رافا + راجر = فینال؟

این آخرین گرند اسلم یا جایزه بزرگ امسال است. بهترین تنیسورهای جهان برای این جام دندان تیز کرده‌اند و ذره‌ای کوتاه نمی‌آیند. با اینکه اغلب بزرگان در اوج آمادگی‌اند و هرکدام با چندین کاپ از مسابقات امسال به آمریکا می‌آیند و با اینکه مثل اغلب مسابقات بزرگ این سال‌ها، نگاه‌ها به 2 نفر اول فهرست بهترین‌ها یعنی راجر فدرر و رافائل نادال دوخته شده اما بارقه‌هایی از پدیده‌های جوان و پرانرژی به چشم می‌خورند که می‌توانند کار را برای چهره‌ها دشوار کنند.

 فدرر در مقابل نادال – این فینال رؤیایی و نفس‌گیر – با حضور ستاره‌های تازه‌نفس بازهم تکرار می‌شود؟

شاید نوشتن از راجر فدرر دیگر تکراری باشد. زیرا چند سالی می‌شود که هر جا نام تنیس و به‌خصوص یک گرند اسلم به چشم می‌خورد همه منتظر شنیدن نام این تنیسور سوئیسی به عنوان قهرمان یا حداقل فینالیست هستند. پس بدین ترتیب گریزی نیست و باید باز هم با فدرر شروع کنیم و وضعیت او را در مسابقات امسال u.s.open بررسی کنیم.

جدال همیشگی
چند سال پیش فدرر در مصاحبه‌ای با آسوشیتدپرس اعتراف عجیبی کرد و گفت: «اگر کسی بتواند u.s.open را ببرد، هر جامی را می‌تواند به‌دست بیاورد». فدرر اعتقاد داشت جو ورزشگاه فلاشینگ میدوز، آب و هوای نیویورک و برگزاری مسابقات در شب و چند فاکتور دیگر از جمله برودت هوا، همه و همه دست به دست هم می‌دهد تا شرایطی را رقم بزند که در آن بازی کردن بسیار دشوار باشد.

شاید حالا این بهانه‌ها نه‌تنها برای خود راجر، بلکه برای کسانی که مسابقات تنیس را جدی دنبال می‌کنند بیشتر خنده‌دار باشد، چراکه مرد شماره یک رنکینگ، 3 سال متوالی است که قهرمان u.s.open شده و امسال برای رسیدن به رکورد «بیل تایدن» که در سال1920، 4 بار متوالی این عنوان را به‌دست آورده بود مبارزه خواهد کرد.

نکته دیگر اینکه فدرر دیگر تنها 3 عنوان گرند اسلم با پیت سمپراس افسانه‌ای فاصله دارد و تمام تلاش خود را برای افزایش عدد یازده‌ به 12 خواهد کرد تا شاید در سال 2008 بالاخره به سمپراس برسد. اما در این راه فدرر باید از سد رقیب سرسختی از شمال اسپانیا بگذرد، رافائل نادال تنیسور جوانی که روز به روز بهتر می‌شود و بدین ترتیب بیش از یک سال است که صحنه تنیس دنیا را دو قطبی کرده است.

نکته قابل توجه اینجاست که نادال تا به حال در مسابقات u.s.open حضور موفقی نداشته و نهایتا تا دور یک‌چهارم نهایی بالا آمده است و این خود انگیزه رافا را بالاتر می‌برد تا شایستگی‌های خود را در این تورنمنت بزرگ هم به رخ دیگران و به‌خصوص رقیب نامدارش بکشد». دوست دارم در هر تورنمنتی که شرکت می‌کنم به فینال برسم.

البته می‌دانم غیرممکن است، ولی حداقل نهایت سعی‌ام را می‌کنم. نه؟» اگر امسال در u.s.open نادال و فدرر به دیدار پایانی راه پیدا کنند، با توجه به اتفاق مشابه‌ای که در ویمبلدون و رولند گروس امسال هم افتاد، این 2 می‌توانند بعد از «کن روزوال» و «فرد استول» دومین زوجی لقب بگیرند که در 3 گرند اسلم متوالی به فینال رسیده‌اند. این رکورد را روزوال و استول بین سال‌های 64 تا 65 ثبت کردند.

تفاوتی که u.s.open با ویمبلدون و رولند گروس دارد این است که تا به حال نادال 2 بار در فینال رولند گروس، فدرر را مغلوب کرده و فدرر نیز 2 بار نادال را روی زمین چمن در فینال به زانو درآورده است و بدین ترتیب می‌توان به جرات گفت که با توجه به دیگر مسابقات A.T.P که از این 2 تنیسور شماره یک و 2 دیدیم، قدرت نادال روی «مکی کورت» یا همان زمین خاکی به فدرر می‌چربد و به همین سان فدرر روی چمن از شانس بیشتری برای پیروزی برخوردار است.

بدین ترتیب زمین «هارد کورت» فلاشینگ میدوز می‌تواند امسال قضاوت نهایی را میان این 2 رقیب نزدیک که ثابت کرده‌اند سطحشان حالا بسیار بالاتر از دیگر تنیسورها است انجام دهد، چراکه روی این زمین هم رافا تا به حال پیروزی‌های زیادی داشته و هم فدرر بارها رقبای خود از جمله جوان 21ساله اسپانیایی را شکست داده است.

راجر فدرر در تورنمنت امسال هدف دیگری را هم دنبال می‌کند و آن قرار گرفتن در رتبه یک رنکینگ برای صد و هشتاد و هفتمین هفته متوالی است که تا به حال هیچ مرد یا زنی موفق به کسب آن نشده است. نادال هم می‌تواند صد و نهمین هفته متوالی قرار گرفتن در رتبه دوم را تجربه کند. ن

دالی که تور A.T.P امسال را در حالی به اتمام خواهد رساند که 7 عنوان را به دست آورده است، در حالی که فدرر 6 قهرمانی داشته است. زوج رافا ـ راجر نه تنها مطبوعات و هواداران را به خود جذب کرده است بلکه تنیسورهای دیگر نیز از این زوج با هیجان یاد می‌کنند.

تیم هنمن تنیسور شاخص انگلیسی که اعلام کرده است پس از مسابقات u.s.open بازنشسته خواهد شد درباره این دو می‌گوید: «رافا و راجر دو گنجینه تنیس جهان هستند و انگار جذاب‌ترین بخش تنیس این روزها، تماشای بازی این دو است و امیدوارم این جذابیت سال‌ها به طول انجامد».

در این میان خود راجر هم تحلیل جالبی از این جدال دو نفره دارد: «ما کاملا با هم فرق داریم. رافا چپ دست است و من راست دست. او بک‌هندهای دو دستی می‌زند و من بک‌هند یک دستی. حتی تیپمان هم متفاوت است. او موهای بلند دارد و مال من کوتاه‌تر است و نهایتا رافا یک بازیکن جوان محسوب می‌شود و من، خب می‌شود گفت بازیکن باتجربه. به نظر من همین تفاوت‌هاست که اصلا باعث به وجود آمدن رقابت سرسختانه ورزش می‌شود».

اصلی‌ترین رقیبان
اما آیا هیچ‌کس نیست که بتواند امسال در u.s.open این 2 تنیسور را بگیرد؟

گزینه‌های این فهرست چند نفر بیشتر نیستند که در درجه اول باید از اندی رادیک قهرمان این مسابقات در سال 2003 و لیتون هیدویت که او نیز در سال 2001 این عنوان را کسب کرد، یاد کنیم.

هر چند هر 2 تنیسور مدتی است از شرایط آرمانی حداقل برای شکستن 2 قطب اصلی دور هستند اما به هرجهت رادیک نشان داده است که همواره بهترین نمایش‌اش «هارد کورت» است؛ پس می‌توان روی این 2 آمریکایی و استرالیایی حساب باز کرد. اما جدای از آنها نباید یک نام را فراموش کنیم: نواک جوکویچ، که در باکس حاشیة مطلب بیشتر درباره‌اش می‌خوانید. پس از جوکویچ که مسلما اولین گزینه برای درخشش در میان بازیکنان جوان است، باید از ریچارد گسکه فرانسوی و مارکوی بغداتیس هم نام ببریم.

 گسکه چند وقتی است که درخشش‌های مقطعی از خود نشان می‌دهد و به طور مثال در ویمبلدون امسال هم خوب بازی کرد اما هنوز نتوانسته است انتظاری را که از او می‌رود برآورده سازد و همچنان منتظر فرصتی است تا شاید تبدیل به یک رافا نادال جدید شود، چرا که هر دوی آنها در مسابقات رولند گروس 3 سال پیش برای اولین بار نامشان مطرح شد و هر 2 را به عنوان بخت‌های اول پدیده شدن می‌پنداشتند که نادال با شکست گسکه در آن تورنمنت به ناگاه جهش عظیمی کرد تا جوان فرانسوی را که به او لقب ریچارد شیردل داده بودند پشت سر بگذارد.

بغداتیس هم در اوپن استرالیای 3 سال پیش خوش درخشید و حتی موفق شد با شکست داوید نعلبندیان در مرحله نیمه نهایی به فینال برسد که آنجا نهایتا مغلوب فدررشد. در مورد این تنیسور باید بگوییم اصولا متخصص هارد کورت است و با قدرت بدنی بالا و فیزیک مناسبی که دارد و همچنین با سرویس‌های فوق‌العاده‌ای که می‌زند می‌تواند برای هر حریفی یک دردسر حسابی تلقی شود.

آیا رکوردها را می‌شکند؟
باز هم برگردیم به راجر. شاید به نظر برسد در حال حاضر تنیسور سوئیسی با این همه عنوانی که کسب کرده است و فاصله زیادی که در صدر جدول رنکینگ با بقیه دارد از انگیزه کمتری نسبت به جوانان این تورنمنت برخوردار باشد اما واقعیت این است که فدرر هم برای خودش هدف بزرگی دارد و با تمام قوا برای رسیدن به آن تلاش خواهد کرد؛ این هدف بزرگ همانا رسیدن و یا حتی شکستن رکورد پیت سمپراس افسانه‌ای است که پیش از این نیز به آن اشاره کردیم.

«من از اینکه به این رکورد نزدیک شده‌ام حس فوق‌العاده‌ای دارم چون کسب عناوین گرند اسلم به هیچ وجه آسان نیست. به هر حال من در چند سال اخیر خیلی خوب کار کرده‌ام و حالا که این شانس را به دست آورده‌ام نه تنها می‌خواهم با آن رکورد 14 گرند اسلم مساوی کنم، بلکه حتی از آن هم فراتر بروم.»

راجر برای رسیدن به این هدف در شرایط آرمانی به سر می‌برد. او درآخــــریـــن مسابقات قبل از آغــــــــــــاز U.S.OPEN با شکست جیمز بلیک آمریکایی در فینال مسترز سینســـیناتـی چهاردهمـین عنوان مسابقات مسترز خود را کسب کرد تا به تمامی رقبا نشان دهد برای شکست دادنش کار بسیار مشکلی در پیش دارند.

جالب اینجاست که انگار خود فدرر هم دیگر نادال را نه به عنوان یک رقیب بلکه به عنوان عنصری که نبودش اصلا مفهوم تورنمنت را برایش کمرنگ می‌کند پذیرفته است. راجر در آخرین اظهار نظرش پیش از آغاز مسابقات گفت: «اگر قرار باشد سلطنتم را به کسی واگذار کنم، حتما او شخص رافا نادال است. اگر خودم قهرمان نشوم دوست دارم او قهرمان شود».

با این نظر حالا رافا که تنها و تنها یک هدف دارد و آن این است که به همه ثابت کند که خارج از پاریس هم می‌تواند عنوان گرند اسلم کسب کند، تمام توان خود را به کار خواهد گرفت تا به پیروزی‌های مرد سوئیسی پایان ببخشد و البته خودش هم می‌داند دراین راه باید کلی سطح بازی‌اش را ارتقاء ببخشد: «من خوب تنیس بازی می‌کنم اما می‌دانم که باید کمی بهتر شوم».

در هر صورت تمام این حدسیات و شک و شبهه‌ها روز نهم سپتامبر به پایان خواهد رسید و قهرمان آخرین گرند اسلم سال2007 در زمین فلاشینگ میدوز جام قهرمانی را بر دست بلند خواهد کرد.

موی دماغ بزرگان
تنیسور 20 ساله صرب که می‌تواند شگفتی‌ساز u.s.open امسال باشد و معادله رافا + راجر = فینال را به هم بزند، نواک جوکویچ است.او امسال تا بدین‌جا هم بدون شک پدیده تور A.T.P بوده است. او در 3گرنداسلم امسال هر 3 را به نادال یا فدرر واگذار کرد که دو تای آنها در مرحله نیمه‌نهایی رولندگروس و ویمبلدون بود.

البته اوج درخشش جوکویچ 20ساله؛ بی‌شک مسابقات هارد کورت مونترال بود که ماه گذشته برگزار شد و موفق شد پس از 13 سال اولین کسی باشد که در یک تورنمنت سیدهای 1، 2 و 3 را پشت سر هم شکست دهد و بدین ترتیب زنگ خطر را برای 2 قطب بزرگ تنیس به صدا درآورد و خود را به رنکینگ 3 برساند.

جوکویچ پس از پیروزی مقابل فدرر در فینال مونترال گفت: «حالا تصویر متفاوتی از همه چیز دارم. اگر در مسابقاتی این‌چنین معتبر چنین نمایشی از خود ارائه بدهی و قهرمان شوی مسلما اعتماد به نفست بسیار بالاتر می‌رود».