وی به رسانه‌هایی سرد می‌گوید که کاربران برای دریافت پیام آنها، به تمرکز فراوان حواس نیاز دارند.
برای مثال، تلویزیون، خط تصویری و تلفن رسانه‌های سرد هستند و چون کمتر به تشریح و توصیف می‌پردازند، مشارکت زیادی را می‌طلبند.
در مقابل، رسانه‌های گرم، رسانه‌هایی هستند که کاربران در برخورد با آنها احتیاج به تمرکز شدید حواس ندارند و نحوه انتقال، عرضه پیام و معنی واضحی دارد، بار معنایی خود را به روشنی منتقل می کند.
برای مثال، عکس، رادیو و سینما، وسایل ارتباطی گرم هستند زیرا مک لوهان معتقد است این دسته از وسایل ارتباطی، فقط در امتداد یکی از حواس آدمی هستند و توصیف و تشریح زیادی را در بر دارند، یعنی با میزان زیادی از داده ها همراه و از نظر بیان مقصود کامل هستند.
برای گوش‌دادن به رادیو، به جمع کردن تمام حواس نیازی نیست و این وسیله می‌تواند به عنوان آوایی جنبی در کنار دیگر فعالیت‌های انسان باشد در حالی که در تلویزیون چنین وضعی وجود ندارد و تلویزیون تماشاگر را با تمام وجودش جذب برنامه خود می‌کند و او را وا می‌دارد تا از تمامی حواسش برای درک آن استفاده کند.
مک لوهان، جوامع را نیز به دو دسته سرد و گرم تقسیم می کند. وی، جوامع کم سواد را جامعه سرد و جامعه اروپایی را جامعه گرم می‌نامد.
