هر روز میلیاردها سلول در بدن شما پس از آنکه وظیفه‌شان را انجام دادند، می‌میرند و جای خود را به سلول‌های جدید می‌‌دهند.
سلول‌های پیر ما را پیر می‌کنند.
درون هر سلول، در انتهای کروموزوم‌های درون هسته - که بیشتر DNA سلول درون آنها سازماندهی شده است - بخش‌های به نام تلومر وجود دارد که حاوی اطلاعات ژنتیکی است و با هر بار تقسیم سلولی کوتاه‌تر می‌شود.
در ابتدا تلومرها به اندازه کافی بلند هستند که اینجا و آنجا در پیام‌های ژنتیکی حک و اصلاح‌‌هایی انجام دهند. اما پس از آنکه از حد معینی کوتاه‌تر شدند، اطلاعات‌شان از دست می‌رود. و در این هنگام است که مرگ سلول آغاز می‌شود.
اگر این روند برنامه‌ریزی‌شده مرگ سلولی به هم بخورد،ممکن است به بیماری‌هایی مانند سرطان و بیماری آلزایمر منتهی شود.[مشاهده مرگ سلولی با نقاط کوانتومی]
آسیب حاصل از قرارگیری در معرض پرتوهای ماوراءبنفش و رادیکال‌های آزاد نیز باعث پیری سلول‌ها می‌شود.
اما مایوس نشوید. دانشمندان توانسته‌اند طول عمر مگس‌های میوه، کرم‌ها و موش‌ها را از طریق دستکاری ژنتیکی یا تکنولوژی که اثرات محدودیت دریافت کالری را تقلید می‌کند، افزایش دهند.
برخی از پژوهش‌ها بیانگر این است که شاید انسان‌ها بتوانند زمانی تا 140 سال عمر کنند.
LiveScience,4 Feb.,2008
