که گرچه آن روزها برای برخی جنبه شعاری داشت، اما به مرور زمان، همان شعارها رنگ واقعیت به خود گرفت. یکی از آن محورها در شعار شهروندمداری تجلی یافت. مدیریت شهری تهران طی 4 سال اخیر همواره بر این موضوع تاکید کرده که شهر متعلق به شهروندان است و همه تلاش خود را به کار بسته تا بیشترین خدمات را در حوزههای مختلف به آنها ارائه کند. یکی از این حوزهها، حوزه حمل و نقل عمومی است که شاهد تحولات مثبت و پیشرفتهای چشمگیری در این سالها بوده است.
گسترش خطوط مترو از یک سو و راهاندازی سامانه اتوبوسهای تندرو از سویی دیگر، توانسته است بخشی از بار سنگین ترافیک را از روی شانههای معابر عمومی بردارد. این اتفاق در حالی افتاده که متاسفانه دولت چندان به تعهدهای خود در قبال تبصره 13 پایبند نبوده است.
گرچه مدیران شهری بارها به این نکته پرداختهاند، اما همزمان کوشیدهاند تا از جنجالسازی و موجآفرینی رسانهای در این باره خودداری کنند؛ چرا که بر این باور بودهاند که شهرداری سازمانی اجتماعی و خدماتی است و همواره باید از داد و قالهای سیاسی به دور باشد تا به وظیفه اصلی خود برسد که همانا خدمترسانی حداکثری به شهروندان است.
در مقابل، رفتاری که دولتیان در پیش گرفتهاند، همچنان رفتاری سیاستزده است؛ به این معنا که جای عمل به تعهدات قانونی خود بر اساس پیشفرضهای گروهی ، خود به تنهایی تصمیم میگیرند. بدیهی است آنان که از اینگونه رفتارها متضرر میشوند، تنها و تنها شهروندان این کلانشهر بزرگند.
متاسفانه طی هفتههای اخیر، این نوع برخوردهای سیاسی با یک موضوع کاملا شهری، باعث شده تا مترو، آنگونه که باید و شاید نتواند به ارائه خدمات به شهروندان بپردازد. قبل از این در آستانه سال تحصیلی، مدیران مترو پیشبینی کرده بودند که به دلیل پرداخت نشدن کمکهای دولت، چنین اوضاعی در پیش خواهد بود، اما ظاهرا آن روزها کسی این هشدارها را جدی نگرفت و اکنون هم که ماجرا شکل حادتری به خود گرفته، برخی مدیران دولتی دست پیش را میگیرند و مدیران شهری را به سیاسیکاری متهم میکنند.
به نظر میرسد اهالی پایتخت بتوانند به راحتی در این باره قضاوت کنند. راستی... چه کسی دارد سیاسیکاری میکند: آنها که به تعهدات خود در قبال تبصره 13 عمل نکردند یا آنها که کار خودشان را کردند و اگر بیتوجهی هم دیدند، صرفاً تذکر دادند و بیش از آن دم برنیاوردند تا مبادا آب برای برخی ماهیگیران گلآلود شود؟
همشهری محله - 16