همزمان با رشد سالانه جمعیت کشور و افزایش میزان مصرف مردم، دولت مجبور شد که بخش بیشتری از بودجه‌های سالانه‌اش را به موضوع یارانه‌ها تخصیص دهد. علاوه بر حجیم‌تر شدن بودجه تخصصص یافته به یارانه‌ها، دولت‌ها درصدد این برآمدند تا یارانه‌ها را به نوعی کاهش داده یا حذف کنند.
در دولت‌های گذشته شاهد حرکت‌هایی در این زمینه بودیم ولیکن شرایط سیاسی و اقتصادی در آن زمان‌ها به‌گونه‌ای بود که اجرای طرح مذکور را وادار به سکون می‌کرد. ولی پس از کش و قوس‌های فراوان بالاخره در اوایل سال 87، دولت بحث جدی طرح تحول اقتصادی را شروع کرد. همزمان با اصرار و تصمیم دولت بر عملی کردن این طرح، موافقان و مخالفان نظریات و پیشنهادهای خود را گفته و نوشتند.
نقطه اشتراک همه کارشناسان و گروه‌های سیاسی بر اجرا شدن طرح تحول اقتصادی بود اما بر چگونگی اجرا شدن آن اختلاف نظر زیاد بود. از جمله موارد اختلافی، یکی افزایش تورم ناشی از پرداخت نقدی یارانه و دیگر فشار به اقشار محروم جامعه به خاطر افزایش قیمت حامل‌های انرژی بوده است. از جمله مباحثی که دست کم اهمیت و جایگاهش مانند دو مورد قبلی است، چگونگی تقابل صنعت و تولید با حذف یارانه‌هاست.
متأسفانه مدیران دولتی در تحقق برنامه‌های طرح و توسعه فولاد موفقیت چشمگیری نداشته‌اند و رسیدن به عدد 40میلیون تن در سال 1400 کمی دور از ذهن است. اثرات بحران جهانی اقتصاد بر پیکره فولاد کشور و فضای داخلی صنعت کشور گویای این است که صنعت فولاد کشور روزهای پر التهاب و سختی را پیش رو خواهد داشت.بجاست که دولت جهت حذف یارانه‌ها از این صنعت با برنامه‌ای دقیق وارد شود و یارانه‌ها را به‌صورت تدریجی از بدنه آنها حذف کند و در کنار آن ساختار فولاد کشور را با کمک‌های نرم افزاری و سخت افزاری خود حمایت کند.
دگرگونی در فرهنگ کاری در کشور و تربیت نیروهای ماهر و بالا بردن راندمان کاری نیروی انسانی، از جمله کمک‌هایی است که دولت می‌تواند به فولاد سازان کشور بکند.در کشورهای توسعه یافته رسم بر این است که انرژی ارزان را به تولید اختصاص می‌دهند و انرژی گران‌تر را به مصرف. در این کشورها دولت یارانه‌های چشمگیری به صنایع در امر انرژی می‌دهند. ولی در ایران موضوع بر عکس است و این صنایع و تولید هستند که بایستی هزینه بیشتری بابت انرژی مصرفی خود بپردازند.
دولت بایستی که از تجربه این نمونه کشورها کمک بگیرد و فراموش نکنیم که انرژی سهم بسزایی در رشد صنعت فولاد و بالا بردن سطح اشتغال و نهایتاً رشد تولید ناخالص ملی خواهد داشت. بدون شک هر گونه اشتباه در برنامه‌ریزی دولت در حذف یارانه‌های انرژی از بدنه تولید و صنایع فولاد کشور، ضربه‌های سنگینی را به صنعت کشور وارد خواهد کرد. ارزش فرصت‌ها را بایستی بیش از پیش بدانیم و نباید فراموش کنیم که زمان جهت جبران اشتباهات به عقب باز نخواهد گشت.
