او از سال 1315 انتشارات عطایی را بنا گذاشت. درباره چگونگی علاقه مندی و اختیارکردن کار نشر گفته بود: روزی از روزها برای انجام کاری به انتهای ناصرخسرو رفته بودم که حراجی کتابها توجهم را جلب کرد. در میان کتابها یک کتاب خطی تاریخی که جلد خوشرنگی داشت را انتخاب کردم و آنرا ورق زدم. در پایان کتاب شعری از نویسنده نوشته شده بود که با خواندن آن اندوه سنگینی بر دلم نشست. شاعر با سادگی عوام گونه خود نوشته بود: کتابی نوشتم به صد سوز و ساز به عهد جوانی و عمر دراز ولی دانم از بعد مرگم کسان فروشند آنرا به نرخ پیاز!
این شعر تأثیر زیادی بر من گذاشت بطوری که پس از آن نتوانستم با هر نویسنده و اهل قلمی به دور از مروت و انصاف رفتار کنم و به همین دلیل است که کتابهای گوناگونی را به چاپ رسانده ام تا پاسخگوی سلیقه های متفاوت اقشار جامعه باشد.
عطایی تحصیلات ابتدایی قدیم داشت و به‌دلیل علاقه به تاریخ، شعر و ادب ایران‌زمین به کار انتشار کتاب روی آورد. او حافظ‌شناس بود و اشعار حافظ، سعدی، مولانا، عطار و دیگر شاعران را به خاطر می‌سپرد و پیوسته در انجمن‌های ادبی حضور داشت.
او بعد از آن با تغییر مکان دادن انتشارات عطایی در خیابان‌هایی چون اسماعیل بزاز و ری کارش را ادامه داد و آثاری چون نوشته‌های دکتر باستانی‌پاریزی، کتابهای ناصرالدین صاحب‌الزمانی و سعید نفیسی را منتشر کرد.
مجموعه خاطراتی از بنیانگذار انتشارات عطایی در برخی نشریه‌ها پیش از این منتشر شد.
از جمله کتاب های مهمی که در دوره کاری احمد عطایی از سوی این انتشاراتی به بازار کتاب عرضه شد می‌توان به مجموعه سه جلدی «تاریخ معاصر ایران (از تاسیس سلسله قاجاریه تا اصلاحات ارضی در ایران)» اثر «پیتر آوری»، «کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی از آغاز تا انشعاب» به‌قلم حمید شوکت و «نفت و قدرت در ایران (از قنات تا لوله نفت» با ترجمه زنده‌یاد مرتضی ثاقب‌فر اشاره کرد.
از دیگر فعالیت‌های این مؤسسه انتشاراتی می توان به شناساندن زبان و نهضت فرهنگی اسپرانتو اشاره کرد که با استقبال همگانی روبه‌رو شده و گوشه هایی از دستاوردهای تاریخی ایرانیان، به یاری این زبان، به جهانیان معرفی گشت.
عطایی کار نشر را به فرزندان خود هم آموخت و آنها راه پدر را دنبال کردند. هم اکنون بهروز عطایی: مدیر مسئول موسسه انتشارات عطایی، مجید عطایی: مدیر مسئول موسسه انتشارات آشیانه کتاب و امید عطایی: نویسنده و محقق و دارای تالیفاتی در زمینه ایران شناسی و دیرینه شناسی است.
احمد عطایی در روز سی ام شهریور ماه 1392 و به دلیل کهولت در سن 94 سالگی بدرود حیات گفت.