همشهری‌آنلاین - نصیبه سجادی: ۶۵ سال دارد و خوش‌صحبت و سرحال است. از آن دست آدم‌هایی که به راحتی از عهده کارهایشان برمی‌آیند. همه‌کاری می‌کند؛ از تهیه خشکاله، حفاظت از محیط‌زیست و شست‌وشو و اتو زدن لباس‌های اهدایی در خانه، تا دوخت وسایل شیک و زیبا برای جهیزیه عروس که به قول خودش جرقه آغازش را گزارشی زد که ۱۰ سال پیش در یکی از روزنامه‌ها خواند. سلیمانیان می‌گوید: «یادم می‌آید گزارش درباره نمایشگاهی از دورریختنی‌ها بود. خانم‌ها از دورریزها وسایل زیبا و شکیل خلق کرده بودند. عکس‌ها را که دیدم چنان مسحور شدم که تصمیم گرفتم با وسایلی که تا آن روز سرنوشتی جز ورود به سطل زباله نداشتند، کالای با ارزش و کاربردی بسازم.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
بهترین‌ها با دورریختنی‌ها
دستی در خیاطی دارد و می‌گوید آن را از مادر مرحومش یاد گرفته است. کمی چاشنی سلیقه و حوصله را هم به آن اضافه می‌کند و ماحصلش تولیدات زیبایی می‌شود که ابتدا به دوست و آشنا هدیه می‌داد ولی سال‌هاست که آنها را خاص عروس‌های نیازمند تهیه می‌کند تا کنار جهیزیه‌شان قرار دهند. سلیمانیان می‌گوید: «وقتی خیاطی می‌کردم تکه پارچه‌های زیادی اضافه می‌آمد. به فکر افتادم که آنها را تبدیل به احسن کنم. همان زمان متنی در روزنامه به دستم رسید و ایده گرفتم و شروع کردم با این تکه‌های دورریز وسایل کاربردی دوختن، مثل دستگیره، جا سوزنی، جانماز و بسیاری چیزهای دیگر دوختم. گاهی تکه پارچه‌ها آنقدر کوچکند که در نگاه اول به درد نخور به نظر می‌رسند. من با آنها چیزهای فانتزی درست می‌کنم که اتفاقاً خیلی زیباست و هر کسی می‌بیند دوست دارد یکی مثل آن داشته باشد.»
حالا بانو سلیمانیان را خیلی از دوستان و همسایه‌ها می‌شناسند و اضافه پارچه‌های‌شان را به او می‌دهند تا هم آنها را دور نریزند و هم به تولید وسایل زیبا برای جهیزیه عروس کمک کرده و در این کار خوب همشهری‌شان سهیم باشند.
همه برنامه‌های یک بانوی خیر
کارهای نوع دوستانه و خلاقانه صدیقه خانم به اینها ختم نمی‌شود. الان دیگر بیشتر اهالی و همسایه‌ها به او اعتماد دارند. خیلی‌ها لباس‌ها و هر چیزی را که در خانه دارند به او می‌رسانند و او همراه چند دوست به آنها سر و سامان می‌دهند و به نیازمندان اهدا می‌کنند. سلیمانیان می‌گوید: «لباس‌های بچه و بزرگسال را که می‌آورند گاهی کثیف است یا زدگی دارد. همه را به خانه می‌برم و می‌شویم و اتو می‌زنم و ایراداتش را می‌گیرم. بعد آنها داخل قفسه می‌گذاریم و افرادی که می‌آیند به راحتی از بین لباس‌ها برای بچه‌های‌شان انتخاب می‌کنند.»
او می‌افزاید: «یک بار خانمی سایز پایش بزرگ بود و کفش برایش پیدا نمی‌شد. وقتی بعد از چند هفته کفش مناسب پایش را برای او پیدا کردم، آنقدر خوشحال شد و برایم دعا کرد که تا مدت‌ها شاد و پر انرژی بودم. این چیز کمی نیست که نصیب من شده است.»
در کنار همه اینها بانو سلیمانیان به فکر کارآفرینی هم است. او می‌گوید: «لباس دخترانه خیلی گران است و برای همین در فکرم یک کارگاه کوچک به همراه یکی دو نفر راه‌اندازی و لباس دخترانه تولید کنیم. به نظر من با این کار هم به برخی از خانم‌هایی که در دوخت لباس بچه حرفهای هستند ولی جایی ندارند که بتوانند آنها را عرضه کنند، کمک می‌کنیم هم با کمک یکدیگر لباسی که خرید آن مثلاً ۵۰۰ هزارتومان تمام می‌شود، در این کارگاه تولید و نصف قیمت می‌فروشیم. درآمد آن را هم خرج کار خیر می‌کنیم.»
تبدیل زباله به خشکاله
بانو سلیمانیان حافظ محیط‌زیست هم هست و در این زمینه خودش را وامدار «آیه حمداوی» بانوی پسماند صفر ایران می‌داند؛ بانویی که در حوزه به صفر رساندن تولید زباله حرفهای زیادی برای گفتن دارد و افراد زیادی از او الگو گرفته‌اند. او می‌گوید: «در خانه ما سطل زباله کاربرد ندارد. یعنی زباله‌ای داخل آن قرار نمی‌دهم. تولید زباله را بعد از آشنایی با بانوی پسماند صفر اگر بگویم تا ۶۰درصد کم کرده‌ام گزاف نگفته‌ام.»
او می‌افزاید: «پوست همه میوه و سبزی‌ها را خشک و تبدیل به خشکاله می‌کنم تا به‌عنوان غذای دام استفاده شود و دامداری را می‌شناسم که از این خشکاله‌ها را به دام‌هایش می‌دهد.»
کفران نعمت نکنیم
بانو سلیمانیان برای سبزی و صیفی گندیده هم راهکاری دارد که اگرچه کمی دردسر دارد، ولی به دلیل تأثیر مثبت در سلامت محیط‌زیست، این دردسر شیرین را به جان می‌خرد. او می‌گوید: «این زباله‌ها به دلیل شیرابه‌ای که دارند خیلی آسیب‌زا هستند. آخر هفته‌ها که به دماوند برای سیاحت می‌روم آنها را پای درختان دفن می‌کنم، گاهی هم آنها را در خاک گلدان می‌ریزم که برای رشد گلها هم خوب است.»
او ادامه می‌دهد: «اصلاً کیسه فریزر نمی‌خرم. برای خرید نان از کیسه پارچه‌ای استفاده می‌کنم، سفره و ظرف‌های یکبارمصرف نخریدم و حاضر نیستم هیچ‌وقت از آنها استفاده کنم. به جای دستمال کاغذی، پارچه لطیفی را دوردوزی کردم و از آن استفاده می‌کنم و... این کارها سبک زندگی من و در وجودم نهادینه شده است. غیر از این، زندگی برایم دشوار است. وقتی جایی می‌روم و می‌بینم که به چه راحتی پسماند غذاها را در سطل زباله می‌ریزند یا وقتی مصرف بی‌رویه سرمایه‌های طبیعی کشور، آب، برق، گاز را می‌بینم روحم درد می‌کشد.»
او تأکید می‌کند: «تا دیر نشده با روش‌هایی که الان در همه دنیا رواج دارد و به سختی اجرا می‌شود باید جلوی کفران نعمت را گرفت.»
نظر شما