به گزارش‌ای پی اس، کاهش پیوسته خوانندگان و آگهی و نیز ظهور نشریات اینترنتی و نشریات مجانی باعث زیان شدید روزنامه‌های فرانسوی شده است.
سیلوان بورمیو، معاون سابق سردبیر هفته‌نامه فرهنگی لو اینراکتیبل اواخر سال گذشته از این نشریه جدا شد و به یک رسانه خبری و تحلیلی اینترنتی به نام مدیاپارت پیوست که به گفته وی فرصتی به روزنامه‌نگاران فرانسوی می‌دهد که روزنامه را از نو ابداع کنند.
بسیاری از گزارشگران و دبیران سابق لوموند نیز به مدیاپارت پیوسته‌اند که با پرداخت حق اشتراک قابل دسترسی است.بورمیو گفت: بحران در رسانه‌های چاپی فرانسه یک پدیده فصلی یا موقتی نیست، بلکه در واقع پایان یک دوره است، یعنی مردم فرانسه دیگر نشریه چاپی نمی‌خوانند.
لوموند در روزهای 27 و 31 فروردین به‌دلیل اعتصاب کارکنان آن منتشر نشد. این نخستین بار از زمان تاسیس این روزنامه در سال 1944 بود که کارکنان لوموند دست به اعتصاب زدند. این اعتصاب برای اعتراض به طرح کاهش هزینه‌ها صورت گرفت که مدیریت آن پیشنهاد کرده است.
براساس این طرح، 130 نفر از کارکنان لوموند از جمله 90 نفر در تحریریه بیکار می‌شوند و نشریات زیادی که لوموند منتشر می‌کند، فروخته خواهد شد. به علاوه سرمایه‌گذاران خصوصی سهم قابل توجهی در روزنامه پیدا می‌کنند. این امر به معنای پایان اختیارات کارکنان در مدیریت روزنامه است.
لوموند در حال حاضر به‌صورت یک تعاونی اداره می‌شود. مدیریت روزنامه این طرح را برای بازپرداخت حدود 150میلیون دلار بدهکاری مطرح کرده است.دیوید ژیرو، معاون لوموند گفت: ما چاره‌ای نداریم جزاین‌که این طرح را هر چه زودتر پیش از فرارسیدن تابستان اجرا کنیم. ما به همکاران خود این اجازه را داده‌ایم که اگر می‌خواهند از لوموند جدا شوند؛ اما کارکنان همچنان با این طرح مخالفت می‌کنند.
کریستین شومبو، نماینده اتحادیه ملی روزنامه‌نگاران در لوموند گفت: اکثریت قاطع کارکنان خواستار آن شده‌اند که طرح جدیدی مطرح شود. بحران جاری تازه‌ترین مورد از مشکلات مالی لوموند است.
در مارس2005 که این شرکت با 15میلیون دلار زیان سالانه روبه‌رو بود، مدیریت 90نفر را بیکار کرد و 15 درصد از سهام آن را به گروه لاگاردر فروخت که صاحب شرکت‌های گوناگون از جمله صنایع سنگین نظامی است و 15درصد دیگر از سهام آن به گروه رسانه‌ای پریسا از اسپانیا فروخته شد.
در اواخر سال2007 لوموند نشریات محلی زیادی را فروخت و شمار کل کارکنان شرکت را از 3200 به 1600 نفر کاهش داد؛ اما تعاونی نماینده تحریریه در مدیریت روزنامه همچنان 5/29درصد از سرمایه را در اختیار داشت و از حق وتو برخوردار بود. اگر لاگاردر و پریسا سهم خود را در سرمایه شرکت افزایش دهند، حق وتوی کارکنان از بین خواهد رفت.
لوموند تنها روزنامه‌ای نیست که با بحران دست و پنجه نرم می‌کند. در پاییز 2006، لیبراسیون به یک سرمایه‌گذار خصوصی به نام ادواردو روتشیلد فروخته شد که سردبیر جدیدی منصوب کرد و طرحی را مشابه طرح فعلی لوموند برای نجات آن مطرح کرد. گروهی از گزارشگران لیبراسیون جدا شدند و مجله اینترنتی «رو 89 » را تاسیس کردند.
بسیاری دیگر از نشریات فرانسوی نیز با مشکلات مشابهی مواجه هستند. فرانس سوار که در دهه 1960 بیش از یک میلیون نسخه تیراژ داشت، اکنون کمتر از 30 هزار نسخه فروش دارد. اومانیته که روزنامه رسمی حزب کمونیست فرانسه با تیراژ روزانه 50 هزار نسخه بود، از سال 1975 بیش از 80 درصد خوانندگان خود را از دست داده است. این نشریه اکنون در مالکیت گروهی از سهام‌داران مانند گروه صنعتی نظامی لاگاردر است.
بورمیو گفت: این تغییرات تاثیر زیادی بر کیفیت و استقلال روزنامه‌نگاری گذاشته است. وی گفت: کافی است به گزارش‌های نشریه فیگارو درباره امور تجاری مالک خود یعنی سرژه داسو (شرکت صنعتی نظامی) توجه شود.
دیگر کشورهای اروپایی نیز به‌طور پیوسته شاهد از دست دادن خوانندگان نشریات بوده‌اند. در آلمان، دولت با همکاری چند فدراسیون ناشران مجلات و اتحادیه‌های روزنامه‌نگاران از روز 29فروردین امسال برنامه‌ای را برای تشویق جوانان به مطالعه نشریات آغاز کرده است.
برند نویمن، معاون وزیر فرهنگ این کشور گفت: کسانی که می‌خواهند در مباحث سیاسی و اجتماعی روزگار جاری شرکت کنند، باید مجله بخوانند.
این برنامه شامل جلسات منظم نشریه‌خوانی در مدارس و باشگاه‌های جوانان است. وزارت فرهنگ آلمان اذعان کرده است از تعداد نوجوانان و جوانان نشریه‌خوان کاسته شده است.
