با توجه به مطالعات باستان‌شناسی این غار در دوران پارینه‌سنگی میانی (بین حدود 120 تا 40 هزار سال پیش) مورد سکونت انسان (احتمالاً نئاندرتالها) بوده است.
ابزارهای سنگی یافت شده در این مکان مربوط به صنعت موستری زاگرس است. برای ساخت ابزارها هم از رخنمونهای سنگ رادیو لاریت اطراف غار و هم از سنگ‌های چخماق گاکیه استفاده شده است.
علاوه بر دواشکفت، آثار سکونت انسان‌های پارینه‌سنگی در چند غار و پناهگاه دیگر در شمال کرمانشاه یافت شده است. نزدیکترین آنها به دواشکفت پناهگاه ورواسی است که بوسیله باستان‌شناس آمریکایی بروس هو کاوش شد.
این مکان باستانی - شامل دو غار مجاور هم - در دامنه جنوبی کوه «میوله»، در ارتفاع حدود 300 متری از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. با توجه به مطالعات باستان‌شناسی، یکی از این دو غار (غار شرقی)، در دوره پارینه‌سنگی میانی محل سکونت موقت یا فصلی گروه‌های شکارورز ساکن منطقه بود. این گروه‌های شکارچی که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزایای مختلف این مکان از جمله وجود چشمه آب دایمی در کنار غار، چشم‌انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسی نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالی از این غار استفاده کرده‌اند.
وجود یک برون‌زد زمین‌شناسی از جنس رادیو لاریت در نزدیک غار، امکان ساخت ابزار سنگی را در محل فراهم کرده است. به طوری که اکثر ابزارهای سنگی یافت شده در محل، از این نوع سنگ ساخته شده است. علاوه بر این منابع سنگ داخل دشت نیز استفاده می‌کردند. برای مثال منابع سنگ تپه‌های «گاکیه» در شرق کرمانشاه که حدود 12 کیلومتر با غار فاصله دارد، در میان مجموع‌های یافت شده وجود دارد.
ابزارهای یافت شده در دواشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبی و سایر ابزارها مربوط به صنعت موستری زاگرس هستند که بین 250 تا حدود 40 هزار سال پیش، ساخت آنها در زاگرس رواج داشته است. آثاری از دوره پارینه‌سنگی میانی در سایر غارهای منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره‌ای و رواسی در تنگه کنشت و چندین غار دیگر در بیستون نیز یافت شده است. مطالعات انجام شده در مکان‌های پارینه‌سنگی میانی کرمانشاه نشان می‌دهد که ساکنان این غارها بیشتر به شکار بز کوهی، میش وحشی، گورخر و اسب وحشی می‌پرداختند. البته حیوانات دیگر مثل مارال، گاو وحشی، غزال و گراز نیز شکار می‌شدند.
