برای بروز خشونت در جامعه چاره‌ای کنیم

به گزارش مهر، دکتر سید حسن هاشمی با اشاره به حادثه اسیدپاشی به مدیر بیمارستان ضیائیان، یادداشتی را در وب سایت شخصی خودش منتشر کرده است.

روز یکشنبه به مجلس رفتم. مباحث مختلفی مطرح شـــد کـه تصـویب دائمی شـدن تخصیص یک درصــد از مالیـات بـر ارزش افـزوده به حـــوزه ســلامت مهــم‌ترین بخش آن بود. مصوبه‌ای که امکــان حـل مشــکلات ایـن عرصــه را تـا حــد زیـادی فراهم می‌آورد که لازم است همین جــا از نماینــدگـــان محترم برای این دور اندیشی ارزشــمند تشـکر کنم.

جلســه‌ای هم بـا مدیـران پرستاری داشتم که به نتایج خوبی دست یافتیم. اما آنچه بسیار بر دلم نشست، مصاحبه دکتر انوری مدیر بیمارستان ضیائیان بود که چند شب قبل قربانی حادثه اسیدپاشی شد. توکل، آرامش، بلند نظری، انسان دوستی و عشق به کار و تلاش در کلماتش به وضوح پیدا بود.

او به جای هیاهو در مورد مشکلی که برایش پیش آمده، می‌گوید: احساس من همیشه این بوده که همه ما در بیمارستان ضیائیان عضو یک خانواده هستیم. حالا برای یکی از اعضای این خانواده مشکلی پیش‌آمده است و اضافه می‌کند که خدا را شکر به خیر گذشت؛ زیرا می‌توانست خیلی بدتر از این باشد. الآن هم خیلی خوب هستم.

دکتر انوری در مورد عاملان اسیدپاشی هم می‌گوید: من فکر می‌کنم این افراد می‌خواهند امنیت، آرامش و آسایش مردم را به هم بزنند. آن‌ها هر جا که احساس می‌کنند مردم قدری خوشحال هستند یک‌جوری شرایط را به هم می‌زنند، اما باید بدانند مردم ما با این چیزها از پا هم در نخواهند آمد و همیشه سرپا هستند. این‌ها می‌خواهند با این کارشان نشان دهند مملکت ما ناامن است که خوشبختانه خیلی هم امن است و با این چیزها امنیتش از بین نمی‌رود.

اما شاه بیت سخنان این مدیر آنجاست که می‌گوید: امیدوارم سر عقل بیایند و از راه گفت‌وگو مشکلات‌شان را حل کنند و تا این حد باعث آزار و اذیت مردم نشوند. من نمی‌دانم چگونه می‌خواهند در آن دنیا جواب خدا را بدهند. آرزو می‌کنم خدا آن‌ها را ببخشد، کینه‌ای از کسی به دل ندارم و شکایتی هم ندارم حتی اگر بدانم که چه کسی بوده است. دعا می‌کنم خدا به راه راست هدایت‌شان کند.

به اعتقاد من دکتر انوری نمونه‌ای کامل از جامعه پزشکی کشور است. جامعه‌ای فداکار، پر تلاش، خستگی ناپذیر و عاشق خدمت به مردم.

در جلسه یکشنبه هیئت دولت هم تاکید کردم که جامعه ما به سوی خشونت پیش می‌رود. این یک مشکل فرهنگی و روانی است که هر چه زودتر باید برای حل آن چاره‌ای اندیشید. برای شروع باید یاد بگیریم با هم حرف بزنیم. باید برای تعاملات شفاهی تمرین کنیم؛ از خانه تا مدرسه و جامعه. رسانه‌ها در این زمینه مسئولیت سنگینی دارند. امیدوارم همه به میدان بیاییم و اجازه ندهیم آرامش مردم با چنین رفتارهای ناهنجاری خدشه دار شود.