که وجود شاخص‌های برجسته علمی از قبیل تعداد دانشگاه‌ها، تعداد محققان، تعداد دانشجویان و اعضای هیات علمی، تعداد اختراعات، تعداد جوایز نوبل، و تعداد کتاب‌ها و مجلات علمی منتشره به‌صورت هماهنگ و متناسب نشان‌دهنده رشد وتوسعه علم در آن جوامع است. اما آنطور که نوروزی چاکلی مدیر گروه علم سنجی مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور می‌گوید: اگر تنها مقالات را به‌عنوان شاخص توسعه علمی در نظر بگیریم، این روش غلط است، چرا که مقاله‌سازی رخ خواهد داد.
هم‌اکنون بررسی‌ها نشان می‌دهد که به نسبت هر 100 هیات علمی کشور، 99 مقاله و تنها یک اختراع وجود دارد.
با وجود این حتی با در نظر گرفتن تعداد مقالات نیز نکته تأسف بارتری در فضای علمی کشور رخ می‌نمایاند و آن این است که اکثریت قریب به اتفاق مقاله‌های علمی نخبگان و دانشگاهیان ایرانی در خارج از کشور منتشر می‌شود و تعداد مجلات علمی پژوهشی ایران چیزی حدود 200 تا 300 مجله است.
این نسبت به اذعان صاحب‌نظران در مقایسه با شاخص‌های بین‌المللی بسیار پایین بوده و به نوعی نشان‌دهنده یک خلأ در بخش علمی کشور است.
اما از همه تأسف بارتر اینکه ایران در بسیاری از زمینه‌های علمی هنوز از کشورهای منطقه مورد هدف سند چشم‌انداز عقب‌تر است. برای حرکت به این سمت با جهشی بزرگ نیاز به عزمی ملی و حرکتی شتابان وجود دارد.
