رادیو همشهری | کوچه‌گرد ۳۹؛ از گل سرخ تا قلب زرد: ابراز احساسات در تهران قدیم و امروز

همشهری آنلاین- لیلا باقری: دقت کرده‌اید که هر رنگ قلب در ایموجی‌ها حس متفاوتی را منتقل می‌کند؟ برخی هم اصرار دارند که حتما رنگ قلب متناسب نوع مکالمه و طرف مقابل باشد. جالب است بدانید که تهرانی‌های قدیم هم از گُل‌های رنگی برای انتقال همین احساسات استفاده می‌کردند. هر چند که چندان اهل هدیه دادن گل نبودند و آن را اسراف می‌دانستند. از گل فقط برای سفره هفت‌سین استفاده می‌کردند اما هرگاه لازم بود، مثلا برای عیادت بیمار یا دید و بازدید گلدان‌ به عنوان هدیه می‌بردند.

با این حال جعفر شهری می‌نویسد که در تهران قدیم، هر رنگ گل معنای خاص خود را داشت. گل سرخ نماد عشق و خاطرخواهی بود، گل صورتی نشانه محبت و دوستی‌های قدیمی مثل دوستی زن و شوهر یا خواهر و برادر، گل سفید علامت بی‌نظری، طهارت، پاکی دل و دوستی‌های معمولی و گل زرد نیز نماد دلتنگی، دلخوری، قهر، بیزاری، قطع رابطه و حتی مرگ بود تا جایی که در امامزاده‌ها گل زرد می‌کاشتند.

از قرار زبان گُل‌ها در گذشته در سکوت، احساسات قدرتمندی را منتقل می‌کرد. این زبان قدیمی که در تهران رواج داشت، حالا با ایموجی‌ها در دنیای امروز زنده شده است. از قرار هر رنگ قلب هم معنای خاص خود را دارد؛ قلب قرمز، مشابه گل سرخ، نماد عشق است. قلب صورتی نشان‌دهنده محبت‌های صمیمی است و قلب سفید، نماد پاکی و آرامش... اما قلب زرد در دنیای امروز کمی متفاوت است و برخلاف گل زرد قدیمی که نماد دلخوری و مرگ بود، امروز قلب زرد نشان‌دهنده دوستی‌های گرم است، بدون جنبه‌های عاشقانه.

زبان گُل‌ها در تهران قدیم و زبان ایموجی‌ها در دنیای امروز، هر دو بیانگر این حقیقت هستند که انسان‌ها همیشه در تلاش بوده‌اند تا احساسات خود را بدون کلمات منتقل کنند. اما شاید خوب باشد این دو زبان را در کنار هم استفاده کنیم؛ یک شاخه گل برای دنیای واقعی و یک ایموجی ساده برای دنیای دیجیتال.

تدوین: مهدی کشوری