قانون شهرنشینی حکم می کند که گذرگاه عابران پیاده و وسایل نقلیه از هم جدا باشد و ویژگی های خاص هر یک حفظ شود، اما معماری سنتی اغلب پیاده روها و سواره روهای جنوب شهر تهران به گونه ای است که نمی توانند تابع این مرزبندی ها بمانند. گاهی هم عوامل دیگری مانند رفتار شهروندان سبب می شود که پیاده رو و خیابان ها تعریف و کارکرد خاص خود را گم کنند.

پیاده رو
همشهری آنلاین-رابعه تیموری: بازارچه های محلی مانند جلیلی و امامزاده حسن (ع) که سال هاست در منطقه۱۷ پا گرفته اند، هنوز به همان شکل قدیمی باقی مانده اند و کسبه این بازارها و دستفروشانی که در آنها کاسبی می کنند، پیاده رو را هم قسمتی از ملک تجاری خود به شمار می آورند، به طوری که پیاده روهای باریک خیابان های امین الملک، شهید مطهری و شهید آقایاری با وسایل اضافی فروشگاه ها کاملأ مسدود شده اند. این اوضاع که دیگر حتی برای شهروندان هم طبیعی و متعارف به نظر می رسد، در دیگر مراکز خرید امروزی منطقه هم به عرفی متداول تبدیل شده  و فروشگاه های پوشاک خیابان هایی مانند لقمان حکیم در محله آذری یا آلومینیوم فروشی های خیابان قلعه مرغی (حسنی) پیاده روها را ویترین مغازه و محل نمایش اجناسشان می دانند.

  • سواره ها به سهم خود قناعت نمی کنند

«حسن ابراهیمی» که عمر ۳۷ساله اش را در محله جلیلی گذرانده، درباره شرایط پیاده روهای این محله می گوید: «در خیابان های این محله که معمولأ عرضی بیشتر از ۶متر ندارند، تعریض پیاده روها عملیاتی و قابل اجرا نیست، اما اگر از پارک کردن و خزیدن خودروها به پیاده روها، تردد موتورسواران و سدمعبر دستفروشان در حریم پیاده ها جلوگیری شود، نظم بیشتری در مسیر عبور و مرور خودروها و عابران پیاده به وجود می آید.» ابراهیمی درباره سنگفرش خیابان های شهید عسگری و شهید داوود سلامت می گوید: «اگر معابر شلوغ و پرازدحام اینجا سنگفرشی مناسب و خوش نما داشته باشد، آرامش بصری بیشتری در رهگذران به وجود می آید. علاوه بر زیبایی نمای این معابر، در سنگفرش آنها باید مصالح مرغوبی به کار رود تا زمان فرسایش مصالح طولانی تر باشد.»

  • ساخت املاک شخصی و تخریب معابر عمومی

ساخت و سازها و پروژه های عمرانی که در بافت های فرسوده اجرا می شود، یکی از مهم ترین دلایل تخریب پیاده روهاست. البته به قول «محمد چنگیزی» اجرای طرح سنگفرش ها این شرایط را بهبود بخشیده است، اما باز هم ساخت و سازهای پرشتاب و بدون دقت شهروندان یکدستی و نمای خوش پیاده روهای تعمیر شده را دگرگون می کند. او که کاسب قدیمی محله ابوذر است، اضافه می کند: «بعضی از شهروندان بعد از ساخت املاکشان، پیاده رو مشرف به ملک خود را بدون مرمت رها می کنند و حتی برای تعمیر آن با سامانه۱۳۷ شهرداری تماس نمی گیرند.»

پیاده راه هایی که از سطح خیابان های منطقه جدا شده اند، با وجود عرض ناچیزشان معمولأ سنگفرشی یکدست و یکنواخت دارند. در خیابان شهید عیوض خانی و شهید رزاقی محله گلچین، خیابان شهید فلاحی در محله مقدم و خیابان شهیدان صبوری در محله آذری که سال های زیادی از نوسازی شان نمی گذرد، سنگفرش هایی مناسب سازی شده برای عبور معلولان دیده می شود.

  • اعمال سلیقه های شخصی در پیاده روها

اما در معابر و کوچه های فرعی که بافتی مسکونی دارند، سلیقه های شخصی شهروندان پوشش پیاده روها را به شدت متنوع و ناهماهنگ کرده است.  نمونه این اعمال سلیقه های شهروندان را در مسیر خیابان ابوذر به سمت خیابان قلعه مرغی می توان مشاهده کرد. در این مسیر پیاده رویی یکدست، با فضایی نسبتأ مناسب دیده می شود که برخلاف اغلب معابر منطقه، عابران بدون تنه زدن به یکدیگر می توانند در آن تردد کنند، اما جلوی پارکینگ خانه ای مسکونی که چند متری با پل قلعه مرغی فاصله دارد، در سطحی پایین تر از زمین فضایی حفر شده و سنگفرش مسطح خیابان، شیبی تند به خود گرفته تا ساکنان منزل به راحتی بتوانند از پارکینگ منزلشان استفاده کنند. این اعمال سلیقه های شخصی در معابر عمومی به این محل محدود نمی شود و نظیر آن را در بسیاری از خیابان های منطقه می توانیم ببینیم. گاهی هم این تعرض به حریم عمومی به این دلیل صورت می گیرد که کاربری فضا و بافت محل شرایط ویژه ای دارد.

کد خبر 500892

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha