هستیم که پس از گذشت چند ثانیه از پرتاب این دود در اثر واکنش‌های شیمیایی در هوا و در اثر تابش نور خورشید به صورت ابری درخشنده در می‌آید.
در واقع تصویر شماره 1 پرتاب موشک شهاب با سوخت مایع است در حالی که تصویر شماره دو، لحظه پرتاب موشک سوخت جامد و دومرحله‌ای سجیل است.
به طور کلی ابر درخشنده و گرد و غبار واضح پس از پرتاب موشک‌هایی با سوخت جامد به وضوح دیده می‌شود در حالی که این اتفاق پس از پرتاب موشک‌هایی با سیستم پیشران مایع رخ نمی‌دهد.
پوستل قدرت رانش و نیروی "تراست" این موشک را در نوع خود بسیار حیرت‌انگیز توصیف می‌کند و می‌افزاید: در بررسی‌های اولیه در ویدئوی پرتاب این موشک می‌توان دریافت که شتاب حرکت سجیل 1.6 شتاب گرانش است.
وی در تحلیل میزان نیروی رانش موشک نیز می‌گوید اگر شتاب موشک همان باشد که مطرح شد، پس این موشک دو مرحله‌ای دارای دو نیروی رانشی جداگانه در هر مرحله است.
55 تن و 21 تن میزان نیروی رانشی است که متخصص علوم فنی دانشگاه ام.آی.تی برای مرحله اول و دوم موشک سجیل عنوان می‌کند و در این راستا ایران را کشوری می‌خواند که قادر است موشک‌هایی با تعداد مراحل بالاتر و با نیروی رانشی بیشتر تولید کند.
منبع: تسنیم
