اگر ایران ۲بازی بعدی خود را با تفاضل گل بالا می‌برد و چین (میزبان مسابقات) با تفاضل گل بالا به حریف آخرش نیجریه می‌باخت، ایران می‌توانست به المپیک، سلامی دوباره کند. آنگولا تیم قدرتمندی بود و چین میزبان هم به هیچ‌وجه قصد باخت نداشت اما معجزه‌ای که هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد اتفاق افتاد و تیم‌ملی بسکتبال ایران در کمال حیرت آنگولا را با نتیجه ۷۱ بر۶۲ شکست داد و چین هم به نیجریه باخت و ایران توانست به خاطر تفاضل گل بهتر به المپیک ۲۰۲۰ راه پیدا کند، اما «سجاد مشایخی» عضو تیم‌ملی بسکتبال ایران اعتقادی به شانس و معجزه ندارد. این ساکن ری معتقد است تیم ایران اگرچه ۳بازی نخست خود را باخت، اما در نهایت نتایج تیم بد نبود و برد مقابل آنگولا کار بزرگی بود که بازیکنان، موفق به انجام آن شدند. مشایخی جوان ۲۶ساله اهل شهرری اکنون بعداز راهیابی غیرمنتظره تیم ایران به المپیک با تلاشی دوچندان خود را آماده حضور در المپیک ۲۰۲۰ ژاپن می‌کند.
بیشتر بچه‌های شهرری یا عاشق کشتی هستند یا فوتبال. شما چطور از بسکتبال سر درآوردید؟
من هم ابتدا عاشق فوتبال بودم، حتی مدتی هم در کلاس‌های آموزشی شرکت کردم. نخستین بار معلم ورزشم متوجه استعداد من در بسکتبال شد. ما در مسابقات بسکتبال بین مدارس شرکت کرده بودیم و بازی صفر بر صفر در جریان بود تا اینکه من وارد بازی شدم و یک توپ را وارد سبد کردم و از همانجا معلم ورزشم مرا به ادامه تمرینات تشویق کرد. بعد از آن به مسابقات منطقه‌ای و استانی راه پیدا کردم و نخستین مربی حرفه‌ای من استاد «احمد مازیستان» بود.
برای المپیک چه برنامه‌ای دارید و آیا می‌توانیم امیدوار باشیم که تیم ایران شگفتی‌ساز باشد؟
حضور در المپیک نقطه اوج آرزوها و هدف نهایی یک ورزشکار است. من هم تلاش می‌کنم با حفظ آمادگی همچنان به‌عنوان عضو تیم‌ملی باقی بمانم و در المپیک هم به هیچ‌وجه قصد نداریم زنگ تفریح تیم‌های دیگر باشیم چون راهیابی به المپیک کار آسانی نیست و مطمئن نیستم ۴سال بعدهم باز چنین موفقیتی به دست آید. این روزها به دلیل برخی مشکلات و محدودیت‌ها برگزاری مسابقات تدارکاتی برای ما سخت شده است. با همه اینها تلاش می‌کنیم حضور موفقی در المپیک داشته باشیم.
غیر از شما فرد دیگری هم در خانواده بسکتبال بازی می‌کند؟
خیر. من نخستین کسی هستم که وارد این رشته شدم. برادر کوچک‌ترم مدتی به این ورزش روی آورد، اما گویا خیلی باب میلش نبود و آن را رها کرد.
شما در خیابان ۲۴متری شهید بیات زندگی می‌کنید. از این محله بگویید. از امکانات ورزشی محله‌تان راضی هستید؟
مادربزرگ مادری‌ام ساکن ری هست و خودم هم در این محله به دنیا آمده و به آن عادت کرده‌ام و همینجا زندگی می‌کنم، اما از نظر امکانات ورزشی وضعیت مطلوبی نداریم. در همه رشته‌های ورزشی از جمله فوتبال، کشتی و... کمبودهایی وجود دارد، اما در زمینه ورزش تخصصی خودم وضعیت به مراتب بدتر است. در تهران فقط یک سالن استاندارد بسکتبال وجود دارد و در شهرری هم سالن سوم خرداد را داریم که استاندارد نیست.
باتوجه به اینکه شهرری را شهر طلایی ورزش می‌نامند، این کمبودها چه تأثیری بر روند قهرمان‌پروری شهرمان خواهد داشت؟
همان‌طور که شما هم اشاره کردید، ما مدال‌آوران بسیاری را به جامعه ورزش معرفی کردیم. با این همه استعدادی که در ری وجود دارد، مسئولان حداقل‌کاری که باید انجام دهند، ساخت یک سالن چندمنظوره منطبق با استانداردهای جهانی است. اگر امکانات ورزشی ری را افزایش ندهیم استعدادهای بسیاری را از دست خواهیم داد.
مهم‌ترین درخواست شما از مسئولان ورزشی چیست؟
من بچه شهرری هستم. تیم ما موفق شد به المپیک راه پیدا کند و این افتخار کمی نیست. بچه‌های تیم ملی بدون هیچ چشمداشتی و فقط به عشق پیراهن تیم‌ملی بازی می‌کنند، اما برخی از مسئولان حتی به خودشان زحمت ندادند یک بنر خوشامد یا تبریک برای من بزنند. این نوع بی‌توجهی‌ها بدون شک بچه‌ها را دلسرد می‌کند.
در حال حاضر عضو تیم پتروشیمی هستید. آیا از تیم‌های خارجی هم دعوتنامه داشتید؟
یک بار به لیگ دسته یک ایتالیا و یکبار هم به لیگ فیلیپین دعوت شدم، اما به دلیل مشکلات و دغدغه‌های خانوادگی و سربازی نتوانستم در تیم این کشورها بازی کنم.
بی‌شک اگر در المپیک خوش بدرخشید، فرصت‌های بسیار بهتری نصیب‌تان خواهد شد.
بله. امیدوارم در سال‌های آینده پیشنهادهای بسیار بهتری برسد و بتوانم در تیم‌های مطرح اروپایی بازی کنم.
موفقیت شما تا چه حد روی علاقه‌مندی خانواده و فامیل تأثیر گذاشته و آنها را به ورزش علاقه‌مند کرده است؟
خانواده من که عاشق ورزش شدند و مسابقات من را با هیجان دنبال می‌کنند. روی نزدیکان هم بی‌تأثیر نبودم.
اگر شهردار یا فرماندار شهرری بودید، نخستین اقدامتان چه بود؟
ورزشکار هستم و از کارهای دولتی و مدیریتی خیلی سر رشته ندارم، اما بی‌شک اگر مسئولیتی داشتم تلاش می‌کردم فضاهای ورزشی بیشتری ایجاد کنم. ری منبع بی‌پایان استعدادهای ورزشی است. سعی می‌کردم زمینه را برای رشد این استعدادها فراهم کنم. به قهرمانان توجه می‌کردم. تیم ما به المپیک راه پیدا کرده است. بیشتر از این چه انتظاری از ما داشتند؟ چرا بی‌توجهی می‌کنند؟
به‌عنوان یک ورزشکار ملی حاضرید چه خدمتی به محله خودتان کنید؟
می‌توانم تجربیاتم را در اختیار جوان‌ها بگذارم. خیلی از جوانان تصور می‌کنند رسیدن به تیم‌های ملی کار سختی است در حالی‌که باید اراده داشت و تمرین کرد. حضور در تیم ملی دور از دسترس بچه‌های جنوب شهر نیست.
نظر شما