محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال با این جمله که دیروز به همشهری گفت، نشان داد نمی‌خواهد حتی این برهه که مجموعه تحت مدیریتش به شدت تحت فشار رسانه‌ها قرار دارد، تصمیمی انفرادی بگیرد.
او در این مدت سعی کرده نظر کارشناسان رشته‌اش را مد نظر قرار دهد و این بار هم می‌خواهد همین‌طور عمل کند.ماجرای تیم ملی والیبال وقتی برای اهالی این رشته حساس شد که جمعی از بازیکنان سرشناس و باتجربه تیم از فهرست زوران گاییچ، سرمربی تازه استخدام شده فدراسیون خط خوردند.
گاییچ که با سر و صدای فراوانی وارد والیبال ایران شده بود، خیلی از بازیکنان نامدار والیبال از جمله بهنام محمودی و محمد ترکاشوند را به این بهانه خط زد که با نسل جدید والیبال ایران، تیمی به مراتب بهتر از تیم قبلی بسازد. تیم او که در میان بازیکنان قدیمی اش فقط پیمان اکبری و علیرضا نادی را در خدمت داشت، در یکی دو میدان بازی کرد و در همان مسابقات اول نشان داد تا چه اندازه خام است.
نقدهای رسانه‌ای که با خط خوردن نام بزرگان آغاز شده بود، با اولین شکست‌های گاییچ و تیم ملی شدت گرفت. محمدرضا داورزنی در این میان بیشتر سعی می‌کرد فاصله به وجود آمده میان تیم ملی و رسانه‌ها را کم کند اما این تلاش باعث شد رسانه‌ها از فدراسیون هم کمی جدا شوند. خبرنگارانی که در بیشتر مواقع به‌عنوان بال فدراسیون عمل می‌کردند در روزهای پایانی اردوی تیم و پیش از حرکت به سوی ژاپن از هر نقدی استقبال می‌کردند و نتیجه این شد که تیم در بدترین شرایط راهی رقابت‌های انتخابی المپیک شد.
گاییچ که تا پیش از این هم مربی محبوب خبرنگاران ایرانی نبود، پیش از آغاز رقابتها جمله‌ای گفت که بیش از گذشته به وجهه‌اش آسیب زد: «ما برای گرفتن امتیاز المپیک به ژاپن نیامده‌ایم.»
این جمله کافی بود تا کارشناسان به حملات انتقادی خود دامنه بیشتری بدهند. آنها این جمله را باعث تزریق انرژی منفی به تیم می‌دانستند و بیراه هم نمی‌گفتند.
در این شرایط خیلی راحت می‌توان پیش‌بینی کرد که نوع برخورد با تیم و سرمربی آن پس از بازی با الجزایر چگونه است. تیم در حالی بازی را واگذار کرد که دو دست اول را به سود خودش به پایان برده بود و همه این شکست را نتیجه روحیه و قدرت بدنی پایین تیم می‌دانستند. خبر این تحلیل‌ها و نوع برخورد رسانه‌ها خیلی زود فاصله هزاران کیلومتری تهران تا توکیو را پیمود و به گوش گاییچ رسید. گاییچ که از این برخورد خبرنگاران عصبانی شده بود، آن را با برخوردی سرد با خبرنگار اعزامی با تیم تلافی کرد. جمشید حمیدی، قدیمی‌ترین والیبال نویس ایران اما آنقدر تجربه داشت که برخورد‌های نامهربانانه گاییچ را خیلی زود پاسخ ندهد.
او ساکت ماند تا تیم ما بازی‌های بعدی‌اش را انجام دهد. شکست در برابر ژاپن، ایتالیا، کره‌جنوبی و آرژانتین در کنار برد مقابل تایلند و استرالیا ما را در رده ششم مسابقات قرار داد تا نه تنها جواز صعود به المپیک را نگیریم که در میان تیم‌های آسیایی هم در مکان چهارم بایستیم. این مقام، پایان رؤیایی ما برای حضور در المپیک بود. چیزی که در حد همان‌رؤیا باقی ماند. پایان رقابتها فرصت مناسبی به حمیدی داد تا درباره مسابقات از سرمربی تیم ملی بپرسد. او به گاییچ گفت اگر خود تو خبرنگار اعزامی به مسابقات بودی، درباره تیم و سرمربی چه می‌نوشتی تا من همان را بنویسم.
