همشهری آنلاین_ راحله عبدالحسینی: «حمیده عباسعلی» که اسفند سال گذشته در مسابقات فینال رقابت‌های کاراته با وجود آسیب‌دیدگی شدید زانو، توانست سهمیه حضور در المپیک ۲۰۲۰ را از آن خود و شادی را مهمان دل هموطنانش کند. «حمیده عباسعلی» که مدتی در سرای محله تجریش همراه مربی خود کاراته تمرین می‌کرد در قرنطینه خانگی این روزها چشم‌انتظار اعلام زمان مسابقات المپیک است و وقت خود را با مطالعه می‌گذراند.
هرچند می‌گوید که در کنار خانواده بودن این روزها برای او نعمتی است که با تمرین‌های سخت و حضور در اردو کمتر از آن بهره‌مند بوده است. عباسعلی تحصیلاتش را در مقطع کارشناسی تربیت‌بدنی ادامه داده و حالا منتظر است زودتر بتواند تمریناتش را شروع کند. هرچند زمان مسابقات المپیک ۲۰۲۰ با توجه به شرایط ویروس کووید ۱۹ مشخص نیست.
مدتی تمرین‌های خود را در سالن ورزشی سرای محله تجریش انجام می‌دادید. به نظر شما سرانه سالن‌های ورزشی‌سراهای محله در شمال تهران جوابگوی نیاز بانوان ورزشکار است؟
من همراه مربی‌ام «سمانه خوشقدم» مدتی در سالن ورزشی سرای محله تجریش برای حضور در اردوی تیم‌ملی تمرین می‌کردم. تعداد بانوان علاقه‌مند به کاراته در سال‌های اخیر خیلی زیاد شده. آنان از سویی به فکر سلامتی هستند و از سویی دریافته‌اند که برای شادابی و بهتر شدن تعاملات اجتماعی خود بهترین گزینه روآوردن به ورزش است. وقتی از خانه برای ورزش به سرای محله پا می‌گذارند با افراد جدید آشنا می‌شوند که در پی آن می‌توانند به فعالیت‌های دیگری بپردازند که برای شهر و محله‌شان مفید باشند. خوشبختانه بانوان برای سلامتی روح و جسم خود به ورزش رو آورده‌اند. می‌دانند که یکی از بهترین راه‌های دوری از خمودگی و افسردگی ورزش است و به این حقیقت رسیده‌اند که ورزش باعث زندگی سالم و بالنده می‌شود. ورزش را که در برنامه خود می‌گذارند به تغذیه خود و خانواده هم بیشتر اهمیت می‌دهند. با توجه به ورزش حرفه‌ای که من دنبال می‌کنم، می‌توانم بگویم از وقتی تعداد بانوان ورزشکار مدال‌آور بیشتر شد، نگاه به ورزش بانوان هم تغییر کرد و تعداد بانوان بیشتری به ورزش علاقه‌مند شدند. با یک حساب سرانگشتی بانوان علاقه‌مند ساکن در محله‌ها و ظرفیت سالن‌های ورزشی‌سراهای محله متوجه می‌شویم که باید به سالن‌های ورزشی و در کل ورزشگاه‌های بانوان اهمیت بیشتری بدهیم تا جایی که تعدادشان کافی و پاسخگوی نیاز ورزشکاران و ورزشدوستان باشد.
اسفند سال گذشته با مدال طلا و دریافت سهمیه المپیک ۲۰۲۰ فینال رقابت‌های کاراته در اتریش را ترک کردید. اما دچار آسیب‌دیدگی زانو شدید. دوران نقاهت و روزهای کرونایی را چطور می‌گذرانید؟
۲۴ فروردین ماه بعد از جراحی در آلمان، به ایران بازگشتم. این روزها مشغول فیزیوتراپی هستم. خدا رو شکر شرایط خوبی دارم. روزهای قرنطینه برای من با فیزیوتراپی می‌گذرد. اما بودن در کنار خانواده تمام مشکلاتم را آسان می‌کند. من بیشتر ایام سال را در اردو می‌گذرانم و این فرصت در کنار خانواده بودن برایم نعمت است. بیماری کرونا به ما یاد داد که چطور با هم همدردی کنیم و به فکر همنوع خود باشیم. در این مدت مردم خیلی به من لطف داشتند و مدام جویای احوالم بودند. من که نمی‌توانم جواب محبت تک تک مردم را بدهم اما امیدوارم گرفتن سهمیه المپیک ۲۰۲۰ دلشان را شاد کرده باشد. پایان مسابقه را با زانوی آسیب دیده و درد زیاد به عشق همنوعانم بلند شدم و ادامه دادم. روزهای خانه‌نشینی فرصتی برای کتابخوانی هم است. مشغول خواندن کتاب «من، پیش‌از تو» نوشته جوجومویز هستم. فقط در روزهای خانه‌نشینی نباید ورزش را فراموش کنیم.
پیشنهادتان برای ورزش در خانه چیست؟
در صفحات اینستاگرام از سوی مربیان و ورزشکاران انواع و اقسام ورزش‌ها و نرمش‌های سبک و سنگین پیشنهاد می‌شود. هرچند من زیاد در فضای مجازی فعال نیستم اما برای مخاطبان این عرصه دنبال کردن این صفحات می‌تواند مفید باشد. در شبکه‌های تلویزیونی هم دیده‌ام که اصول ورزش در خانه آموزش داده می‌شود.
شما را به‌عنوان نخستین بانوی ایرانی می‌شناسیم که مدال جهانی کاراته را کسب کرده‌اید. راهی شدن به المپیک، نهایت آرزوی شما در این رشته ورزشی است؟
همه ورزشکاران حرفه‌ای آرزو دارند در میدان المپیک بدرخشند؛ میدانی که دستیابی به آن کار راحتی نیست و فقط با برنامه‌ریزی درست و تلاش مداوم به دست می‌آید. من هم خوشحالم که به این عرصه راه پیدا کردم. در کلکسیون مدال‌های من جای مدال المپیک خالی است. در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۴ برای بار اول وارد رقابت‌های جهانی شدم و همچنین طلای بازی‌های آسیایی را گرفتم. آن زمان این باور را پیدا کردند که راه یافتن به المپیک هم شدنی است. هرکدام از ما از نظر ذهنی باید به این باور برسیم که می‌توانیم‌کاری را انجام دهیم یا آرزویی را برآورده کنیم، حتماً انجام می‌شود. حضور درخشان در مسابقات جهانی حس قشنگی را برای من رقم زد که نمی‌توانم کامل بیانش کنم. برای من دور از حاشیه بودن و به هدف رسیدن در اولویت است.
- کاراته را به بسکتبال ترجیح دادم
کودکی پر شور و شری داشتم. به همین دلیل مادرم مرا در باشگاه کاراته سر کوچه ثبت‌نام کرد. از خانه ما تا باشگاه یک دقیقه فاصله بود. کم‌کم به کاراته علاقه‌مند شدم. در مقطع راهنمایی معلم ورزشم گفت به خاطر قدت می‌توانی در تیم بسکتبال باشی. من هم تمرین بسکتبال را در کنار کاراته شروع کردم. از زمانی که قرار شد وارد ورزش حرفه‌ای شوم، کاراته را به بسکتبال ترجیح دادم. همیشه هم از این انتخاب راضی هستم.
- همسایگی غنیمت است
همسایه‌ها در محله‌های قدیمی بیشتر از حال هم باخبرند. زندگی در آپارتمان‌ها و برج فرصت همسایگی را از شهروندان می‌گیرد. با این حال می‌شود از حال چند همسایه باخبر بود و حال خوش را با آنها تقسیم کرد. ارتباط من با همسایه‌ها خوب است و از این معاشرت و تعامل لذت می‌برم. البته شاید چون مرا می‌شناسند و در صحنه‌های ورزشی مرا دیده‌اند، به من لطف دارند. اما نعمت همسایگی این روزها خیلی غنیمت است.
نظر شما