جمله معروفی را که عراقی‌ها روی يكي از دیوار‌هاي خرمشهر نوشته بودند به‌یاد دارید: «جئنا لنبقی». یعنی آمده‌ایم که بمانیم. شاید بعضی‌ها تفاسیر گوناگونی از این جمله داشته باشند.
شاید بعضی‌ها هم تا امروز که این جملات را می‌خوانند ندانند عراقی‌ها چنین جمله جسورانه‌ای را روی دیوارهای خرمشهر نوشته بودند اما هر‌چه هست این جمله یک سند تاریخی است و پاسخی که به این جمله داده شد بسیار تاریخی‌تر و بااراده‌تر از آنی بود که نوشته شد.
وقتی نیروهای ایرانی وارد خرمشهر شدند، یک فرمانده جوان به‌نام «بهروز مرادی» با دیدن این دیوارنوشته فورا دستور داد برای حفظ این جمله یک پست نگهبانی بگذارند.
او نگران بود مبادا درگیرودار هیجان ناشی از آزادی خرمشهر کسانی بیایند و بدون اینکه به ارزش سندی و تاریخی این دیوارنوشته آگاهی داشته باشند شعارهای دیگری روی آن بنویسند و این سند تاريخي را از بین ببرند.
بهروز مرادی در آن شرایط حساس و دشوار ارزش دیوارنوشته را می‌دانست و دوست داشت در آینده با سند و مدرک درباره جنگ حرف بزند و دیگران را با ارائه این اسناد از آنچه در میدان جنگ گذشته آگاه کند.
هوشمندی این معلم خرمشهری در حفظ این جمله خلاصه نمی‌شود. او چند روز پس از آزادی خرمشهر تابلویی در آستانه ورودی خرمشهر نصب كرد و روی آن نوشت: «خرمشهر؛ جمعیت ۳۶ میلیون نفر».
او با نوشتن این جمله تعریف دیگری در برابر شعار عراقی‌ها قرار داد. شاید اگر جمله بهروز مرادی را سرآغاز دیگری برای ادبیات پایداری‌مان قلمداد کنیم به بیراهه نرفته‌ایم.
او با این زبان به دنیا و حتی به خودمان فهماند که این جنگ، جنگ اراضی و رودخانه‌های مرزی نیست بلكه جنگ تفکری است علیه آرمان‌های مردم ایران و حساب تفکر و اندیشه از شعار و هیاهو جداست.
او می‌گوید آزادی خرمشهر پیش از آنکه آزادی یک بندر باشد، نمایشی زیبا از وحدت ملی یک ملت است؛ وحدتی که می‌تواند به همه مشکلات مردم غلبه کند و راه‌های یک زندگی شریف و سربلند را پیش پایشان بگذارد.
در دوران دفاع هشت ساله این‌گونه ظرافت‌های ادبی و شیوه‌های خلاقانه کم نیستند. وحدت ملی نیاز دائمی و قطعی هر جامعه‌ای است که در شرایط دشوار و روزهای بحرانی ضرورت آن بیشتر احساس می‌شود.
در دوران جنگ یک بسیج جهانی برای از پا درآوردن مردم ایران صورت گرفت که شاید این همه سرمایه‌گذاری برای نابودی یک ملت سابقه نداشته.
دریای امکاناتی که برای بعثی‌های عراق فراهم شد برای اضمحلال منطقه‌ای مانند خاورمیانه کافی بود.
البته ما برای استقلال خود و رو آوردن به آزادی حقیقی هزینه‌های زيادی پرداخت كرده‌ایم که جز در سایه وحدت ملی امکان به‌دست آمدن آن وجود نداشت.
امروز وقتی بیشتر دهان‌های سیاسی باز می‌شوند بیش از آنکه بخواهند چتر وحدت ملی را گسترده‌تر کنند، به کوچک شدن آن کمک می‌کنند اما رزمنده جوانی مانند بهروز مرادی 20 سال پیش تعریف ادیبانه‌ای از وحدت ملی می‌دهد که شاید لازم باشد بسیاری از صاحبان این دهان‌های کوچک برای درک آن تعریف، روزی چند صفحه مشق کنند.
منبع:همشهري‌پايداري
نظر شما