اما افزایش 30درصدی ترافیک و سوخت ناقص بنزین در روزهای بارانی باعث می‌شود که بارندگی بر خلاف تصور عموم مردم نه تنها باعث کاهش آلودگی نشود، بلکه بر میزان آن بیفزاید.
بار ترافیک در روزهای بارانی شاید در کاهش آلاینده‌هایی همچون ذرات معلق، ازت و اکسیدهای گوگرد تاثیر داشته باشد اما باران در کاهش منوکسید کربن به عنوان مهمترین آلاینده هوا نه تنها نقش ندارد، بلکه در برخی از نقاط شهر حتی با افزایش میزان آلودگی هوا هم مواجه می‌شود.
منوکسید کربن بر خلاف سایر آلاینده‌ها قابلیت حل شدن در آب را ندارد و تنها زمانی می‌توان نسبت به کاهش این آلاینده «سرطان‌زا» امیدوار بود که بارش باران همراه با وزش باد همراه باشد، در غیر اینصورت باران به تنهایی برای کاهش آلودگی هوای تهران مشکل‌گشا نیست.
از نگاهی دیگر باران تاثیر چندانی در افزایش حجم بار ترافیک ندارد، بلکه آنچه که باعث افزایش ترافیک شهر می‌شود کاهش 30 درصدی سرعت حرکت خودروها و آبگرفتگی در برخی از نقاط شهر است. در حقیقت بارندگی باعث می‌شود که سرعت حرکت خودروها در اتوبانها حداقل 20 کیلومتر کاهش یابد و همین امر باعث پس‌زدگی بار ترافیک به معابر شهر و طولانی شدن زمان سفر شهروندان تهرانی می‌شود.
با چنین شرایطی دیگر به نظر نمی‌رسد که باریدن باران از نظر شهروندان تهرانی همچون گذشته مطبوع و دلپذیر باشد، چرا که برای سلامتی آنان دیگر فایده چندانی ندارد و آنها همچون سایر روزها باید هوای آلوده را در قفس‌های آهنی خودروها تحمل کنند.
