جثه این روباه، کوچک‌تر و دست و پای آن، بلندتر از روباه معمولی است و مشخصه اصلی آن دم نسبتا کوتاهی به شمار می‌رود که برخلاف سایر گونه‌ها، انتهای آن به زمین نمی‌رسد.
در روباه ترکمنی، رنگ موهای انتهایی دم برخلاف روباه معمولی و روباه سنی، قهوه‌ای تیره یا سیاه است.
روباه ترکمنی در فصل زمستان، موهایی بسیار بلند و به رنگ خاکستری متمایل به سفید دارد که این رنگ در تابستان، به رنگ نخودی مایل به قرمز و موها تغییر پیدا کرده و موهای آن نیز کوتاه می‌شود.
روباه ترکمنی شبگرد است و در روز، کمتر دیده می‌شود. این روباه نسبت به روباه‌های دیگر اجتماعی‌تر است به طوری که برخی از آنها به صورت گروهی در یک لانه هم زندگی می‌کنند و در مناطق خاصی نیز لانه‌های آنها به یکدیگر ارتباط دارد.
این روباه‌های کوچک‌تر معمولا در حفره‌هایی که توسط حیوانات دیگر مانند گورکن یا سنجاب کنده شده است، زندگی می‌کنند و در فصل زمستان، برای تهیه غذا، گروه‌های کوچک شکار تشکیل می‌دهند تا موفقیت شکار را افزایش دهند.
روباه ترکمنی می‌تواند در حالی که با حداکثر سرعت می‌دود، مسیر خود را تا 180درجه تغییر دهد و تعقیب‌کنندگان خود را به هر طرف بکشاند. روباه ترکمنی و روباه خاکستری آمریکایی، تنها گونه‌هایی هستند که قادرند در هنگام خطر، از درخت بالا بروند.
روباه ترکمنی در ایران فقط در نواحی ترکمن‌صحرا زندگی می‌کند و تاکنون وجود آن در گمیشان گزارش شده است. پراکندگی جهانی این روباه از آسیای مرکزی تا تبت یعنی در جنوب شرقی شوروی سابق، ترکمنستان، مغولستان، شمال منچوری، ترکمنستان چین، افغانستان و شمال شرقی ایران است.
زیستگاه این حیوان اغلب در زمین‌های باز، استپی، خشک بیابانی و نیمه بیابانی یا دارای درختچه بوده و از زندگی در سرزمین‌های جنگلی، مخصوصا جنگل‌های انبوه اجتناب می‌کند.
تغذیه روباه ترکمنی را معمولا جوندگان کوچک مانند خرگوش، موش، پرندگان و تخم آنها، خزندگان، قورباغه و حشرات تشکیل می‌دهد.
عجیب آنکه این روباه، شکارچی ماهری است که خارپشت‌ها را شکار می‌کند و معمولا در نزدیکی لانه‌اش می‌توان لاشه و پوست خارپشت‌ها را پیدا کرد.
زمان جفت‌گیری روباه ترکمنی در فصل زمستان (ماه‌های دی و اسفند) است. طول بارداری روباه ماده 49 تا 51 روز است که فاصله زمانی تولد نوزادان توسط حیوان ماده، صرف آماده‌کردن لانه می‌شود. در هر زایمان، روباه ترکمنی بین 2 تا 7 نوزاد با وزن 50 تا 80 گرم به دنیا می‌آورد.
نوزادان کوچک روباه ترکمنی تا پاییز و بهار سال بعد از تولد، نزد پدر و مادر خود می‌مانند و اواخر پاییز و با نزدیک‌شدن به فصل زمستان، از آنها جدا می‌شوند. آنها در یک‌سالگی بالغ و قادر به تولیدمثل هستند.
