در مصاحبهای از این بازیگر سؤال شد که «چنین استعدادی در این سالها کجا بوده است؟» و او پاسخ داد:« قابلیتی که شما از آن یاد میکنید در این لحظه به وجود نیامده ولی هر کس که تا امروز سراغم میآمد از من همان تیپ آشنایی که در گیشه جواب داده بود را طلب میکرد. من دلم میخواست که نقش متفاوت بازی کنم ولی فرصت این کار به من داده نمیشد».
این بازیگر در سالهای بعد همچنان به ایفای نقشهای متفاوت ادامه داد و حالا دیگر کسی او را بازیگر سینمای تجاری نمیداند.
در سینمای جهان یک نمونه شاخص در این زمینه وجود دارد. «شون کانری» در سالهای جوانی به عنوان بازیگر جیمز باند به شهرت رسید. این بازیگر اسکاتلندی هنوز هم مهمترین پلیس سینمایی تاریخ سینما به شمار میآید. کانری که در تیپ جیمزباند، یک بازیگر گیشهای به شمار میرفت، وقتی پا به سن گذاشت، امکان بازی در نقشهایی متفاوت را یافت؛ نقشهایی که نشان از انعطاف او در بازی داشت.
در سینمای ایران هم خیلیها بودهاند که قابلیتهایشان دیر کشف شد. پرویز پرستویی به عنوان یکی از برجستهترین بازیگران سینمای پس از انقلاب، نزدیک به یک دهه در نقشهای کماهمیت بازی کرد تا اینکه با «آدم برفی» استعدادش نمایان شد.همچنان که جمشید هاشمپور سالها فقط عاملی برای جذب مخاطب به سینماها بود.
او تیپ زینال بندری در فیلم «تاراج» را حداقل در 10 فیلم تکرار کرد در حالی که بعدها با «پرده آخر»، «هیوا»، «مزرعه پدری» و... نشان داد که بازیگر بسیار مستعدی است؛ بازیگری که در نقشهای تکراری که سینمای تجاری برایش رقم میزد محدود مانده بود؛اتفاقی که در مورد بیژن امکانیان هم به نوعی رخ داد.
امکانیان از اولین بازیگران سینمای پس از انقلاب است که به شهرت و محبوبیت رسید. در سالهایی که جوانها چندان امکان حضور در سینما نداشتند، او ستاره بیرقیب فیلمهای جوانانه بود. معمولاً هم نقش جوانان احساساتی را ایفا میکرد. بیش از پانزده سال امکانیان نقش جوانها را بازی کرد؛ نقشهایی که از سن واقعی خودشان هم چند سالی کوچکتر بودند.
امکانیان در چنین نقشهایی کلیشه و در مدتی کاملاً فید شد. با حضور نسل تازهای از جوانان در عرصه بازیگری، امکانیان دیگر نمیتوانست مرد همیشه جوان سینمای ایران باشد؛ اتفاقی که در نهایت به سود این بازیگر رقم خورد. اتفاق اول با «سربازهای جمعه» کیمیایی رخ داد و حالا «تقاطع» نشان میدهد که امکانیان در میانسالی استعدادش شکوفا شده است.