کارشناسان بهداشت روانی معتقدند این عامل مرگ قابل پیشگیری است. به گزارش ای‌پی‌اس، رئیس اتحادیه پیشگیری از خودکشی می‌گوید: تأسف‌‌آور است که در جهانی که هر سال شمار افرادی که جان خود را می‌گیرند، بیش از کسانی است که در جنگ‌ها، اقدامات تروریستی و قتل کشته می‌شوند، توجه اندکی به این موضوع می‌شود.
برایان میشارا افزود: فقط 12 کشور راهبرد ملی برای جلوگیری از خودکشی دارند. کشورهای اتحاد شوروی سابق از قبیل لیتوانی، استونی، روسیه سفید و فدراسیون روسیه بیشترین آمار سرانه خودکشی را دارند، اما کشورهای آسیایی 60 درصد خودکشی‌های جهان را به‌خود اختصاص می‌دهند. فقط سه کشور چین، هند و ژاپن 40 درصد کل خودکشی‌ها را دارند.
وی افزود: علل و روش‌های خودکشی از کشوری به کشوری دیگر متفاوت است و الگوهای فرهنگی خودکشی را باید برای تدوین راهبرد ملی خودکشی در نظر گرفت. مثلاً با وجود اینکه خودکشی هیچ علت ریشه‌ای ندارد، معلوم شده است در آسیا تنش‌های خانوادگی یک عامل اصلی است، در حالی که در غرب، افسردگی بالینی 90 درصد خودکشی‌ها را باعث می‌شود.
میشارا گفت: بیشترین تفاوت بین خودکشی‌ها در اروپا، آمریکای شمالی، استرالیا و نیوزیلند است که 90 درصد خودکشی کننده‌ها در این کشورها دچار مشکل روانی هستند، در حالی که دست‌کم در آسیا این عامل کمتر از 50 درصد است. در آسیا، خودکشی‌های ناگهانی و در موقع بحرانی بیشتر است.
وی خاطرنشان کرد: دسترسی آسان به آفت‌کش‌های مرگبار در بسیاری مناطق روستایی، امکان خودکشی ناگهانی را افزایش می‌دهد، در حالی که زندگی در میان شبکه خویشاوندان و خانواده از این خطر می‌کاهد. در یک سوم کشورهای آسیایی خوردن آفت‌کش روش اصلی خودکشی است، در حالی که این روش در غرب به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد. دکتر الکساندرا فلایشمن، کارشناس بهداشت روانی در سازمان بهداشت جهانی می‌گوید: مطالعه روی عوامل اجتماعی، فرهنگی و روانی خودکشی و فهم بهتر دلایل اصلی برای پیشگیری از این پدیده لازم است.
در هند، سریلانکا و چین برنامه‌ای آزمایشی اجرا شده که براساس آن دسترسی به آفت‌کش‌ها محدود شده است. در اروپا، برقراری خطوط مشاوره تلفنی بسیار مؤثر بوده است. پیشگیری می‌تواند در سطح ملی یا محلی باشد. میشارا گفت: برنامه‌ریزی در سطح ملی مستلزم رهبری سیاسی و سیاست‌گذاری برای تامین بودجه تحقیقات است. در سطح محلی نیز برنامه‌های متعددی برای تبدیل سیاست‌ها به اقدامات عملی و مؤثر وجود دارد.
به گفته وی، در کشورهایی که سیاست‌های ملی تصویب و اجرا شده است، ظرف 5 تا 8 سال کاهش قابل توجهی در میزان خودکشی رخ داده است. به‌نظر می‌رسد برخی کشورهای در حال توسعه مانند کوبا و نیکاراگوئه آمار دقیقی در این زمینه داشته و بقیه نداشته باشند. کشورهای آفریقایی داده‌های ملی خودکشی را به سازمان بهداشت جهانی گزارش می‌کنند، هر چند که گزارش شماری از شهرها و بیمارستان‌ها راهی دیگر برای کسب اطلاع در این مورد است.
مطالعه‌ای که اخیراً در ایالت تامیل نادو در هند انجام شد، نشان داد که آمارهای رسمی معمولاً بسیار کمتر از آمار واقعی است. نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که نرخ خودکشی در این ایالت 10 برابر رقم رسمی است. اگر این یافته‌ها را بتوان به دیگر کشورها تعمیم داد، رقم کل خودکشی‌ها یک میلیون نفر بیشتر می‌شود.
