برای آنها حضور ترکیه در ساختار دفاعی غرب، بیش از آنکه به سود امنیت و تمامیت ارضی این کشور باشد به زیان آن است. اشغال عراق و حمایت آمریکا از گروه‌های کرد در شمال این کشور، این رویکرد را تقویت کرده‌است. اما حتی قبل از سال 2003 هم ارتش ترکیه همکاری آمریکا و ترکیه در شمال عراق را تلاشی مخفی برای ایجاد یک کشور کرد می‌دانست که پیامدهای ویران‌کننده‌ای برای تمامیت ارضی این کشور به همراه خواهد داشت.
از نظر محافل ملی‌گرای سکولار ترکیه، نه تنها تمامیت ارضی ترکیه بلکه رژیم سکولار آن هم در معرض تهدید آمریکاست. آنها می‌گویند که حزب اسلام‌گرای عدالت و توسعه توسط آمریکا در سال 2002 روی‌کار آمد و این بخشی از طرح آمریکا برای تشویق و ترویج احزاب میانه‌روی اسلامی به منظور عملی‌کردن ابتکار خاورمیانه بزرگ بوده‌است. این دو عبارت یعنی میانه‌روی اسلامی و خاورمیانه بزرگ، در سخنرانی‌های مقامات عالی‌رتبه ارتش این روزها زیاد شنیده می‌شود. این عبارات در کیفرخواستی که برای تعطیل کردن حزب عدالت و توسعه تهیه شده‌بود هم دیده می‌شد.
وقتی سکولارهای ملی‌گرا از جمله عوامل ارتش تلاش می‌کردند تا به هر شکل ممکن از شر حزب عدالت و توسعه خلاص شوند، کار خود را با عبارت « اقدام ملی» توجیه می‌کردند. برای آنها مبارزه با حزب عدالت و توسعه راهی برای مقاومت در برابر طرح‌های آمریکا در ترکیه است.
اتحادیه اروپا با درخواست برای ایجاد دمکراسی بیشتر و رعایت بهتر حقوق بشر هم، برای سکولارهای ترکیه یک خطر است. شرایط اعلام شده اتحادیه اروپا برای به عضویت پذیرفتن ترکیه که شامل دمکراسی، حقوق بشر، حکومت قانون، رعایت حق اقلیت و برتری حکومت غیرنظامیان بر نظامیان است، همگی از نظر ملی‌گرایان سکولار ترکیه در جهت تضعیف حکومت این کشور طراحی شده‌است. اما حتی قبل از سال 1999، ساختار امنیتی ترکیه بر این باور بود که متحدان اروپایی به‌دنبال احیای پیمان سال 1920 سورس هستند که ترکیه را جدا می‌کرد. اینکه حزب کارگران کردستان توسط متحدان اروپایی ترکیه ایجاد و حمایت شده، موضوعی است که در ذهن بسیاری از ژنرال‌های ترک وجود دارد و بر زبان آنها هم رانده می‌شود.
فراتر از مسائل سیاسی و امنیتی، جذب ترکیه در اقتصاد جهانی هم مسیری خطرناک برای این کشور تلقی می‌شود زیرا در این مسیر خصوصی‌سازی اقتصاد، شرکت‌های غربی می‌توانند دارایی‌های ملی ترکیه را صاحب شوند. فرماندهان ارتش و نیروهای مسلح ترکیه در سخنرانی‌های اخیر خود مخالفتشان را با جهانی‌شدن، نیروها و عوامل جهانی و روندهای آن اعلام کرده‌اند. آنها شاهد هستند که چطور انقلاب‌های رنگین در اوکراین و گرجستان ساختار حکومت کشورهایی مانند ترکیه را در هم شکسته است.
منظور آنها از نظام جهانی، تنها آمریکا و اروپاست که در ظاهر متحدان غربی ترکیه به حساب می‌آیند. جذب ساختاری ترکیه در غرب به وسیله عضویت در اتحادیه اروپا، ادامه همکاری‌های امنیتی و ورود سرمایه جهانی برای سکولارهای ملی‌گرای ترک اصلا قابل‌قبول نیست. آنها می‌گویند که نبرد ملی جدیدی را علیه غرب و متحدانش از جمله حزب عدالت و توسعه، لیبرال‌های طرفدار پیوستن به اتحادیه اروپا و حامیان جهانی شدن و اقتصاد بازار و دمکراسی ترتیب می‌دهند.
هیچ‌کس تردیدی ندارد که ارتش ترکیه عمیقا ضد‌غربی و ضد‌آمریکایی است. بعضی ژنرال‌های بلندپایه ترک آشکارا از کنار زدن ناتو حرف می‌زنند. بعضی هم به‌دنبال هم‌پیمانی با روسیه، ایران و چین در برابر آمریکا هستند، با توجه به این شرایط، اگر ترکیه تاکنون عضو ناتو نشده‌بود، ارتش حتما با این عضویت مخالفت می‌کرد.
روزنامه زمان ترکیه- 15 سپتامبر 2008
