در واقع مشارکت سیاسی نوعی تظاهر علنی اراده مردم برای تعیین سرنوشت جمعی خود است.
تنها از طریق مشارکت سیاسی گسترده مردم است که قدرت سیاسی به طریق مسالمت‌آمیز دست به دست می‌شود. به همین دلیل هم میزان توسعه سیاسی یک کشور بستگی مستقیم به این مؤلفه اساسی دارد.
ازجمله لوازم مورد نیاز برای مشارکت حداکثری، استفاده از ظرفیت‌های سیاسی همه گروه‌ها و افرادی است که می‌توانند با حضور در صحنه جامعه، زمینه‌ساز حضور مؤثر اقشار مختلف مردم باشند.
در همین راستا رفتارهای حزبی تصنعی بر پایه دوقطبی کردن فضای انتخابات در معرفی یک نامزد از یک جریان خاص، علاوه بر اینکه با فضای سیاسی و اجتماعی ایران سازگار نیست، موجب کاهش تحقق اهداف مشارکت حداکثری نیز خواهد شد.
از سوی دیگر القای توهم دوقطبی بودن فضای انتخابات با شعور سیاسی مردم ما همخوانی ندارد و به‌نظر می‌رسد که ادامه این رویکرد از سوی جناح‌های سیاسی کشور عرصه برگزاری انتخابات و رقابت‌های آن را با خطر مواجه می‌سازد.
همچنین شکل‌گیری فضای بین اردوگاهی در میان جریان‌های سیاسی، امری مطلوب در رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری خواهد بود. البته شکل‌گیری این فضا باید توأم با نگاهی متکثرانه به دیگر گروه‌ها و شعبه‌های درون اردوگاهی باشد و در آن به‌شدت از دیدگاه‌های انحصارطلبانه پرهیز شود.
به بیان دیگر می‌توان گفت که رفتارهای ما در آستانه برگزاری انتخابات باید وحدت در عین کثرت بر پایه اصول حزبی باشد.
البته حال که جامعه سیاسی ما از وجود رفتارهای حزبی بی‌بهره است باید به رفتارهای شبه حزبی نزدیک شد؛ چراکه به‌نظر می‌رسد فضای سیاسی کشور ما نمی‌خواهد تن به استفاده از رفتارهای حزبی بدهد.
همچنین هرچند اجماع هر یک از جریان‌های اصولگرا و اصلاح طلب در رابطه با یک نامزد خاص می‌تواند منجر به شفافیت فضای انتخابات شود، اما حال که امکان حصول به این اجماع وجود ندارد بهتر است فضا را برای حضور نامزدهای دیگر که می‌توانند به افزایش مشارکت مردم یاری رسانند، مسدود نکنیم.
