ناتو یک سازمان نظامی است که در دوره جنگ سرد برای مقابله با بلوک شوروی تأسیس شد. از خوش‌اقبالی این سازمان این بود که شوروی و سازمان نظامی ورشو (که رقیب ناتو بود) بدون شلیک گلوله ازهم پاشیدند.
پس از آن ناتو در جریان حمله عراق به کویت فعال شد و کشورهای عضو ناتو البته نه در چارچوب این سازمان، بلکه در همراهی با آمریکا در بیرون‌راندن صدام‌حسین از کویت مشارکت کردند.
پس از آن در سال 1999 ناتو به فرماندهی آمریکا به یوگسلاوی حمله کرد و در طول 78 روز حمله هوایی، زیرساخت‌های اقتصادی صربستان را نابود کرد و با شکست نظامی بلگراد، به‌عنوان نیروهای حائل میان اکثریت جدایی‌طلب آلبانی‌تبار و اقلیت صرب در کوزوو مستقر شدند و این ماجرا هنوز ادامه دارد.
پس از حمله آمریکا به افغانستان، ناتو درواقع در اولین عملیات جدی زمینی و آن هم در خارج از قاره اروپا شرکت کرد.
در حال حاضر سربازان 26 کشور عضو ناتو در افغانستان حضور دارند. سربازان آمریکا، انگلیس، هلند و کانادا در مناطق جنوب و شرق افغانستان و در مرزهای پاکستان در عملیات نظامی فعال دخالت دارند، درحالی‌که نظامیان آلمان، فرانسه، ایتالیا و اسپانیا در شمال افغانستان که اندکی آرام‌تر است مستقر شده‌اند.
آلمان در شمال افغانستان رهبری 4 هزار سرباز از 19 ملیت را برعهده دارد و موظف به آموزش پلیس افغانستان است اما آمریکا این میزان مشارکت را کافی نمی‌داند و به آلمانی‌ها و سایر اعضای ناتو فشار می‌آورد که با ایفای نقش فعال‌تر در جنگ افغانستان، در مناطق پرخطر حضور یابند.
چندی پیش مطبوعات آلمان نامه وزیر دفاع آمریکا به همتای آلمانی‌اش را چاپ کردند که با لحن دستوری، از آلمان خواسته بود نیروهای بیشتری به افغانستان اعزام کند. مقامات آلمانی سعی کرده‌اند با افزایش نقش سیاسی و نظامی به‌گونه‌ای به درخواست آمریکا پاسخ دهند.
آنگلا مرکل چندی پیش با سفر به کابل سعی کرد تهدید برلین به افغانستان را به رخ بکشد و پارلمان این کشور با اعزام هواپیماهای گشت و شناسایی به این کشور موافقت کرد اما آمریکا سرباز زمینی می‌خواهد تا اندکی از فشار تلفات بر گرده خود را کم کند.
ناتو در سال هفتم حضور خود در افغانستان به‌سر می‌برد و این درحالی است که سال 2007 با 6000 کشته در افغانستان سال بسیار خونینی بود. در ترمینولوژی سیاسی – راهبردی، افغانستان به اصطلاح در مرحله دولت‌سازی و ملت‌سازی به‌سر می‌برد.
درحالی‌که نیروهای نظامی اساسا برای تخریب و انهدام تربیت می‌شوند. نیروهای ناتو با این تنوع (26کشور)و بدون آشنایی با محیط درحالی وارد افغانستان می‌شوند که مأموریت آنان به‌کلی با مأموریت‌های صلح‌بانی به معنای رایج آن متفاوت است.
مردم افغانستان مثل عراقی‌ها هنوز پس از 6 یا 7 سال بمباران می‌شوند و مقامات غربی نیز دائما می‌گویند که این حملات اشتباهی رخ داده است.
از 2 سال پیش که آثار شکست نظامی ناتو در افغانستان نمایان شد، آمریکا سعی کرده است با سرزنش متحدان خود در ناتو به‌گونه‌ای فقدان راهبرد مناسب در افغانستان را پنهان کند و این روزها هم با الفاظ و لحن خشن‌تر از آلمان می‌خواهد مشارکت بیشتری در عملیات داشته باشد.
درحالی‌که انگلیسی‌ها و هلندی‌ها برای نپیوستن مردم فقیر افغانستان به طالبان مجوز کشت تریاک را صادر کرده‌اند، آنان نه‌تنها طالبان را ثروتمندتر کرده بلکه تولید تریاک در افغانستان را به 41 برابر دوره استقرار طالبان رسانده‌اند.
