ساخت این مترو در سال 1968 شروع و در 6 سپتامبر 1973 اولین خط آن افتتاح شد.
احداث تونل مترو در زیر رود توئه‌دونگ حادثه‌ساز بود. حداقل 100 کارگر در اثر حادثه جان خود را از دست دادند. این قسمت هرگز کامل نشد و مترو هم‌اینک از غرب رود می‌گذرد.
مترو پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی با قرار گرفتن در 110 متری زمین عمیق‌ترین و نیز با داشتن 5 ون قیمت بلیت ارزان‌ترین مترو دنیاست.
در مترو از بلیت آلومینیومی که روی آن آرم مترو حک شده است، استفاده می‌شود.
شبکه:
خط یک در فرهنگ کره به معنی اسب پرسرعت افسانه‌ایست که می‌تواند 400 متر در روز بدود. این خط حدود 12 کیلومتر وسعت دارد و در سال 1973 به بهره‌برداری رسید.
خط دو به معنی "تجدید شدن" در سال 1975 تاسیس شد و حدود 10 کیلومتر است.
خط یک از جنوب‌غربی به سمت شمال‌شرقی امتداد دارد.
هر دو خط همدیگر را قطع و روزانه 700.000 نفر را جابه‌جا می‌کنند.
در بیشتر موارد اسم ایستگاه‌ها اشاره‌ای به محل آن‌ها ندارد و برگرفته از ویژگی‌ها و اصطلاحات انقلاب کره شمالی است.
مترو پیونگ‌یانگ دارای موزه ایست که تاریخ و احداث آن را نشان می‌دهد.
شبکه مترو کاملا در زیر زمین قرار دارد. طراحی شبکه بر اساس شبکه مترو سایر کشورهای کمونیستی به خصوص مترو مسکو است. هر دو در بسیاری ویژگی‌ها مانند عمیق بودن و فاصله زیاد بین ایستگاه‌ها مشترکند. ویژگی مشترک دیگر هنر رئالیسم اجتماعی در ایستگاه‌هاست.
کارکنان مترو دارای لباس مخصوص هستند.
در زمان بمباران هوایی می‌توان از مترو به عنوان پناهگاه استفاده کرد. نصب درهای بزرگ فلزی در ایستگاه‌ها به همین منظور است.
ایستگاه کوانگ‌میونگ به دلیل قرار داشتن مقبره کیم‌ایل‌سونگ در آنجا تعطیل است.
مترو طوری طراحی شده که قطارها هر چند دقیقه تردد نمایند. در ساعات پر رفت‌و‌آمد فاصله آن‌ها حداقل 2 دقیقه است.
توریست‌های خارجی تنها می‌توانند بین ایستگاه "پوهونگ" و "یانگ‌وانگ" که مدرن‌تر هستند، سفر کنند. این دو ایستگاه در سال 1987 و بقیه در سال 1973 تکمیل شدند.
کشیدن سیگار و خوردن در داخل مترو ممنوع است و جریمه سنگین به آن تعلق می‌گیرد.
قطارهای پیونگ‌یانگ به دو رنگ قرمز و کرم رنگ‌آمیزی شده‌اند، تمام تبلیغات حذف و پوسترهایی از "کیم‌ایل‌سونگ" و "کیم‌جونگ‌ایل" رهبران کره جایگزین آن شده‌اند.
