این توفان‌ها در نیمکره شمالی از ماه ژوئن تا نوامبر اتفاق می‌افتند و در نمیکره جنوبی از نوامبر تا ژوئن. هاریکین و تایفون نام‌های محلی این توفان‌ها هستند که به ترتیب در آمریکا و شرق آسیا استفاده می‌شوند.
هاریکین‌ها توفان‌هایی هستند که در جنوب اقیانوس اطلس، سراسر دریای کارائیب و کرانه شرقی اقیانوس آرام تشکیل می‌شوند. تایفون‌ها در مقابل اما اتوفان‌هایی هستند که در کرانه غربی اقیانوس آرام، در کشورهای فیلیپین، چین، ویتنام و ژاپن اتفاق می‌افتند.
به توفان‌هایی هم که سالانه در خلیج بنگال اتفاق می‌افند و به بنگلادش خسارات زیادی وارد می‌کنند هم توفان اقیانوسی می‌گویند. این توفان‌ها گستره جغرافیایی وسیعی را در بر می‌گیرند که از اقیانوس هند تا شرق آفریقا و از اندونزی تا سواحل شمالی استرالیا را شامل می‌شود.
توفان‌های اقیانوسی در آب‌های گرم گرمسیری تشکیل می‌شوند، البته با فاصله‌ای 300 مایلی از خط استوا. نیروی کوریولیوس در این منطقه از کره زمین بسیار کم است که اجازه نمی‌دهد فشارهای پایین بیشتر شوند. نیروی کوریولیوس همان نیرویی است که هو را در نیمکره شمالی به سمت راست حرکتش می‌راند و در نیمکره جنوبی به سمت چپ.
برای تشکیل توفان اقیانوسی دمای آب باید دستکم 26 درجه سانتی‌گراد باشد. در همان حال که هوای مرطوب و گرم به بالای سطح اقیانوس می‌رود، گرمای زیادی به جا می‌گذارد که بر شدت توفان در حال شکل‌گیری می‌افزاید. با این حال این بسیاری از توفان‌های در حال شکل‌گیری از این مرحله جلوتر نمی‌روند چون برای تشکیل یک توفان اقیانوسی شرایط محیط بالای جو هم مهم است.
وقتی که این فعالیت‌ها به نتیجه برسند و یک توفان اقیانوسی، چه هاریکین و چه تایفون تشکیل شود، قدرت آن را با اختصاص یک شماره مشخص می کنند. این دسته‌بندی بر اساس سرعت بادهایی که توفان دارد شکل گرفته است و به آن مقیاس سافیر-سیمپسون گفته می‌شود.
توفان‌های استوایی علاوه بر شماره یک نام مخصوص به خود هم می‌گیرند. در صورتی که این توفان‌های فاجعه‌بارتر باشند نامی که به آن‌ها داده می‌شود دیگر برای توفان‌های دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.
