اختاپوسها یا همان هشت‌پاهای خودمان، دارای ۸ پا و به عبارت صحیح‌تر هشت بازو هستند که روی آنها لایه‌های چسبنده‌ای قرار دارند که از طریق آنها می‌توانند به هر چیزی بچسبند، اما همیشه این سوال در ذهن انسان وجود دارد که چرا در طبیعت و نه در کارتون‌های تلویزیونی پاهای این اختاپوسها به هم گره نمی‌خورد؟
اگر این سوال ذهن شما را هم درگیر کرده است و دوست دارید، علت این مسئله را بدانید، نتیجه این تحقیقات جدید را بخوانید.
به تازگی نتیجه یک تحقیق در مجله Current Biology در پاسخ به این سوال منتشر شده است.
جیمز وود یکی از محققان این پژوهش می‌گوید؛ دو سوم کل اعصاب اختاپوسها در مغزشان قرار ندارد، بلکه در بازوهای این جانداران قرار دارد. این اعصاب اجازه می‌دهند که آنها بتوانند به سرعت شکل، رنگ و بافت بازوهایشان را تغییر بدهند و از طریق لایه‌های چسبنده موجود در روی بازوها به چیزهای مختلف چسبیده و مزه مزه کنند.
اختاپوس یک شبکه عصبی در سراسر بدنش دارد که توسط مغز کنترل می‌شود. وقتی لایه‌های چسبنده بازوهای اختاپوس با چیزی تماس برقرار می‌کنند، رفلکس موضعی اتفاق می‌افتد که باعث این اتصال می‌شود.
در طبیعت وحشی قطع شدن بازوهای اختاپوسها خیلی زیاد اتفاق می‌افتد، جالب است بدانید که حتی در صورت قطع شدن این بازوها، آنها توانایی حرکت و گرفتن اشیا را به مدت تقریبا یک ساعت حفظ می‌کنند!
محققانی که روی بازوهای قطع شده هشت‌پاها کار کردند، متوجه شدند که لایه‌های چسبنده یک بازو، هیچ گاه به خود همان بازو یا یک بازوی دیگر که با پوست پوشیده شده باشد، نمی‌چسبند. اما اگر پوست بازوی اختاپوس برداشته شود، لایه‌های چسبنده می‌توانند به همان بازو یا بازوی دیگر متصل شوند.
در مرحله دوم این تحقیقات، محققان یک ظرف آزمایش را طوری با پوست اختاپوس پوشاندند که نیمی از آن پوشیده و نیم دیگر برهنه بود. پژوهشگران متوجه شدند که اگر یک بازوی اختاپوس یا هشت‌پا را به ظرف آزمایش نزدیک کنند، بازو به قسمتی از ظرف آزمایش که با پوست پوشیده شده، نمی‌چسبد و از آن دوری می‌کند.
اختاپوسها موجوداتی هستند که جانداران همنوع خود نیز تغذیه می‌کنند. محققان متوجه شدند که وقتی که یک بازوی قطع شده در کنار یک اختاپوس سالم قرار می‌گیرد، با آن مثل غذا رفتار می‌کنند و در مواردی هم دیده شده که اصلا با آن تماس برقرار نمی‌کنند.
همه موارد بالا نشان دهنده این مطلب است که نوعی مکانیسم خود شناسایی در اختاپوسها وجود دارد که از تماس لایه‌های چسبنده موجود در بازوها به پوست خودشان جلوگیری می‌کنند. البته رفتار بعضی از اختاپوسها هم نشان می‌دهد که مغز آنها می‌تواند بر این فرایند رفلکس موضعی غلبه کند.
نکته جالب این است که نتایج این تحقیق می‌تواند به دانشمندان در علم روباتیک و ساختن روبات‌های با فرایندهای حرکتی پیچیده‌تر کمک کند.
در حال حاضر برای حرکت هر جزء حرکتی یک روبات باید محاسبات پیچیده‌ای در پردازشگرها صورت گیرد. حال اگر یک روبات انگشت‌ها و بازوهای بیشتری داشته باشد، این محاسبات پیچیده‌تر می‌شوند.
به گفته فرانک گراسو مدیر این تحقیقات، دانشمندان به این فکر افتاده اند که شاید بتوان با ساده کردن فرایند،یا با تعبیه مکانیسم تشخیصی در هر جزء حرکتی روبات‌ها، به موفقیت رسید.
- منبع:nationalgeographic
