با اکتشاف و جمع‌آوری اشیا اطلاعاتی را کسب می‌کند که نمی‌تواند در کتاب‌های مدرسه‌اش پیدا کند.
مطالعه کتاب و دیدن فیلم مناسب، اطلاعات کودک را وسیع‌تر می‌کند و به او شادی و لذت می‌بخشد.
کودک به وسیله بازی دنیا را می‌شناسد، می‌فهمد و کنترل می‌کند و می‌تواند میان واقعیت و تخیل فرق بگذارد، میزان توانایی‌های خود را با دیگران مقایسه می‌کند و یک مفهوم روشن‌تر و واقع‌گریانه‌تر از خود به دست می‌آورد و می‌تواند مسئولیت کامل اعمال خود را برعهده بگیرد.
در بازی نقش‌های معینی را برعهده می‌گیرد و درمی‌یابد کدام نقش بیشترین لذت را به وی می‌دهد و بازی او را قادر می‌سازد تا رضایت‌بخش‌ترین رابطه‌ها را با دیگران برقرار کند.
با کمک بازی، خوب و بد را درک می‌کند و می‌فهمد که اگر بخواهد در بازی یک فرد قابل قبول باشد باید درستکار و با حقیقت، مسلط به خود و عادل باشد.
همچنین درمی‌یابد دوستانش در بازی به نسبت والدین کمتر شکیبا هستند و یاد می‌گیرد که اصول اخلاقی را هنگام بازی نسبت به محیط خانه و مدرسه به‌طور کامل‌تر رعایت کند.
در دوران مدرسه علاقه به بازی نمایشی کم و به بازیهای سازنده شروع می‌شود. در این بازی کودک می‌تواند بدون همبازی مدت‌ها بازی کند و لذت ببرد. متداول‌ترین این بازی کشیدن نقاشی، ساختن چیزهایی از گل، خمیر، سنگ کاغذ و... می‌باشد.
این نوع بازیهای سازنده، قدرت تخیل کودک را تقویت نموده و موجبات بهداشت روانی و لذت حیاتی می‌شود.
بازی مناسب‌ترین روش تربیتی است و وظیفه مربی است که بازیهای مناسب برای کودکان ترتیب دهد.
می‌توان ادعا کرد اگر یادگیری اولیه از طریق بازی مورد غفلت قرار گیرد یا توجهی به آنها نشود، آموزش و پرورش در سن‌های بالاتر آن‌طور که باید نمی‌تواند مفید باشد.
بازی آزاد در مدارس دو ویژگی فکری انسانی (غلبه بر مشکلات- یادگیری نظم و ترتیب) را آشکار می‌کند.
بازی با شن و آب شرایطی را فراهم می‌کند که کودک بازبان ریاضی آشنا شود؛ مفاهیمی چون زیاد، کم، پر، خالی و کوچک که قبل از جمع باید یاد گرفته شوند.
بازی به صورت صحبت کردن با بچه‌های دیگر باعث گسترش مفاهیم ذهنی کودک می‌شود و نظرش مبتنی بر واقعیت می‌شود.
تفکر کودک به زبان او بستگی دارد و برای برخورداری از زبانی غنی و وسیع باید دامنه خزانه لغات کودک را افزایش داد تا ابزار لازم را برای طبقه‌بندی و تعمیم که ساخت پیچیده‌ای دارند به دست آورند و مفاهیم زمان، فضا و احتمال را درک کنند.
یک بازی مطلوب برای کودکی که در حالت لذت بردن از بیان کلمات است، نظر افکندن بر یک کتاب، تصویر یا مجله است.
بازی با لغات و صداها برای کودک خیلی لذت بخش است، به شنیدن داستان، تعریف داستان، بازی سؤال و جواب، انتقال پیام به دیگران علاقه نشان می‌دهد و با استفاده از این علاقه می‌توان برای رفع مشکلات و آموزش دروسی مانند فارسی، اجتماعی، علوم و هدیه‌های آسمانی و... استفاده کرد.
مربیان می‌توانند قوانین و مقررات و اصول اخلاقی و رابطه صحیح با دیگران را در بازی به بچهها آموزش دهند.
با دقت در بازی، مربیان می‌توانند کودکان را دقیق‌تر شناسایی کنند و به وسیله بازی مشکلات عاطفی کودکان را تعدیل نمایند.
با استفاده از بازی می‌توان به بچهها آموخت که چگونه مشکلات خود را حل کنند و در نهایت آنها را برای زندگی آینده آماده کرد.
با تقویت رفتار هوشمندانه و استفاده از قوه تخیل در بازی، زمینه‌ای بهتر برای تفکر کودک فراهم می‌شود. دوستان در مدرسه تکیه‌گاه کودک هستند و به او احساس ایمنی می‌دهند و برای او سرمشق رفتاری هستند. بنابر این با کمک آنها می‌توان بعضی از مشکلات کودکان را برطرف کرد. (البته به صورت بازی)
اگر قرار است پایه‌ای محکم برای یادگیری ریاضیات در دوران مدرسه ابتدایی در کودکان بسازیم کودک باید انواع مختلف بازی آزاد را در سنین قبل از دبستان داشته باشد.
پس باید امکانات لازم برای گسترش مهارت زبانی کودک فراهم شود تا مفاهیم ضروری برای تفکر ریاضی را به دست آورند.
همچنین موقعیت‌های مناسب برای رشد بدنی آنها را نیز باید فراهم کرد و با وسایلی مانند تاب، سرسره، نرده‌ها و میله‌ها در سنین قبل از دبستان و اوایل دبستان بازی کنند تا ماهیچه‌های بزرگ بدنی تقویت شوند.
آموزش شنا اعتماد به نفس را در کودکان تقویت می‌کند. کودکان از وسایل ارتباطی دیگری از قبیل نقاشی و داستان نیز استفاده می‌کنند و نظریات و احساسات خود را بیان می‌کنند.
کودکان توانایی‌های زیادی دارند، اما همگی افرادی مستعد هستند و باید به آنها اعتماد کنیم.
