به گزارش همشهری آنلاین به نقل از خراسان، ایرانیان از دیرباز حرمت فراوانی برای سفره قائل بوده‌اند. خاموش بودن هنگام صرف غذا برای اجداد ما بسیار مهم بود و شکستن این سکوت، گناهی بزرگ محسوب می‌شد. طبق مندرجات کتاب «شایست و ناشایست» که متنی کهن به زبان فارسی میانه است، سخن گفتن هنگام غذا خوردن، تنها برای کودکان زیر پنج سال و اشخاص کر و لال گناه نبود. اگر کودکی پنج تا هفت ساله مرتکب این عمل ناشایست می‌شد، گناه آن بر ذمۀ پدرش بود که در آموزش وی کوتاهی کرده است.
در کتاب «ارداویرافنامه» که شرح سفر روحانی یک موبد، به نام «ویراز» به جهان دیگر است، در این‌باره چنین آمده است که «ویراز» در سفر خود به دوزخ، روان مردی را می‌بیند که از گرسنگی و تشنگی فریاد می‌کشد و موی ریشش را می‌کند، خون می‌خورد و کف به دهان می‌آورد. گناه این مرد در این نوشته، آزار دادن خرداد امشاسپند و امرداد امشاسپند، با سخن گفتن در میان خوردن خوراک بوده است. متن دینی «دینکرد» هم، خاموش نبودن به هنگام غذا خوردن را، موجب آبستنی و ازدیاد دیوانِ بدکار و در نتیجه، رواج بدی می‌داند و این عمل را به شدت نهی و آن را مصداق ناآیینی و بی‌قانونی معرفی می‌کند.
نظر شما