کرم پور، جدیدترین کتاب خود را با عنوان «حوا در خیابان» توسط انتشارات بازتاب نگار روانه بازار کرد.
حسین مرتضاییان آبکنار (****)
برای آبکنار، حوا در خیابان جزو دو سه کتاب بسیار خوبی است که در چند ماه اخیر مطالعه کرده است. حسین مرتضاییان آبکنار معتقد است این مجموعه داستان کمی‌مورد بی مهری قرار گرفته است:
«داستان‌های این مجموعه بسیار خوب است.زبان شسته رفته و ساده و فضای خوبی که نویسنده برای خواننده ترسیم کرده باعث می‌شود که این مجموعه داستان را از کتاب‌های هم سان خود یک سر و گردن بالاتر ببرد. به‌نظر من داستان‌های این کتاب دارای فرم‌هایی جذاب و پخته است و نویسنده در هر داستان کار متفاوتی انجام می‌دهد و این بسیار خوب است.
لادن نیکنام (***)
«خانم کرم پور از ابتدای کار داستان نویسی، به مضامین اجتماعی علاقه زیادی داشت و توانسته در این مجموعه داستان با تکیه بر عینیات و واقعیات اجتماع امروز ما، شخصیت‌های مختلفی را بسازد.
اما این زنانه نویسی باعث نمی‌شود که ذهنیات شخصیت‌ها بر کنش‌ها غلبه پیدا کند.بلکه نویسنده با یک سری توصیفات سعی می‌کند سطح باورپذیری را بالا ببرد و همین باعث می‌شود که داستان‌ها ملموس شود.»لادن نیکنام، مجموعه داستان‌های حوا در خیابان را یک نوع گزارش واقعیات می‌داند.اما نه گزارشی از نوع گزارش‌ها‌ی صفحات حوادث و اجتماعی که در مجلات و روزنامه‌ها می‌خوانیم.
محمدحسن شهسواری(***)
به اعتقاد محمدحسن شهسواری درست است که این کتاب، دارای مجموعه داستان‌های مختلفی است، اما هر 15 داستان دارای یک روند است:«نگاه خانم کرم‌پور به مسائل جاری اجتماع را می‌پسندم.چون اساسا خودم علاقه مند به این نوع نوشتن هستم.»
شهسواری، عموما چارچوب داستان‌های حوا در خیابان را مشخص می‌شمارد و این داستان‌ها را به دور از هر گونه تصنع می‌داند.
مهناز رونقی (*****)
رونقی برای خوب خواندن حوا در خیابان دلایلی دارد که آن‌ها را ذکر می‌کند: «نگاهی که در بخش اول کتاب به زنان می‌شود، نگاه خاصی است. در واقع همیشه نگاه خانم کرم پور نگاه خاصی بوده است. مسائل را با دوربین بیرونی مشاهده می‌کند و جدا از نگاه کردن به مسائل، آن‌ها را به صورت نمایشی نشان می‌دهد و این باعث شده است که کارهای کرم پور، دارای یک سبک خاص باشد.»
رونقی، حوا در خیابان را نسبت به کارهای قبلی کرم پور پخته‌تر می‌داند و معتقد است علی رغم این که کتاب، دارای 15 داستان کوتاه است، همه داستان‌ها یک نظرگاه کلی به خواننده می‌دهد. مثل یک تابلوی نقاشی کلاژ: «خانم کرم پور، در این داستان‌ها، به‌عنوان روایت گر داستان، تصاویری را مجسم می‌کند که در ذهن خواننده حک می‌شود و همین کار، اثر را موفق نشان می‌دهد.»
