او در شهر کوچک «ایبن بورن» در شمال غربی آلمان بزرگ شد و در تمام دروس مدرسه از جمله ورزش، نمراتی عالی داشت با این حال خیلی طول کشید تا او به عنوان یک استعداد فوتبال کشف شود. برادر بزرگترش توبیاس که در تیم جوانان «توس رکه» مربی سایمون هم بود، او را برای تمرینات آزمایشی به هانوفر و برمن فرستاد. پس از سه آزمون در وردر، رولفس سرانجام پذیرفته شد. «برای فوتبال حرفه‌ای خیلی لاغر بودم.»
او با یادآوری آن روزها ادامه می‌دهد: «من آمادگی بدنی را دست‌کم گرفته بودم.» پس رولفس مجبور شد در سن نوجوانی مربی اختصاصی استخدام کند تا استقامت و ساختار عضلانی‌اش را تقویت کند. او احتمالا می‌دانست که این تمرینات سخت نتیجه می‌دهد چراکه با برادرش شرط بست که کار دشواری انجام دهد.
سایمون در 16 سالگی توانست سه هزار بار روپایی بزند تا از برادرش یک توپ جدید جام‌جهانی 98 فرانسه را جایزه بگیرد. کاپیتان بایرلورکوزن هنوز هم بیشتر از اکثر بازیکنان تمرین می‌کند. در روزهایی که تمرینات تعطیل است می‌توانید او را در‌حال دویدن در پارک یا وزنه‌زدن در سالن بدنسازی ببینید. او می‌گوید: «هنوز باید راه زیادی را طی کنیم.» در کنار توماس هیتسلسپرگر، این هافبک 27 ساله نماد نسل جدید فوتبال آلمان هستند.
متفکر و خوش‌برخورد که کمبود نبوغ ذاتی‌شان را با تلاش زیاد درون و بیرون زمین جبران می‌کنند. هر چند آنها گاهی با لقب «پسران نانتی» از سوی برخی نویسندگان فوتبال تحقیر می‌شوند، همان‌هایی که هنوز در حسرت روزهای اوج ماتئوس و افنبرگ، ستارگان درخشان ولی بداخلاق بوندس‌لیگا هستند. البته اگر رولفس هنوز همان بازیکن معمولی چند سال پیش بود، چنین لقبی می‌توانست برای او کاملا مناسب باشد.
گاهی فکر می‌کنید فوتبال آلمان به عمد چنین بازیکنانی را به وجود می‌آورد تا قبل از تورنمنت‌های مهم اطمینان کاذبی را برای دیگران به وجود آورد (آنها با خنده می‌گویند که هافبک آلمان کیست و می‌بینید که این تیم دوباره به نیمه‌نهایی رسیده.) رولفس، یک شماره 6 کلاسیک که با تلاش بی‌پایان نظم و تعادل تیمش را حفظ می‌کند، یکی از باثبات‌ترین بازیکنان بوندس‌لیگا در فصل 2008-2007 بود.
کارشناسان پیشنهاد می‌دادند که او به تیم یورو 2008 اضافه شود، ولی او در رسانه‌ها هیچ تقاضای آشکاری انجام نمی‌داد. با این وجود او هر بار جعبه‌های بزرگ شکلات «دوپلو» را می‌خرید، به امید اینکه عکس‌برگردان رولفس در تیم یورو 2008 در یکی از آنها باشد. حتی وقتی او یک بار عکس‌اش را در این جعبه‌ها پیدا کرد، باز هم از دعوت‌شدنش مطمئن نبود.
او یک ماه قبل از شروع یورو 2008 به یکی از روزنامه‌ها گفت: «نمی‌دانم چه کسی بازیکنان را برای این عکس‌برگردان‌ها انتخاب می‌کند، شاید این انتخاب فدراسیون فوتبال آلمان نباشد.» با این وجود یواخیم لو، خیلی زود به یکی از طرفداران رولفس تبدیل شد. او در پیروزی 3 بر 2 آلمان مقابل پرتغال و همچنین برابر ترکیه در نیمه‌نهایی نمایش خوبی داشت.
فصل گذشته به نظر می‌رسید که دستاوردهای بیشتری برای رولفس در راه باشد. لورکوزن نیم‌فصل را در فاصله 3 امتیازی صدرنشین به پایان برد، ولی پس از تعطیلات زمستانی به رده نهم سقوط کرد. آنها فینال جام حذفی را هم به برمن باختند و وقتی عقب می‌افتادند، دیگر نمی‌توانستند نتیجه را برگردانند. بایر دوباره به «نورکوزن» سابق تبدیل شده بود که در آستانه افتخار ناکام می‌شد. حتی رودی فولر، مدیر ورزشی تیم در آن زمان گفت: «ما به یک بازیکن خشن و کثیف نیاز داریم.»
الگوبرداری از هافبک‌های اسپانیایی
بدین‌ترتیب رولفس که سبک بازی سالمی دارد به عنوان بخشی از مشکلات شناخته شد. او در فصلی که گذشت تنها دو کارت زرد گرفت و در فصل قبل از آن حتی یک کارت هم نگرفت. او عقیده‌ای به خشونت استراتژیک ندارد و بازی هافبک‌های اسپانیایی را یک سبک جایگزین برای آن می‌داند. او می‌گوید: «ما تلاش می‌کنیم به طور گروهی توپ را پس بگیریم، بنابراین نیازی به خطا نیست. خشونت آلمانی دیگر برای موفقیت در فوتبال مدرن کافی نیست.» رولفس با گرفتن دو کارت زرد در 12 بازی بوندس‌لیگا، خشن‌تر از دو فصل قبل بوده ولی قطعا این تنها دلیل صدرنشینی بایرلورکوزن نیست.
شما حتی به سختی می‌توانید تیم باشخصیت‌تری را در بوندس‌لیگا پیدا کنید. آنچه آنها نسبت به فصل قبل بیشتر دارند، تجربه دفاعی با حضور سامی هیپیاست. مدافع 35 ساله فنلاندی، از روز اول تمرین همه را با رفتار آرام و ماشین فراری‌اش تحت تاثیر قرار داد. او قرار نیست در نبردها مهاجمان رقیب را بگیرد، بلکه در اکثر موارد در بهترین زمان در بهترین مکان قرار دارد. یوپ هاینکس، مربی تیم می‌گوید: «یاد می‌گیریم که فشرده بازی کنیم و بازی‌ها را بدون گل خورده به پایان ببریم.» صحبت از قهرمانی اجتناب‌ناپذیر است، ولی هیپیا می‌گوید که هنوز راه زیادی باقی مانده.
تونی کروس، مهاجم قرضی بایرن هم به عنوان هافبک تهاجمی نمایش خیره‌کننده‌ای داشته و بعید است نزول فصل گذشته در مورد او تکرار شود. استفان کیسلینگ مهاجم تیم می‌گوید: «این پخته‌ترین لورکوزن چند سال اخیر است.» در این راه هاینکس هم شایسته تمجید فراوانی است. مربی 64 ساله، فوتبال انتحاری لابادیا در فصل گذشته را جایگزین استراتژی معقول‌تری کرده.
او قبل از شروع فصل گفت: «شما نمی‌توانید 90 دقیقه حریف را پرس کنید. این خیلی خسته‌کننده است.» در راهروهای «بای‌آره‌نا» از مدیریت فردی بهتر هاینکس هم خیلی صحبت می‌شود. لابادیای جوان که این فصل روی نیمکت هامبورگ می‌نشیند، فشار زیادی به بازیکنان وارد می‌کرد. بدین‌ترتیب جو بی‌اعتمادی میان آنها حاکم شد ولی در سبک کار هاینکس، خبری از این برخوردها نیست.
برخلاف نظر کارشناسان که یک مربی مقتدر را راه‌حل ایده‌آل برای مجموعه شکننده لورکوزن می‌دانستند، او با رفتار آرامش توانسته بهترین شروع این تیم در بوندس‌لیگا را رقم بزند. بایر اما تغییر زیادی نکرده. آنها حالا بیشتر به تیمی می‌مانند که سمبل آن سایمون رولفس است؛ فروتن، باهوش و کسی که بدون ترس به آینده خیره می‌شود تا ضعف‌هایش را بشناسد و برطرف کند.
