زبان در مجموعه داستان نویسنده‌ای که 55 سالگی‌اش را پشت‌سر می‌گذارد، یکی از ستون‌های ثابت قلعه‌های 10گانه کتاب است.آن‌چنان که از هر کجای متن آغاز کنید، در می‌یابید نویسنده از کنار کلمات، ولنگارانه نگذشته است و به شما نیز اجازه نمی‌دهد به کلمات، بی‌احترامی کنید.
اما بیش از آن که زبان «عباس عبدی» را بتوان در کلمات بازشناسی کرد، این جملاتند که در ساختار زبانی قلعه‌های او را می‌سازند.با تورقی در داستان‌ها به خوبی می‌توان دریافت نویسنده چنان در نحو، کوتاهی و بلندی جملات و نیز شیوه کنار هم گذاردن کلمات دقت داشته است که موسیقی متن کاملاً حفظ شود. این ویژگی ، سبب شده است کتاب، شیرین و خواندنی شود؛ دست کم از نظر زبانی و بدون در نظر داشتن مضمون هر یک از داستان‌ها.رعایت موسیقی متن در کار عبدی که خود نویسنده‌ای جنوبی است، با توجه به ویژگی‌های لهجه و شیوه گویش مناطق جنوبی کشور (بندرعباس، قشم و...)، وجه جالب دیگری نیز پیدا می‌کند.
زبان در گویش محلی جنوب، عموماً بیش از مناطق دیگر ایران دارای موسیقی است و معمولا نرم و آهنگین است.عبدی که هر 10 داستان این مجموعه را در مناطق جنوبی کشور و در فاصله سال‌های 83 تا 85 نوشته است، خودآگاه یا ناخودآگاه، از این ویژگی، به شکل ماهرانه‌ای بهره برده و کتابی را فراهم کرده است که زبان جذاب و کم و بیش منحصر به فردی دارد. این کتاب را نشر چشمه در تابستان 86 با قیمت 2000 تومان روانه کتاب فروشی‌ها کرده است.
