ماجرا از این قرار است که پژوهشگران وسیله ای درست کرده‌اند که افراد می‌توانند با باز و بسته‌کردن چشم خود، «آی پاد»، یا همان دستگاه پخش موسیقی و فایل صوتی‌شان را کنترل کنند.
این وسیله از یک کامپیوتر تک‌تراشه و یک جفت حسگر ساخته شده و حرکت‌های بخش گیجگاهی را کنترل می‌کند و در ضمن آن قدر کوچک است که می‌توان آن را کنار دسته عینک جا داد.
با بستن هر دو چشم به مدت یک ثانیه، آی‌پاد به کار می‌افتد. اگر دوباره فرد چشمک بزند، یعنی چشمش را سریع باز و بسته کند، دستگاه متوقف می‌شود. چشمک با چشم راست آهنگ بعدی را پخش می‌کند و با چشمک چشم چپ به عقب برمی‌گردد. چون کار با این وسیله دیگر به حرکت دست نیاز ندارد، شاید بشود به آن «دست سوم» هم گفت.
این وسیله، باز و بسته شدن چشم به صورت طبیعی را از چشمک مخصوص کنترل آن تشخیص می‌دهد؛ به این صورت که به‌طور طبیعی، آدم چشم را سریع و آرام باز و بسته می‌کند، اما برای کنترل کردن یک دستگاه کمی محکم آن را می‌بندد.
بعضی‌ها فقط می‌توانند با یکی از چشم‌هایشان چشمک بزنند. برای این افراد می‌شود سیستم را طوری برنامه‌ریزی کرد که کار چشم دوم را با دو بار چشمک بسیار سریع، همان چشم اول، انجام بدهد.
این سیستم «کومه‌کامی» نام دارد که علاوه بر آی‌پاد، می‌تواند تلویزیون، تهویه هوا، چراغ اتاق و دیگر وسیله‌های الکترونیکی خانه را نیز کنترل کند.
پژوهشگران تلاش می کنند که از این سیستم در آینده به عنوان کنترل از راه دور تلفن همراه ، صندلی چرخ دار و روبات ها استفاده شود.
این پیشرفت‌ها خیلی خوب است، اما فکر نمی‌کنی روزی برسد لازم باشد یکی به ما بگوید دست و پا، مال حرکت کردن است و دست و پایمان زیادی بی‌حرکت شده‌اند!
