به گزارش ایسنا، امروزه پروانه‌ها از مهم‌ترین شاخص‌های پایش زیستی (Bioindicator) برای سلامت اکوسیستم‌ها مخصوصا اکوسیستم‌های کوهستانی به شمار می‌روند. اکوسیستم‌های کوهستانی در همه نقاط جهان دارای اهمیت هستند و این اهمیت در کشورهای واقع بر روی نوار بیابانی از جمله ایران اهمیتی دو چندان پیدا می‌کند.
این اکوسیستم‌ها ضامن بقای بیش از ۸۰ درصد تنوع زیستی خشکی در کشور هستند و بدون حفاظت از آنها امیدی برای بقای گونه‌های موجود نیست. پروانه‌ها به دلیل ارتباط مستقیم با گیاهان و اثرگیری فوری از تغییرات اقلیمی، شاخص بسیار مناسبی برای درک تغییرات چه طبیعی و چه بشر ساخت هستند. با تحقیق بر روی پروانه‌های زاگرس، حدود ۱۵۰ گونه در این محدوده شناسایی شده است که بیش از ۳۰ گونه و زیر گونه از آنها اندمیک زاگرس هستند.
به گزارش طرح حفاظت از تنوع زیستی زاگرس مرکزی، به عنوان یک اصل کلی می‌توان گفت همه گونه‌های پروانه در زاگرس به نوعی با تهدیدات جدی روبرو هستند که مهم‌ترین این تهدیدات چرای بی‌رویه دام است. از آنجایی که پروانه‌ها شاخص سلامت اکوسیستم محسوب می‌شوند، لذا می‌توان گفت سایر گونه‌های جانوری و گیاهی نیز در این منطقه با تهدید جدی انقراض روبرو شده‌اند. برای درک بهتر موضوع و جلوگیری از انقراض پروانه‌ها و سایر موجودات یکی از گونه‌ها با نام علمی (Callophrys mystaphia) به عنوان گونه شاخص در نظر گرفته شد.
گیاه میزبان لارو این پروانه انواعی از ریواس از جمله (Rheum persicum) است که با چرای دام لگدکوب شده و از طرفی ریواس چینی آسیب جدی به جمعیت‌های آن وارد آورده است. این پروانه در ایران در زاگرس شمالی تا مرکزی و در دو نقطه از استان‌های حکاری و وان کشور ترکیه گزارش شده است که در همه این مناطق دارای جمعیت‌های محدودی است و در ماه‌های اردیبهشت تا خرداد به پرواز در می‌آیند.
در کشور ایران قرق‌های مرتع‌داری در ارتفاعات بالا صورت نگرفته و غالبا زیر ارتفاع ۲۵۰۰ متر هستند. از این رو پیشنهاد شد طرح قرق مرتع‌داری در چند هکتار در ارتفاعات بالای ۲۵۰۰-۳۰۰۰ متر در منطقه اجرا شود تا در کنار حفاظت از این گونه در معرض خطر، سایر گونه‌های گیاهی و جانوری نیز حفظ شده و این منطقه شاهد مناسبی برای احیای مراتع بالادست محسوب شود.
نظر شما