این مجری خلاق با اصطلاحات و اجرایی کاملا صمیمی درباره وضع هوا و توده‌های گرم و سرد و اوضاع پایدار و ناپایدار جوی حرف می‌زند و سبب شده مردم نگاهی تیزتر به برنامه‌های هواشناسی داشته باشند. به‌نظر می‌رسد اصغری به‌عنوان یک مهندس فیزیک و هواشناس درباره تلویزیون، مخاطب و برنامه‌سازی برای تلویزیون اطلاعات و تجربیات خوبی به دست آورده است.
- آقای اصغری گاهی احساس می‌کنم شما و همکارانتان برای یک روز همه موارد ابری، نیمه ابری، بارندگی و هوای صاف را پیش‌بینی می‌کنید و خوب بالاخره یکی درست از آب در می‌آید!
نه اینطور نیست. این ذهنیت شما به شرایط اقلیمی کشورمان بر می‌گردد. ما جنگل داریم، کوه داریم، کویر داریم مثلا اگر قرار باشد فقط درباره استان تهران حرف بزنیم، ممکن است در یک آن شمیرانات برفی باشد، در میدان امام باران ببارد و در فرودگاه امام و جاده ساوه هوا آفتابی باشد. طبیعی است وقتی هوای استان تهران را می‌گویم باید به همه این موارد اشاره کنم.
- با این حساب دو دقیقه برای اعلام وضع هوای همه کشور خیلی زمان کوتاهی است!
بله. متأسفانه همیشه این مشکل را داریم ولی بچه‌های تلویزیون، سردبیرها و کارگردان‌ها و برنامه سازان هم حق دارند.
- راستی کمی هم از تجربیات کار به‌عنوان یک مهندس در رسانه‌ای مانند تلویزیون بگویید. حتما روزهای اول مشکلاتی داشتید؟
اتفاقا در مورد من روزهای اول کار خیلی خوب بود. از دوربین ترسی نداشتم و راحت کار می‌کردم. همه چیز هم کاملا تعریف شده و مشخص بود اما بعد از حدود 3 یا 4 ماه حس عجیبی برایم ایجاد شد. زمستان شده بود و پیش‌بینی وضع هوا برای مردم اهمیت بیشتری پیدا کرد و توقعاتشان بیشتر شده بود. کم کم ترس عجیبی در من ایجاد شد. نمی‌دانم ترس از دوربین یا از اشتباه در آمدن پیش‌بینی‌ها، باعث شد تا چند ماه گیج باشم. احساس می‌کردم بار بزرگی روی دوشم است.
از دوستان و همکاران و پیشکسوتان درباره این ترس سؤال می‌کردم و آنها می‌گفتند طبیعی است و باید این دوره بگذرد تا دوباره شرایط عادی شود و البته همین طور هم شد. فقط خوشبختانه آن زمان برنامه ما ضبط می‌شد و زنده نبود. گاهی پیش می‌آمد بعد از 25 برداشت ضبط می‌کردیم. یعنی 52 بار تکرار می‌کردم تا در نهایت چیزی که دلم می‌خواست از کار در بیاید.
دوستان من پشت دوربین هم خیلی به زحمت می‌افتادند اما صبور بودند. چاره‌ای نبود باید آنقدر تکرار می‌کردم تا اجرای مطلوبی از کار در بیاید.
- شما دستتان باز بود که خودتان هر چند بار که می‌خواهید تکرار کنید؟
بله. خوشبختانه این امکان را به ما داده بودند. البته حالا دیگر برنامه زنده است و اگر اشتباهی بکنیم کاری نمی‌شود کرد.
- به‌نظر می‌رسد برای کشور ما با تنوع اقلیمی ضرورت دارد که برنامه و شاید هم شبکه‌ای مختص پیش‌بینی وضع هوا داشته باشیم که به مردم درباره هواشناسی کشاورزی، توریسم و... اطلاعات بدهد. درست می‌گویم؟
بله. بسیاری از کشورها شبکه‌های مخصوص هواشناسی دارند. شبکه‌هایی مثل بی‌بی سی و سی ان ان هم که هر نیم ساعت یا یک ساعت یک بخش تخصصی هواشناسی دارند. در کشور ما سازمان هواشناسی در تمام زمینه‌های هواشناسی کشاورزی، هوانوردی، توریسم و... فعال است و پژوهشکده هم داریم اما در تلویزیون کشورمان 2 یا 3 دقیقه بیشتر برای ارائه همه این اطلاعات وقت نداریم.
- امکانات اجرای برنامه هواشناسی در کشورمان چطور است؟ هنور در مقابل پرده آبی اجرا می‌کنید؟
نه، قبلا این طور بود. همان دوره‌ای که برنامه را ضبط می‌کردیم و خوشبختانه می‌شد اشتباهات را اصلاح کرد. از وقتی برنامه زنده شده به جای کروماکی یا همان پرده آبی، از ویدئو وال استفاده می‌کنیم. دیگر نیازی نیست از یک مونیتور دیگر تصاویر را ببینیم و روی پرده اجرا کنیم.
- نقشه هارا سازمان هواشناسی تهیه می‌کند؟
سازمان تهیه می‌کند و بعد گرافیست‌های تلویزیون جزئیات آن را اجرا می‌کنند.
- پس یک برنامه 2 دقیقه‌ای هواشناسی کلی کار دارد. به‌طور متوسط برای هر برنامه چقدر وقت صرف می‌شود؟
با احتساب تحقیق‌ها و پژوهش‌ها و اجرای نقشه‌ها برای هر 2 دقیقه‌ای که ما جلوی دوربین هستیم، به‌طور متوسط 4 ساعت کار گروهی انجام می‌شود.
- بنابراین اگر قرار باشد یک برنامه مفصل مختص اعلام وضعیت هوای کشور داشته باشیم، لازم است یک گروه از سازمان هوا شناسی در تلویزیون مستقر شود، بله؟
بله. دقیقا. شاید هم به همین دلیل هنوز ما چنین برنامه مستقلی نداریم. حتما مدیران تلویزیون هم به چنین برنامه‌ای فکر کرده‌اند اما باید شرایط و زمینه چنین کاری فراهم شود که البته چندان هم ساده نیست.
