همشهری آنلاین _ زهرا بلندی: اینجا محل تمرین بچه‌های تیم‌ملی پارادوومیدانی است. زمینی که بارها درباره وضعیت نامطلوب آن نوشته و گلایه‌های ورزشکارانش منعکس شده، اما هنوز تغییری در وضعیت آن ایجاد نشده است. با وجود این، اعضای تیم‌ملی پارادوومیدانی بعد از تلاش‌های بی‌وقفه حتی با امکاناتی نزدیک به هیچ هم در رقابت‌های دوومیدانی پاراآسیایی جوانان ۲۰۲۱ بحرین، گل کاشتند و با کسب ۶ نشان طلا، ۲ نقره و ۲ برنز، بعد از ۳ دوره نایب قهرمانی، مقام اول این دوره از مسابقات را از آن خود کردند.
- مثل آب خوردن بود
پس از استراحت یک هفته‌ای دوباره تمرینات را از سر گرفته و همگی در زمین خاکی ضلع شرقی مجموعه ورزشی شهید قیانوری مشغول شده‌اند. هنوز گرمکن‌های تیم‌ملی را به تن دارند و شوق پیروزی در چهره‌هایشان پیداست، اما نه سور و ساتی به‌پاست و نه کسی برای خوشامدگویی و تقدیر از درخشش و افتخارآفرینی آنها به اینجا آمده است. چند نفر روی سکوهای پرتاب و تعدادی دیگر در انتظار رسیدن نوبتشان روی صندلی‌های ذخیره نشسته‌اند. بالای شهر برف آمده و سوز و سرمای آن در نوزدهمین تکه پایتخت به خوبی احساس می‌شود.
چشمان «آتنا محمدی‌ها» از خوشحالی برق می‌زند و به محض دیدن ما با سرعت به طرفمان می‌آید. «دیدید موفق شدیم؟ حتی با گزارش خبرنگاران هم محل تمرین بچه‌های تیم‌ملی پارادوومیدانی عوض نشد، اما خودشون حالا طلایی شدن. مقایسه ورزشگاه آل خلیفه بحرین با زمین تمرین ما قیاس مع‌الفارق بود. انگار اینجا کویر لوت و آنجا فلات سرسبز مازندران بود و برای بچه‌هایی که گرگ بارون دیده‌اند و تو زمین خاکی تمرین کرده‌اند برنده شدن در زمین آنجا مثل آب خوردن بود.»
این دختر ۱۸ ساله ساکن غرب تهران که از ۳ سال پیش هر روز برای تمرین به ورزشگاه قیانوری می‌آید، در مسابقات پاراآسیایی جوانان بحرین ۲ مدال طلا در رشته‌های پرتاب وزنه و پرتاب نیزه کسب کرده و همچنین موفق شده در ماده پرتاب نیزه علاوه بر کسب مدال طلا رکورد ورودی مستقیم مسابقات پارآسیایی مسابقات بزرگسالان هوانگجو را که در سال ۲۰۲۲ برگزار می‌شود، به ثبت برساند. «با معلولیت مادرزادی از ناحیه ۲ پا و یک دست، از ۵ سالگی ورزش را با رشته شنا شروع کردم. ۴ سال در این حوزه فعالیت کردم و سپس وارد رشته قایقرانی شدم. در مدت ۶ ماه توانستم رکورد ملی قایقرانی را کسب کنم و در ۱۶ سالگی وارد اردوی تیم‌ملی شوم.
در تلاش برای اعزام به مسابقات پاراآسیایی ۲۰۱۷ قزاقستان بودم که متأسفانه به دلیل معلولیت شدید دستم، جزو کلاس‌بندی واجدان شرایط اعزام قرار نگرفتم. پس از آن چند ماهی ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشتم اما از ۳ سال پیش نزد مربی خوبم آقای موسوی در مجموعه ورزشی شهید قیانوری فعالیت می‌کنم و خوشبختانه با کسب افتخار اخیر از این پس هم هدفم کسب ۳ مدال متوالی در مسابقات پارالمپیک پاریس، لس آنجلس و استرالیا است.»
- می خواهم در پاراالمپیک گل بکارم
«سیدمحمدمهدی رحمتیان» جوان ۱۷ ساله خرم‌آبادی که از ۳ سال پیش ساکن محله بهمنیار شده و فعالیتش را نزد «سید جواد موسوی» شروع کرده در پرتاب وزنه موفق به کسب مدال طلا و در رشته پرتاب نیزه هم دوم شده است. با بچه‌ها در حال گپ زدن است و گهگاهی بلند می‌خندد، اما همین که قرار می‌شود به قصد مصاحبه با ما حرف بزند کمی مضطرب می‌شود و لکنت می‌گیرد. در حالی که یکی از بچه‌ها قصد کمک به او برای رساندن منظورش را دارد، او تمام سعی خود را به کار می‌گیرد تا خودش کلمات را به درستی ادا کند: «به خاطر تشنج چنین شرایطی برام پیش اومد اما همیشه دوست داشتم رشد کنم. برای ایستادن روی این نقطه سختی‌های زیادی کشیدم و موانع زیادی را پشت سر گذاشتم بالاخره موفق هم شدم و حالا برنامه دارم که بعد از این در مسابقات پاراالمپیک گل بکارم.»
- با هیچ رفتیم و اول شدیم
انرژی‌اش بالاست و بدون وقفه نیزه‌ها را از جایگاهشان برمی‌دارد و تا دورترین نقطه ممکن پرتابشان می‌کند. «امیرمحمد ابوالحسنی» ۱۷ ساله که در مسابقات پاراآسیایی بحرین توانست یک مدال نقره و یک مدال برنز کسب کند، عضو شوخ‌طبع و بذله‌گوی گروه است و مدام بچه‌ها را می‌خنداند: «ساکن شهرری هستیم و فعالیت در رشته پارادوومیدانی را از ۱۰ سال پیش در مجموعه کهریزک نزد مربی خوبم «هرمز صادقی» شروع کردم. به خاطر کرونا تمرین‌های کهریزک خیلی محدود شد و مدتی است که هر روز برای تمرین به اینجا می‌آیم. فارغ از همه عبارت‌های کلیشه‌ای که محدودیت معلولیت نیست ما برای رسیدن به موفقیت باید خیلی بیشتر از افراد عادی تلاش کنیم. در این مسابقات هم رسماً با هیچ رفتیم و اول شدیم. ما علاوه بر محدودیت‌های جسمی، از کمترین امکانات هم بی‌بهره‌ایم. کاش این برد و موفقیت بهانه‌ای باشد تا مسئولان بیشتر به ما توجه کنند و هوای ما را داشته باشند.»
- دنده سنگین تا موفقیت
برای آنها تعطیلات رسمی و غیررسمی اهمیتی ندارد. حتی در روزهای اوج کرونا هم با رعایت پروتکل‌های بهداشتی تمریناتشان به راه بود و از گوشه و کنار شهر به اینجا می‌آمدند. توانیابان بی‌اعتنا به وضعیت نامناسب زمین و محدودیت امکانات، با خوش‌وبش و خنده‌های از ته دل سعی می‌کنند لحظات شیرینی را کنار هم رقم بزنند. «امیرحسین شاه میرزایی» عضو ۱۵ ساله تیم که مقام سوم پرتاب وزنه در مسابقات پاراآسیایی بحرین را کسب کرده، با وجود جثه‌ریز قدرت زیادی در پرتاب وزنه دارد و وزنه‌ها را با فاصله چند تنفس یکی پس از دیگری پرتاب می‌کند: «بچه‌ها، انصافاً این زمین کجا و زمین مسابقه کجا؟ انگار با دنده اتومات رانندگی کردیم و حالا باید دوباره سوار یک ماشین کهنه دنده معمولی شویم و با دنده سنگین برای پیشرفتمان تلاش کنیم. کاش حداقل حالا بعد از اینکه طلا کسب کردیم و خودمان را ثابت کردیم محبت کسی شامل حال ما می‌شد و شاهد بهسازی و مناسب‌سازی در حد تمرینات پایه می‌شدیم.»
- کاش قدرمان را بدانند
کمی دیرتر از بقیه همراه پدر و مادرش با یک جعبه شیرینی در زمین حاضر شده است. پدرش فوراً در شیرینی را بلند و رو به سوی بچه‌ها می‌کند: «سلام قهرمان‌ها! گل کاشتید و این پیروزی نوش جونتون! » «مجید جباری» عضو ۱۶ ساله ساکن محله نعمت‌آباد که از ۶ سال پیش فعالیتش را در اینجا شروع کرده، مقام اول پرتاب دیسک این دوره از مسابقات را به خودش اختصاص داده و حالا هم با حس رضایت صحبت می‌کند: «یعنی هنوزم باید اینجا تمرین کنیم؟ من بعد از بازی تو اون زمین دیگه نمی‌تونم اینجا پرتاب کنم. خدایی دم هممون گرم. کاش قدرمونو بدونن. از اینکــــــه به‌عنوان نماینده‌ای از کشــــــورمان تونســـتیم مقام اول مســــابقات پاراآســیایی را کسب کنیم خیلی خوشحالم، اما دوست دارم درخواست ما برای برخورداری از امکانات بهتر به گوش مسئولان برسد و اقداماتی بیشتری برای ورزشکاران معلول در نظر گرفته شود.»
- ۶ ورزشکار با ۱۰ مدال بازگشتند
در میانه زمین درست در کنار بچه‌ها ایستاده ضمن رفع ایرادهای آنها، تشویقشان می‌کند و نیزه‌ها را در اختیارشان قرار می‌دهد. «باریکلا امیرحسین! مرسی آتنا! با وجود یک هفته استراحت هنوز همه چیز عالیه و همگی خوبین.» «سیدجواد موسوی» از قهرمانان اسبق تیم‌ملی دوومیدانی جانبازان و معلولان، دارنده مدال آسیایی، جهانی و پاراالمپیک ساکن منطقه ۱۶ است که از ۱۵ سال پیش مشغول مربیگری تیم‌ملی پارادوومیدانی در مجموعه ورزشی شهید قیانوری است. «اینجا پایگاه دوومیدانی استان تهران است و همه قهرمانان تیم‌ملی و قهرمانان المپیک از این پایگاه اعزام می‌شوند. حدود ۴ سال است که تمرکزم را روی رده جوانان گذاشته‌ام و آنها را برای عضویت در تیم‌ملی بزرگسالان آماده می‌کنم و خوشبختانه بچه‌ها در چهارمین دوره از مسابقات پاراآسیایی جوانان بعد از ۳ دوره نایب قهرمانی، مقام قهرمانی را از آن خود کردند.
۶ نفر از اعضای ۲۴ نفره تیم‌ملی جزو بچه‌های تهرانی بودند که در ماده‌های مختلف پرتاب نیزه، دیسک و وزنه ۶ مدال طلا، ۲ نقره و ۲ برنز را کسب کرده‌اند.» اهل گله و گلایه نیست و مدام از افتخارآفرینی بچه‌ها حرف می‌زند، اما از دیدن دشواری‌های آنها برای تردد در زمین، احساس ناراحتی می‌کند. حین صحبت کردن سرش را تکان می‌دهد و مدام مراقب است و بچه‌ها را کمک می‌کند تا به چاله و چوله‌ها برخورد نکنند: «وضعیت تمرین ما اصلاً خوب نیست. بارها مشکلات اینجا را ازتریبون‌های مختلف اعلام کرده‌ام اما هنوز بچه‌ها در شرایط سخت تمرین می‌کنند و تنها روحیه بالاست که آنها را در اینجا ماندگار کرده است.»
- کلاس ما بدون آقای موسوی هیچ است
روی هر دو پا ایستاده و معلولیتی در ظاهرش مشخص نیست، اما مانند دیگر بچه‌ها لباس تیم‌ملی به تن کرده و درحالی که منتظر نوبت پرتابش ایستاده بچه‌های دیگر را تشویق می‌کند. مشکل «امیرعلی تاروردی» که از محله یافت‌آباد به اینجا می‌آید کم‌بینایی است و بعد از ۳ سال فعالیت حرفه‌ای در مسابقات پاراآسیایی بحرین ۲ مدال طلا در ماده‌های پرتاب دیسک و وزنه کسب کرده است. «کلاس ما بدون آقای موسوی هیچ است. امیدوارم همیشه سلامت باشد و سایه‌ش بالاسر بچه‌های پارادوومیدانی مستدام باشه. تنها دلیل ماندن ما در این زمین حضور مربی خوبی است که باعث شد با سختی‌ها کنار بیاییم و امکان پیشرفت در اینجا را داشته باشیم. هنوز مسیر ادامه داره، از هفته بعد خودمان را قوی‌تر می‌کنیم تا در مسابقات بعدی هم حضوری فعال داشته باشیم.»
نظر شما