ماموگرافی می‌تواند ناهنجاری‌های کوچکی در بافت در حد نیم سانتی‌متر را مشخص کند. توده پستانی تا به اندازه‌ای دو برابر این حد، یعنی به اندازه یک نخود بزرگ، نرسیده باشد، قابل لمس نیست.
اولین ماموگرافی به عنوان یک تصویر حدپایه به متخصص رادیولوژی کمک خواهد کرد، تا با مقایسه ماموگرافی بعدی با آن هر تغییر ایجاد شده را تشخیص دهد.
یکی از چیزهایی که متخصص رادیولوژی در ماموگرافی به دنبال آن می‌گردد، "میکرو کلسیفیکاسیون" – ذرات ریز رسوب کلسیم است که به صورت نقاط سفید رنگ کوچک در عکس خود را نشان می‌دهند. هشتاد درصد این ذرات ریز کلسیمی بی‌خطر هستند، اما در مواردی ممکن است نشانه سرطان باشند.
متخصص رادیولوژی بسته به توع و الگوی این ذرات کلسیمی ممکن است تشخیص دهد که لازم است نمونه‌برداری بافتی انجام شود، تصاویر رادیوگرافی با بزرگنمایی بیشتر اضافی برداشته شود، یا ماموگرافی تکرار شود.
در ماموگرافی، چربی به رنگ خاکستری دیده می‌شد، بافت پستانی که متراکم‌تر است، سفید به نظر می‌رسد. ذرات ریز کلسیمی و وتوده‌های خوش‌خیم یا غیرسرطانی و نیز توده‌های بدخیم یا سرطانی نیز سفید دیده می‌شوند. ناهنجاری‌ها در ماموگرافی‌های زنان سالمندتر و بعد از سن یائسگی آسان‌تر می‌توان تشخیص داد، زیرا پستان‌ها عمدتا از چربی تشکیل شده است، در نتیجه یک توده خوش‌خیم یا بدخیم که سفید رنگ است در زمینه خاکستری مربوط به بافت چربی، به راحتی می‌توان شناسایی کرد.
برای داوری در این مورد که توده کشف‌شده بدخیم است یا نه، متخصص رادیولوژی ظاهر آن را بررسی می‌کند. برای مثال اگر ذرات ریز کلسیمی در سراسر پستان مشاهده
شوند، احتمال بیشتری دارد که خوش‌خیم باشند؛ در حالیکه ذرات کلسیمی که ریز و در یک جا متمرکز هستند، با احتمال بیشتری ممکن است سرطانی باشند. کیست‌های
خوش‌خیم معمولا گرد و با دیواره‌های صاف هستند، در حالیکه تومورهای سرطانی لبه‌های دندانه‌دار دارند.
متخصصان رادیولوژی اغلب از سونوگرافی برای تشخیص اینکه توده کشف‌شده کیستی و بنابراین خوش خیم است یا نه، استفاده می‌کننند. در مجموع اغلب ناهنجاری‌هایی که در ماموگرافی‌ها دیده می‌شوند، نهایتا خوش‌خیم از آب در می‌آیند.
