حتی یک شخص به طور معمول سالم ممکن است ندرتا دچار حمله تشنجی شود، اما به طور کلی حملات تشنجی در کودکان شایع‌تر از بزرگسالان است.
هنگامی که حمله تشنجی رخ می‌دهد، پزشکان مجموعه‌ای از آزمون‌ها را بر روی فرد انجام می‌دهند تا مطمئن شوند که عارضه وخیمی وجود ندارد.
آزمایشی که امواج مغز را اندازه می‌گیرد و الکتروانسفالوگرافی (EEG) نامیده می‌شود، میتواند با ثبت کردن امواج بلند و نوک تیز وجود حمله تشنجی را ثابت کند.
تصویر برداری با تشدید مغناطیسی (MRI) میتواند علت زمینه‌ای تشنج مانند تومور، سکته مغزی یا ناهنجاری مادرزادی را نشان دهد.
تب اغلب باعث بروز حمله تشنجی می‌شود، و گاهی علامت عفونتی مانند مننژیت است.
افت شدید قند خون و کم‌آبی بدن نیز میتواند حمله تشنجی را برانگیزد. با انجام آزمایش‌هایی ساده در اتاق اورژانس می‌‌توان این علل را تشخیص داد.
هنگامی که هیچ علت زمینه‌ساز ظاهری وجود نداشته باشد، پزشکان می‌گوید یک حمله تشنجی خوش‌خیم رخ داده است.
دوسوم افرادی که دچار حمله تشنجی می‌شوند، هرگز در طول عمرشان دوباره تشنج نمی‌کنند.
تصمیم‌گیری درباره اینکه برای جلوگیری از حمله بعدی باید تجویز دارو انجام داد یا نه و چه هنگامی باید این کار را انجام داد، در هر فردی متفاوت است،و عمدتا بستگی به نوع و دفعات تشنج‌های یک فرد دارد.
صرع صرفا اصطلاحی دیگر برای اختلال تشنجی است،اما این کلمه دارای بار معنایی خاصی است زیرا دفعات زیاد حمله تشنجی را در یک فرد به ذهن می‌آورد.
در هر حال متخصصان می‌گویند هر کسی که دو بار دچار حمله تشنجی با علت نامعلوم شود، در معرض خطر بالای برای دچار شدن به حمله سوم است.
با اینکه برخی افراد به خصوص پس از حملات شدید نیازمند گذشت چند روز برای احساس بهبودی کامل هستند، اغلب افراد پس از 10 تا 15 دقیقه می‌گویند حال‌شان خوب شده است.
LiveScience,1 Aug, 2007
