ستاره‌ای از نوع دنباله دار

این ستاره که مدتها با درخشش‌های خیره کننده خود مهمترین موضوع مورد بحث اختر شناسان بوده است، میرا نام دارد.

این دنباله نخستین بار در عکس برداری کوتاه مدتی از این ستاره در طرح گلکس (جستجوگر کهکشان‌ها در طیف فرا بنفش) آشکار شد و علت عدم رویت آن تاکنون، درخشش در رده‌های طیفی پایین بوده است.

طول این دنباله 13 سال نوری است که تقریبا 200 برابر فاصله خورشید تا سیاره پلوتو است.

به گفته کریستوفر مارتین از مرکز تحقیقات وتکنولوژی آمریکا، مشاهده این دنباله ستاره‌ای موجی از نظریه‌های جدید را پیرامون چگونگی مرگ ستارگان خورشید‌گون بر انگیخته است.

عدم مشاهده این دنباله تا کنون به اختر شناسان یاد‌‌آور می‌شود که دست از بررسی اجرام درخشان و مشهور آسمان شب بر ندارند. چون جواب بسیاری از پرسش‌های ما در همین اجرام نهفته است.

این دنباله از حدود سی هزار سال پیش قابل مشاهده بوده اما تا پیش از انتشار عکس‌های اخیر، از ماهیت این ستاره اطلاعات چندانی در دست نبوده است.

نتایج اولین بررسی‌های جدید حاکی از آن است که این دنباله توده عظیمی‌از یون‌های سرگردان و هم جنس خود ستاره است. تاکنون عناصر بنیادی مانند اکسیژن وکربن در این ستاره ثبت شده‌است.

این ستاره، آینده خورشید ما در یک میلیارد سال بعد را به تصویر می‌کشد. این ستاره ویژگی‌های منحصر به فردی دارد که باعث تمایز این غول سرخ از سایر نمونه‌های مشابهش شده است.

از آن جمله می‌توان به سرعت بالای گردش این ستاره به دور خود اشاره کرد که برابر 130 کیلومتر در ثانیه است. فاصله این ستاره که در قلب صورت فلکی قیطس می‌درخشد، تا سیاره ما 350 سال نوری است.