البته درست است که در زندگی زناشویی، اصل مهر و علاقه است اما وقتی بحث بر سر اجرا گذاشتن مهریه و تو گفتی‌ها و من گفتم‌ها می‌رسد، دیگر خیلی نمی‌شود خوشبین بود. پس به هر ترتیب چنانچه عروس خانمی مهریه را سنگین قرار می‌دهد تا از استحکام زندگی خود اطمینان حاصل کند باید بداند که شروط ضمن عقد بسیار محکمه پسندتر و راهی منطقی‌تر است.
شروط ضمن عقد می‌تواند شامل هر‌خواسته مشروع و معقول و مشخص و معینی باشد بنابراین برابر ماده 1119 قانون مدنی طرفین می‌توانند تمامی شروطی را که مخالف مقتضای ذات عقد نباشد برای یکدیگر بگذارند.
البته شرط نباید مخالف مقتضای ذات باشد. بنابراین اگر زنی حین عقد شرط کند که از همسرش تمکین نکند شرط هم باطل است و هم عقد را باطل می‌کند.
شروط ضمن عقد یک مطلب طنز یا شوخی ساده نیست. شما می‌توانید به جای مهریه، شروطی مثل داشتن حق ادامه و انتخاب شغل، حضانت اطفال درصورت طلاق، انتخاب شهر و محل اقامت، حق طلاق (که البته مجال دیگری را برای توضیح می‌طلبد) و هر شرطی که ماهیت عقد را زیر سؤال نبرد بگذارید.
رنجیدن خواستگار
شاید خیلی از شما در ضمن اینکه مایل به گذاشتن این شروط هستید اما نگران این می‌شوید که نامزد یا خواستگارتان از شما رنجیده خاطر شود یا اصلا قبول نکند اما جالب است که اغلب شما عزیزان نگرانی از بابت درخواست مهریه‌های سنگین ندارید.چه بسیار خواستگاری‌ها که شب بله‌برون به خاطر بحث مهریه به هم می‌خورد و گاه طبیعی به‌نظر می‌رسد.
اما همین خانم یا خانواده‌‌شان از گذاشتن یک شرط ابا دارند. به شما توصیه می‌کنیم در قبال بخشیدن قسمتی از مهریه‌تان شروطی را بگذارید. باور بفرمایید نه تنها قبول می‌کنند که خوشحال هم می‌شوند.
شروط چاپی و مندرج در قانون
در حال حاضر تعدادی از شروط ضمن عقد به‌صورت چاپی در عقدنامه‌ها وجود دارد که اصولا قبل از عقد به امضای عروس و داماد می‌رسد اما متأسفانه اکثر عروس خانم‌ها و آقا دامادها نمی‌دانند این شرایط چه هستند و آنها را نخوانده امضا می‌کنند. بنابر همین اتفاق در مواردی که استفاده از این شروط لازم می‌شود بدون اینکه بدانند مانع حقی از خود شده‌اند.
اما، ماده 1119 قانون مدنی شروطی را برای زن مطرح کرده است که می‌تواند هنگام عقد بر مرد تحمیل کند؛ این شروط به استثنای شروطی هستند که در قباله ازدواج آمده است و عاقد یکایک آنها را برای طرفین می‌خواند و درصورت موافقت، آنها را امضا می‌کنند و متعهد می‌شوند.
استنکاف شوهر از دادن نفقه: اگر مرد از دادن نفقه خودداری کرد، یا توانایی پرداخت نفقه را نداشت برابر ماده 1129، زن از طرف شوهر وکیل است که با مراجعه به دادگاه تقاضای طلاق کند.
سوء رفتار: چنانچه مردی در زندگی سوء رفتار داشت، زن برابر ماده 1129 قانون مدنی می‌تواند با مراجعه به دادگاه از شوهرش طلاق بگیرد.
ابتلا به امراض صعب العلاج: زن می‌تواند با وکالت به دادگاه مراجعه کند و طلاق بگیرد.
جنون مرد: درصورت ابتلای مرد به جنون دائمی یا ادواری به شرط استقرار، زن حق تقاضای طلاق را دارد.
عدم‌رعایت دستور دادگاه مبنی بر کنار گذاشتن شغل منافی با شئون خانوادگی: اگر دادگاه حکم کرد که مرد شغل نامناسب را کنار گذارد و او رعایت نکند، دادگاه اجازه طلاق را به زن خواهد داد.
محکومیت شوهر به جرائم خلاف شئون خانوادگی.
اعتیاد: اگر مردی معتاد باشد، زن اجازه طلاق دارد.
ترک منزل توسط زوج: ترک منزل توسط زوج با فلسفه زندگی مشترک منافات دارد. در این صورت نیز دادگاه به زن اجازه طلاق می‌دهد.
محکومیت قطعی 5 سال یا بالاتر: اگر مرد محکوم به حبس 5 سال یا بیشتر شود، زن اجازه طلاق دارد.
عقیم بودن: باعث حق طلاق زن می‌شود.
مفقود الاثر شدن مرد:درصورتی که 6 ماه پس از مراجعه زن به دادگاه اثری از مرد پیدا نشود، زن حق طلاق دارد.
درصورتی که مرد همسر دیگری اختیار کند، زن می‌تواند با مراجعه به دادگاه تقاضای طلاق نماید و دادگاه نیز حکم طلاق را صادر می‌کند.
درباره شروط مذکور باید متذکر شد، که اول اینکه از آنجا که حق طلاق با زن نیست، این شروط بیشتر برای زن است تا مرد و دوم اینکه تمامی شروط پس از مراجعه به دادگاه و اثبات موضوع آنها، حق طلاق را به زن می‌دهند.
