آشنایی با مترو پراگ - جمهوری چک

مترو پراگ - پایتخت جمهوری چک- دارای 3 خط که هریک با رنگ و علامت خاصی روی نقشه مشخص شده است، 57 ایستگاه و تقریبا 60 کیلومتر است.

خط قرمز در سال 1974، سبز در سال 1978 و زرد در 1985 افتتاح شد.

مترو از 5-4 بامداد تا نیمه شب فعال است. فاصله بین قطارها 3-2 دقیقه است.

بیش از 620 میلیون نفر هر سال از مترو استفاده می‌کنند.

خط 2 در روی زمین از تونل شیشه‌ای می‌گذرد.

ایستگاه‌ها:

اکثر ایستگاه‌های مترو بزرگ با ورودی‌های متعدد و با فاصله است که اغلب موجب سردرگمی توریست‌ها می‌شود. بی‌توجهی به علایم و مسیر صحیح موجب 10-5 دقیقه اتلاف وقت می‌شود.

تمام خط‌ها از سه ایستگاه مرکزی شهر می‌گذرند، بنابر این امکان تعویض خط برای مسافران وجود دارد. هریک از این سه ایستگاه‌ برای هر خط سالن خاص دارد.

عمق ایستگاه‌ها متفاوت است. عمیق‌ترین ایستگاه در 52 متری سطح زمین قرار دارد.

دیوار بیشتر ایستگاه‌ها با پنل‌های رنگی آلومینیومی تزیین شده است. رنگ این پوشش در هر ایستگاه متفاوت است.

پله برقی‌های مترو پراگ به 100 متر می‌رسد و به گفته سازنده آن‌ها طولانی‌ترین پله برقی در اروپاست. در حالت ایستاده زمان بالا و پایین رفتن آن 2:30 دقیقه است.

بلیت:

مسافران قبل از ورود به محدوده مترو باید بلیت خود را خریداری یا معتبر کنند. بازرسان بلیت با لباس مخصوص حق چک کردن بلیت در هر زمان در این محدوده را دارند.

قیمت بلیت بستگی به مدت زمان استفاده از مترو دارد.

بلیت‌ها در تمام وسایل حمل‌ونقل یکسان است. قیمت بلیت ساده 26 کرون است که در روزهای عادی برای 75 دقیقه سفر و عصرها و تعطیلات 90 دقیقه اعتبار دارد.

بلیت برای 5 ایستگاه به جز ایستگاه اول که حق تعویض خطوط وجود دارد 18 کرون است.

این بلیت غیرقابل انتقال است و مدت سفر نباید از 30 دقیقه بیشتر شود.

هزینه بلیت برای سایر موارد طبق جدول ذیل است:

اگرچه مدت زیادی از احداث مترو پراگ نمی‌گذرد اما پیشنهاد ساخت آن به سال‌ها قبل برمی‌گردد. اولین پیشنهاد توسط "لادیسلاف روت" در سال 1898 مطرح شد.

او شورای شهر را تشویق کرد همزمان با حفاری بخشی از مرکز شهر به خاطر فاضلاب، عملیات حفر تونل خط آهن را نیز آغاز کنند. اما پیشنهاد او مورد توافق مقامات قرار نگرفت.

پیشنهاد بعدی و به کار بردن اصطلاح مترو در سال 1926 توسط "بوهومیل بلادا" و "ولادیمیر لیست" مطرح شد اگرچه باز مورد قبول واقع نشد اما انگیزه‌ای به سمت یافتن راه‌حل واقعی توسعه حمل‌ونقل سریع در پراگ بود.

دهه 1930 و 1940 شروع کارهای اجرایی بود. بعد از جنگ جهانی دوم اگرچه طراحی هر سه خط کاملا انجام شده بود، به دلیل وضعیت بد اقتصادی همه کارها متوقف شد.

در سال 1967 ساخت مترو آغاز شد.

سیل اروپای مرکزی در اوت 2002 بیشترین خسارت را به آن زد. 19 ایستگاه تخریب و بخشی از سیستم حمل‌ونقل تخریب شد که بیش از 200 میلیون دلار خسارت داشت.

تعمیر ایستگاه‌های آسیب‌دیده ماه‌ها طول کشید. در بعضی از ایستگاه‌ها هنوز پلات‌های کوچک طلایی برای نشان دادن سطح سیلاب وجود دارد.

گسترش:

احداث خط 4 به رنگ آبی جزو برنامه‌های آینده است.

این خط مرکز شهر را به قسمت‌های جنوبی آن وصل می‌کند و قرار است اولین بخش آن تا سال 2015 به بهره‌برداری برسد.

خط یک از دو طرف امتداد یابد و با احداث ایستگاه‌های جدید در شمال‌غربی  به "فرودگاه بین‌المللی روزینه" منتهی می‌شود. به این ترتیب تا سال 2014 ارتباط مستقیم بین مرکز شهر و فرودگاه برقرار می‌گردد.

در مورد خط 5 نیز پیشنهاداتی نه در سطح رسمی ارائه شده است. 

www.wikipedia.org