«چند می‌گیری گریه کنی»، «هوو» ، مجموعه‌های «دردسر والدین»، «خانه به‌دوش» و «زندگی به شرط خنده» و... از جمله کارهای اوست.
- امسال حسابی فعال هستید، «قرارگاه مسکونی» و «سه در چهار» از مجموعه‌های بلند تلویزیونی است که به ترتیب از شبکه تهران و شبکه یک پخش می‌شود. دلیل انتخاب‌هایتان چه بود؟
من خیلی به این کار تخصصی نگاه نمی‌کنم؛ چون فضای تلویزیون و سینما خیلی استاندارد نیست که بخواهم دلیل انتخابم را بگویم.
- پس چه اتفاقی می‌افتد که شما را در مجموعه‌های تلویزیونی می‌بینیم؟
برایم پیش می‌آید، حتماً از بازی من خوششان می‌آید و برای کار دعوتم می‌کنند.
- شما چرا انتخاب می‌کنید؟
دلیلش خیلی ساده است، باید امرار معاش کنم.
- اینکه رضایت‌بخش نیست.
نه نیست، اما خدا را شکر، خیلی هم بد نیست.
- اما شما را بیشتر در کارهای طنز می‌بینیم.
این‌طوری برایم پیش آمده است. زنگ‌هایی که به من زده می‌شود، بیشتر برای بازی در کارهای طنز است و پیشنهاد جدی کم بوده و اگر هم بوده، نقش‌ها مناسب نبوده و ترجیح دادم در کارهای طنز بازی کنم.
- خودتان هم بی‌تقصیر نیستید!
وقتی در فیلمنامه و نقش تنوع نیست، همه نقش‌ها شبیه هم است و فقط اسم شخصیت‌ها عوض می‌شود و داستان یکی است، من چطور می‌توانم انتخاب کنم.
- قبول. تنوع نیست؛ اما در بین این کارهایی که می‌پذیرید، چقدر سعی می‌کنید که در بازی تان تنوع ایجاد کنید؟
وقتی قرار نیست چیزی تغییر کند، من هم سعی نمی‌کنم که تغییر کنم؛ چون این نوع بازی مرا قبول دارند.
- در نوجوانی همین تصور را از دنیای تلویزیون و سینما داشتید؟
آن موقع زیاد با این فضاها آشنا نبودم. به من پیشنهاد شد، قبول کردم.
- پشیمان هستید؟
نه. کارم را دوست دارم. اما وقتی می‌بینم که هیچ چیز استاندارد نیست، هیچ کس سرجایش نیست، کلافه می‌شوم.
