این اصطلاح، به دلایل گوناگونی که خود مبحث مفصلی می‌تواند باشد، ویژگی‌های منحصر به فردی یافته است؛ از جمله این‌که انگار با تعداد معدودی از هنرمندان فعال در تلویزیون پیوند خورده است؛ هنرمندانی که سرسلسله‌شان را باید داریوش کاردان محسوب کرد و موفق‌ترین و محبوب‌ترین‌شان را مهران مدیری. هرچند که مهدی مظلومی و مهران غفوریان نیز از چهره‌های موفق این ژانر پرطرفداربه حساب می‌آیند.
سروش صحت که تجربه بازیگری را نیز پشت سر گذاشته است، پس از چند سال کار در این ژانر به عنوان نویسنده و بازیگر، به‌طور طبیعی با الزامات و ویژگی‌های خاص این ژانر نوظهور آشنا شد و به این ترتیب، این شجاعت را به‌دست آورد که نشستن بر صندلی کارگردانی را نیز تجربه کند.
این درست همان نکته‌ای است که موفقیت نسبی صحت را در ارائه کاری قابل قبول در گام نخست، باعث شد.
اما علاوه بر این، معدود بودن بازیگران موفق این ژانر که در چند سال گذشته تجربه کار با کارگردانان بسیار باتجربه‌تر از صحت را در مجموعه‌های گوناگون دارند، عامل مهم دیگری است که صحت را نجات داده است؛
با این وصف، نباید بر این تجربه کارگردانی صحت چندان توقف کرد، چرا که از اساس، پلی است برای گذار او از دنیای متن به دنیای تصویر.
