بسیاری از ما، رسیدگی نکردن به وضع بچه و بی‌توجهی به او را از سوی پدر، چندان مهم نمی‌دانیم و گمان می‌کنیم که تاثیر زیادی بر سلامت و رشد او نمی‌گذارد؛ در حالی که نتیجه تحقیقات گوناگون، خلاف این را نشان می‌دهد.
یکی از تازه‌ترین این مطالعات که نتایج آن چند روز قبل منتشر شد، مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد افسردگی پدران باعث می‌شود رشد کلامی کودکان عقب بیفتد. به گزارش بی‌بی‌سی، مطالعه انجام شده توسط محققان دانشگاه ویرجینیا این نتایج را به همراه داشته است.
در این مطالعه مشخص شده وقتی پدران افسرده هستند، کودکان 2 ساله آنها، به اندازه 5/1 کلمه کمتر از بقیه هم‌سن‌وسال‌هایشان، کلمه بلدند. این در حالی است که متوسط تعداد کلماتی که کودکان مورد مطالعه به کار می‌بردند، تنها 20 کلمه بود.
توجیه این محققان این است که پدران افسرده، کمتر برای حرف زدن و قصه گفتن برای بچه‌هایشان وقت می‌گذارند و این موضوع سبب عقب‌ماندگی رشد کلامی آنها نسبت به بقیه می‌شود. نکته جالب اینکه در این مطالعه، افسردگی مادران نقشی در رشد کلامی کودکان نداشت.
نتایج این مطالعه در آخرین شماره نشریه نیوساینتیست منتشر شده است و به‌نظر می‌رسد اولین و آخرین مطالعه‌ای نباشد که تاثیر پدران را در رشد فرزندانشان نشان می‌دهد.
به‌عنوان مثال چندی پیش یافته‌های مطالعه‌ای منتشر شد که نشان می‌داد پدران کم‌سن‌وسال، احتمال بیشتری دارد که صاحب نوزادانی با وزن کم موقع تولد شوند؛ شاخصی که می تواند تا حدود زیادی نشان‌دهنده سلامت و رشد ناکافی دوران جنینی باشد.
براساس این مطالعه که در دانشگاه اوتاوا انجام شده، مشخص شده که اگر پدری 20 سال و کمتر داشته باشد، احتمال تولد نوزاد با وزن کم 13 درصد، نوزاد با قد کوتاه 17درصد و تولد نوزاد پیش از موعد 15درصد افزایش خواهد یافت. همچنین در این مطالعه مشخص شده است که پدران با سن و سال کم، 41 درصد بیشتر از سایرین احتمال دارد که نوزادشان را در همان ماه اول زندگی‌اش از دست بدهند.
این مطالعه که در نشریه «باروری انسانی» منتشر شده، تاکید دارد که مردان کم‌تجربه، کمتر می‌توانند همسرشان را از لحاظ عاطفی حمایت کنند و شاید همین امر، دلیلی باشد بر رشد کمتر فرزندشان و عقب ماندن او از نظر شاخص‌های رشد و سلامت. مطالعه دیگر، در مورد تاثیر رفتار پدران بر عادات غذایی بچه‌هاست.
در این مطالعه، نقش سبک‌های پدر و مادر در تربیت فرزندانشان، با نسبت وزن به قد آنها، یا همان نمایه توده بدنی(BMI)، مقایسه شده است. نتیجه کلی آن به این ترتیب بوده است که پدرانی که در مورد تربیت فرزندانشان آسان‌گیرتر یا بی‌قیدترند، فرزندانی دارند که به نسبت قدشان چاق‌ترند؛ یعنی ناسالم‌ترند.
جالب اینکه سبک رفتار مادران، بسیار کمتر از پدران در چاقی و اضافه‌وزن کودکان مؤثر بود. این نتایج، بخشی از مطالعه جامعی است که در بیمارستان رویال در ویکتوریای استرالیا انجام شده بود.
تمامی این مطالعات تاکید دارند که با وجود نقش مهم مادران در رشد، سلامت و تربیت مناسب کودک، نباید از اهمیت تاثیر پدران بر این نکات غافل شد. موضوع وقتی جدی‌تر می‌شود که توجه کنیم گاهی اوقات فرزندان از پدرشان حرف‌شنوی و الگوپذیری بیشتری دارند و گاه یک اشاره یا دستور پدر، می‌تواند تاثیری معادل ساعت‌ها حرص خوردن مادران را داشته باشد!
