با وجود اینکه پدر خانواده اهل علم نبود اما برای علم آموزی، نه تنها فرزندان را به تحصیل زبان عربی و سایر دروس مرسوم آن زمان تشویق میکرد، بلکه به آنان برای آموختن زبان فرانسه اصرار میورزید.
سیداحمد علاوه بر آموختن زبان فرانسه و عربی و دروس تحصیلات قدیم، جبر و هندسه را نیز در همان شهر کویری یزد آموخت و در همانجا در ۱۴ سالگی آموختن فلسفه را شروع کرد.
سیداحمد مهینییزدی برای گرفتن دیپلم به دارالفنون رفت و در سال ۱۳۰۷ دوره دبیرستان را تمام کرد و از آنجا دیپلم گرفت. وی در سال ۱۳۱۸ نام خود را به احمد فردید تغییر داد.
وی پس از اتمام دبیرستان وارد دانشسرای عالی میشود و در رشته فلسفه و علوم تربیتی به تحصیل میپردازد و با استفاده از قانون تحصیل جهشی دوره سه ساله دانشسرای عالی را یکساله طی و لیسانس دریافت میکند.
فردید پس از فارغالتحصیلی به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دبیرستانهای تهران به تدریس پرداخت. اولین مقاله وی در سال ۱۳۱۴ در روزنامه شفق سرخ، به مدیریت علی دشتی به چاپ رسید.
در اوائل دهه ۱۳۲۰ احمد فردید را به عنوان یک فلسفهدان جوانی میشناختند که نه تنها مترجم زبده زبان فرانسه محسوب میشد، بلکه وی به زبانهای عربی، آلمانی و پهلوی نیز به حد کفایت آشنایی داشت.
مهمتر اینکه وی فلسفه جدید و قدیم غرب از فلسفه صدر یونان تا فلسفه وجود وجدانی فیلسوف معاصر مارتین هایدگر را مطالعه و آن را با فلسفه و حکمت دوره اسلامی و ماقبل اسلامی مقایسه میکرد.
فردید در سال ۱۳۲۶موفق به گرفتن بورس تحصیلی در دانشگاه سوربن فرانسه شد و در سن ۳۷سالگی به پاریس رفت. وی پس بازگشت به ایران از طرف دانشکده معقول و منقول (الهیات و علوم اسلامی فعلی) برای تدریس دعوت میشود.
وی علاوه بر تدریس در دانشگاه و ادامه مطالعات فلسفی و حکمی و تحقیق در باب اتیمولوژی زبان فارسی و عربی و دیگر زبانها، در محافل فکری و اجتماعی نیز حضور داشت.
فردید در هفتمین کنگره خاورشناسان در سال ۱۳۴۶ در میشیگان ایالاتمتحده آمریکا شرکت کرد و سخنرانیای با عنوان معانی هیبت و سبحان الله در تصوف اسلامی ایراد کرد.
در سال ۱۳۴۷ فردید به رتبه استادی ارتقاء یافت و در دانشکده ادبیات نیز همانند دانشکده الهیات به تدریس در دورههای فوق لیسانس و دکتری پرداخت. دکتر فردید در تیر ماه ۱۳۵۱ بازنشسته شد.
استاد احمد فردید در سال ۱۳۵۸ در حالیکه حدود ۷۰ سال از عمرش میگذشت فعالیت سیاسی اجتماعی قابل توجهی را آغاز کرد. وی در ارتباط با مساله تدوین قانون اساسی فعالیت زیادی کرد.
دکتر فردید برای عضویت در مجلس خبرگان قانون اساسی نامزد شد. وظیفه این مجلس صرفا تدوین قانون اساسی و به آرای عمومی گذاشتن آن بود.
از دکتر فردید آثار بسیاری به جا مانده که عمده آن شامل ۱۸تالیف، ۱۹ ترجمه، ۱۱تقریر، ۴ مصاحبه، ۳۱سخنرانی مکتوبشده، ۳میزگرد و مناظره مکتوبشده و ۴ گردآوری گزیده مطالب است.
دکتر فردید در ۲۵ مرداد سال ۱۳۷۳ درگذشت و در بهشت زهرا دفن شد.