او پس از اتمام دوره ششم ابتدایی و آموزگاری، گرفتن مدرک کارشناسی معقول و منقول و کارشناسی ارشد در همین رشته، به تحصیل در رشته زبان انگلیسی روی آورد.
وی همزمان با تحصیل در رشته زبان و معقول و منقول به آموختن حسابداری پرداخت و مدرک کارشناسی این رشته را نیز به دست آورد و همزمان توانست دیپلم پزشک‌‌یاری و زبان پهلوی را نیز به دست آورد.
از سال ۱۳۵۶ که وی توانست دکتری ادیان دانشگاه تهران را کسب کند، علاقه مندی به تاریخ و آشنایی به زبان پهلوی سبب شد تا وی به سمت نگارش کتاب‌هایی در تاریخ ایران باستان روی بیاورد.
رضایی نویسنده‌ای پرنویس و پرکار بود و کتاب‌های فراوانی درباره تاریخ ایران و ایران باستان تدوین و تالیف کرد که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به «تاریخ هزارساله ایران»، «گنجینه تاریخ ایران»، «سرشت و سیرت ایرانیان باستان»، «تاریخ فرهنگ و تمدن ایران»، «۱۲ هزاره پویندگی و پایندگی ایرانیان» و «انگیزه شکست‌ها و پیروزی‌های ایرانیان در جنگ‌ها»، اشاره کرد.
«زندگانی امام حسین (ع)»، «زرتشت کیست؟» و «مسیح کیست؟»، از دیگر تألیفات وی به شمار می‌روند.
عبدالعظیم رضایی در سن ۷۶ سالگی و پس از عود کردن بیماری عفونت خونی روز چهارشنبه، ۱۲ تیر ۱۳۸۷ در بیمارستان حضرت رسول تهران درگذشت.
