وی ابتدا در این شهر به مکتبخانه سنتی آغاباجی رفت ولی والدینش او را به دبستان اعتضاد ـ که قدیمی‌ترین مدرسه مدرن در بروجرد بود ـ فرستادند.
آیتی در سال ۱۳۲۰ وارد دبیرستان شد و در سال های آخر، به تحصیل علوم حوزوی علاقمند شد و به مدرسه علمیه نوربخش رفت و چند سالی در آنجا علوم اسلامی را فرا گرفت.
وی در سال ۱۳۲۵ وارد دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران شد و پس از به پایان بردن دوره لیسانس، به خدمت وزارت آموزش و پرورش درآمد و برای تدریس به بابل رفت.
او بیش از 30 سال در شهرستان‌ها و تهران به عنوان دبیر به تدریس پرداخت و در کنار تدریس، سردبیری ماهنامه آموزش و پرورش را نیز بر عهده داشت و در دانشگاه فارابی و دانشگاه دماوند ادبیات فارسی و عربی تدریس کرد.
آیتی اولین بار در سال ۱۳۴۰ در «کتاب هفته» مطلبی با نام «باتلاق» نوشت و به‌دنبال آن، رمان «کشتی شکسته» تاگور را ترجمه و به بازار فرستاد.
وی از مترجمان بنام عربی به فارسی است و ترجمه‌های فارسی قرآن مجید» نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه را منتشر کرده است.
وی رئیس شورای علمی دانشنامۀ تحقیقات ادبی فرهنگستان نیز بوده است.
آیتی عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی است و در این شورا ریاست شورای علمی دانشنامه تحقیقات ادبی را بر عهده دارد.
استاد عبدالحمید آیتی پژوهشگر، نویسنده و مترجم معاصر در حوزه فلسفه، تاریخ و ادب فارسی و عربی شهریور سال 1392 در سن ۸۷ سالگی دعوت حق را لبیک گفت.
برخی از آثار عبدالمحمد آیتی:
- کشتی شکسته (ترجمه)
- تحریر تاریخ وصّاف، ۱۳۴۴
- آمرزش ابوالعلا معری (ترجمه)، ۱۳۴۷
- دربارهٔ فلسفهٔ اسلامی: روش و تطبیق آن، نوشتهٔ ابراهیم بیومی مدکور، ۱۳۶۰، انتشارات امیرکبیر، بازنشر در ۱۳۸۷ توسط انتشارات نگاه
- گزیده و شرح خمسه نظامی، ۱۳۵۵ـ۱۳۷۳
- تاریخ ابن‌خلدون (العبر)، ۱۳۶۳ـ۱۳۷۱
- شکوه قصیده، ۱۳۶۴
- تاریخ دولت اسلامی در اندلس، محمّد عبداللّه عنان (ترجمه)، ۱۳۶۶ـ۱۳۷۱
- قرآن مجید (ترجمه فارسی)، ۱۳۶۷
- شکوه سعدی در غزل، ۱۳۶۹
- شرح و ترجمه معلّقات سبع، ۱۳۷۱
- الغارات در حوادث سال‌های معدود خلافت علی(ع)، ۱۳۷۱
- گنجور پنج گنج، ۱۳۷۴
- شرح منظومه مانلی و پانزده قطعه دیگر، ۱۳۷۵
- بسی رنج بردم، بازنویسی‌شده از فردوسی، ۱۳۷۶
- قصه باربد و بیست قصه دیگر از شاهنامه، ۱۳۸۰
- معجم‌الأدبا، یاقوت حموی (ترجمه)، ۱۳۸۱
- داوری حیوانات نزد پادشاه پریان (ترجمه)، ۱۳۸۳
- گزیده شرح مقامات حمیدی، ۱۳۸۳
- در تمام طول شب، شرح چهار شعر بلند نیما، ۱۳۸۳