همشهری آنلاین _ سحر جعفریان: از کودکی به سبب تربیت مذهبی پدری روضه‌خوان و مادری متدین، با مفاهیم «شور» و «شعور حسینی» به خوبی آشنا شد. خردسال بود که پای منبر پدر در مجالس و مساجد می‌نشست و اشک می‌ریخت. ۱۵ سال داشت که پس از دریافت آموزش‌های لازم به‌صورت حرفه‌ای و اصولی به مداحی و ثناخوانی پرداخت. «مجید میرزامحمدی»، ۵۵ ساله، ساکن قدیمی محله «شهید دستغیب»، همان پیرغلام و نیکوکار برگزیده منطقه ۹ پایتخت است که به تازگی از او تجلیل شده است تا الگویی برای همگان باشد. میرزامحمدی را سال‌های بسیار است که اهالی به نیک نامی می‌شناسند و سوز صدای مدیحه سُرایش را دوست دارند. پیشقدم در امور خیر و خدمت‌رسان در فعالیت‌های جهادی است. ساعتی را با این هم‌محله‌ای نیکوکار و پیرغلام به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
وارد حسینیه «محبان زهرا(س)» در محله شهید دستغیب که می‌شویم، فضایی با وسعت ۳۰۰مترمربع مقابلمان نمایان می‌شود. پرچم‌های سیاه با مضامینی عاشورایی، هر گوشه‌ایی از حسینیه را آراسته‌اند. عطر اسپند و چای دارچینی در فضا می‌پیچید و اهالی یک به یک وارد می‌شوند. ظرفیت این حسینیه قدیمی، ۸۰۰ نفر است که در روزهای پاندمی «کووید ۱۹» و براساس دستورالعمل‌های «ستاد ملی مبارزه با کرونا» و در مناسبت‌های مذهبی مختلف به‌ویژه ایام «محرم» و «صفر» با حداقل جمعیت، یعنی نزدیک به ۹۰ نفر، مراسم عزاداری و نذری در آن برگزار می‌شود. سراغ «مجید میرزامحمدی»، مداح و سخنران حسینیه را می‌گیریم. می‌گویند پس از هر نماز مغرب و عشا، کنار منبر می‌نشیند و با دانه‌های تسبیح‌اش، ذکر صلوات می‌خواند.
اگر هم جلسه‌ای برای گره‌گشایی از خانواده‌های نیازمند باشد، همانجا کنار منبر با دوستان و خیّران برگزار می‌کند. معتمد یک محله است. مهربان و خندان؛ با محاسنی یک دست سفید و مرتب. گفت‌وگویمان که آغاز می‌شود، می‌گوید: «بذر خیرخواهی را پدر و مادرم در دلم کاشته‌اند. از همان ابتدا به من یاد داده‌اند نسبت به آشنایان و دیگران بی‌تفاوت نباشم. چراکه خاصیت زندگی جمعی این است که افراد در برابر هم مسئولیت‌هایی مانند مسئولیت اخلاقی یا عملی دارند.»
- از حسینیه محله شهید دستغیب تا موکب در عراق
با چای دارچینی استکان کمر باریک، لبی‌تر می‌کند و ادامه می‌دهد: «پیرغلامی در راه اهل‌بیت(ع)، صفت بزرگی است که دوستان لطف داشته‌اند و به من هم نسبت داده‌اند. در حالی که احساس می‌کنم فعالیت‌هایی که در عمر ۵۵ ساله خود انجام داده‌ام، همان کارهایی است که همه باید انجام دهند. همه باید نسبت به هم رئوف باشند و اهل‌بیت(ع) را الگوی زندگی و کارشان قرار دهند. من اگرکاری کرده‌ام با عنایت همین اهل‌بیت(ع) است که آبرومند شده‌ام. در همه احوال به این فکر می‌کنم که چگونه از من به دیگران خیری برسد؛ بزرگ و کوچکش فرقی نمی‌کند. مهم مهرورزی و دستگیری از نیازمندان است. خیلی وقت‌ها هم فقط نقش واسطه را داشته‌ام. واسطه‌ای برای ارتباط بین افراد نیکوکار و نیازمند.
برای مثال، مکان این حسینیه با مشارکت چندین خیّر که در حال حاضر نیز جزو خیّران ثابت حسینیه هستند، ۱۶ سال پیش خریداری شد که شاید سهم من از همه کمتر بوده است. حسینیه‌ای که با گذشت زمان به خیریه‌ای نام آشنا در این محله تبدیل شده و از سویی سبب راه‌اندازی یکی از بزرگ‌ترین موکب‌های عاشورایی در عراق (اربعین) است. موکبی که کمک‌های مادی و معنوی آن در روزهای کرونایی، به درستی بین نیازمندان احسان می‌شود.»
- یکشنبه‌های مشاوره حقوقی
این پیرغلام برگزیده منطقه، با توجه به شغلی که داشته، هر یکشنبه پس از نماز مغرب و عشا در حسینیه مشاوره‌های حقوقی رایگان به اهالی می‌دهد: «یکی از بهترین شیوه‌های خدمت‌رسانی، بهره‌گیری از تخصصی است که هر فرد در آن تبحر دارد. خدمت‌رسانی و انجام کار ثواب آن هم بدون نیاز به ثروت و مادیات قابل توجه. من هم سال‌ها است که با توجه به شغل و تخصصم، مشاوره‌های حقوقی می‌دهم. به‌ویژه در این محله که مشکلات افراد بسیار است، اما دستشان برای پرداخت حق مشاوره در زمینه‌های مختلف، تنگ است. گاهی پیش آمده در زمان همین مشاوره‌ها، با ریش‌سفیدی، شرایط آشتی ۲ نفر، ۲ خانواده، اسباب آزادی زندانی دربند یا زمینه وصلت زوج‌های جوان را به لطف خدا فراهم کرده‌ام. مزیت این مشاوره‌ها تا به امروز این بوده است که خانواده‌های نیازمند و آبرومند بیشتری شناسایی شدند.
خانواده‌ای که با مدد گروه خوب و فعال خیّران حسینیه، گره از کارشان باز شده است. در واقع از هر فرصتی استفاده می‌کنیم تا خدمتگزار اهالی باشیم. همچنان که برای عزاداری بر حسین(ع) با توجه به شیوع کرونا و رعایت پروتکل‌های بهداشتی، نذورات را به‌صورت بسته‌های ارزاق و بُن‌های هدیه بین خانواده‌های مستحق توزیع می‌کنیم. عزاداری بر حسین(ع) تنها گریه و دسته وری نیست. عزاداری گاهی می‌تواند نشاندن لبخند بر چهره کودکی آرزومند یا پدری شرمنده باشد.»
- دستمزدم را از خدا و امام حسین(ع) می‌گیرم
۴۰ سال است که مداحی می‌کند و منبر می‌رود. اما یکبار هم هزینه‌ای بابت آن دریافت نکرده است. میرزامحمدی می‌گوید: «عنایت پروردگار این بوده است که صدایی برای تبلیغ شعور حسینی داشته باشم. صدایی که باور دارم امانت است و رسمِ مسلمان نیست که امانت را بفروشد. با این طرز فکر، هرگز راضی نشده‌ام بابت مداحی پولی دریافت کنم. اصراری هم اگر بر پرداخت مبلغی بوده است، از آنها خواسته‌ام که وقف و صرف نیازمندان واقعی کنند. ترجیح بنده این است که مبالغ آن مداحی‌ها جمع‌آوری شود تا به‌عنوان وام‌های قرض‌الحسنه به جوانان اهدا شود. اجاره خانه مستأجران گرفتار ادا شود یا کمک هزینه تحصیلی و درمانی افرادی با آنها تأمین شود یا حتی کمکی باشد به نذر توزیع «آبگوشت» بین نیازمندان محله شهید دستغیب که بیش از ۲۵ سالاست که از سوی هیئت محبان زهرا(س) که بعدها به حسینیه تبدیل شد، اجرا می‌شود.
نیازمندانی که بسیار پیش می‌آید ماه‌ها شرایط مالی تغذیه با غذاهای گوشتی را ندارند. این نذرها بهانه خوبی هستند تا مهربانی فراموش نشود و همسایه‌مان طعم غذایی را حسرت نکشد. با این همه اولویتی که وجود دارد، شایسته نیست من حق مداحی از کسی‌طلب کنم! به‌ویژه که من، سال‌ها است دستمزدم را از خدا و امام حسین(ع) می‌گیرم. برکت، سلامتی، آبرومندی و قدم گذاشتن در مسیر خدمت، همان دستمزد من است. خدا را شکر که ۴ فرزند قاری و حافظ قرآن هم دارم. برای من، همین‌ها کافی است.»
نظر شما